Του Πέτρου Μανταίου

Τελευταία Κυριακή Οκτωβρίου στον Ηλεκτρικό. Τα ρολόγια μία ώρα πίσω. Ο καιρός ψύχρανε από χθες. Που έβρεχε ασταμάτητα και πνίγηκε η δυτική Αθήνα με… ολίγη από ανατολική, βόρεια και νότια. Για να βεβαιωθεί το παλαιό, ότι όλα είναι μια συνήθεια σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτή τη χώρα. Και οι δηλώσεις αρμοδίων επί τα αυτά, συνήθεια κι αυτές, και οι συσκέψεις, κι αυτές συνήθεια. Μόνο ασυνήθιστο -χάριν ποικιλίας που λέμε- η μη πρόσκληση, στην υπό τον πρωθυπουργό σύσκεψη «αρμοδίων παραγόντων» της πλημμύρας, της περιφερειάρχη Αττικής∙ ακόμα μία πρωθυπουργική… άσκηση εθνικής ομοψυχίας: όλοι μαζί και στις πλημμύρες χώρια. Θα τρελαθούμε εντελώς!

Στο βαγόνι μας τώρα. Πρώτη ψύχρα∙ φθινοπωρινή, αλλά με… χειμωνιάτικα. Δύο κυρίες, η μία πλάι μου, η άλλη στο απέναντι κάθισμα, μυρίζουν… ναφθαλίνη. Οσφρητικό σήμα κατατεθέν εποχής. Πότε άλλοτε μπορεί να «ακουστεί» μυρωδιά ναφθαλίνης στον Ηλεκτρικό; Με το πρώτο κρύο∙ αν είναι και ξαφνικό, δεν προλαβαίνεις να αερίσεις το ζεστό ρούχο, οπότε, μαζί μ’ αυτό ταξιδεύει στον Ηλεκτρικό και η ναφθαλίνη του.

Κάθε εποχή και οι μυρωδιές της: Βρεγμένο χώμα και νοτισμένα φύλλα καταγής το φθινόπωρο. Καμένο ξύλο, στη σόμπα ή στο τζάκι, όπου ακόμα αναθρώσκουν, τον χειμώνα. Πυρωμένο από τον ήλιο στάχυ του κάμπου, ρίγανη του βουνού και σχίνος της θάλασσας το καλοκαίρι. Και την άνοιξη; Πανδαισία από μυρωδιές και αρώματα την άνοιξη! Να μη χορταίνεις αρώματα λουλουδιών και έρωτα. Κι όποιος νομίζει πως ο έρωτας δεν ευωδιάζει, ή δεν ζει τα νιάτα του ή τα άφησε να τον προσπεράσουν χωρίς να τον αγγίξουν.

Και το τρένο άφηνε κι έπαιρνε κόσμο στις στάσεις και άδειαζε στις αποβάθρες χρόνια και μνήμες, που ταξιδεύουν κι αυτές και σε συνεπαίρνουν, άλλοτε με τη μυρωδιά ναφθαλίνης κι άλλοτε με το άρωμα από το λευκό, κεντητό μαντιλάκι της κυρίας πλάι…