Tης Βένας Γεωργακοπούλου

-Οχι θα κάτσω να σκάσω. Οχι θα μου χαλάσουν το κέφι το ΕΣΡ, ο Αδωνις, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση. Η ζωή προχωράει ερήμην τους, έστω και κλεισμένη στις σελίδες του βιβλίου που διαβάζω σε μετρό και λεωφορεία. Εστω και περιμένοντας να περάσω απόψε την πύλη της «Πειραιώς 260» και να πω, εντάξει, ήρθε το καλοκαίρι.

-Οχι δεν με πειράζει που το ΕΣΡ απέρριψε το αίτημα του Gay Pride για δωρεάν διαφήμιση από την τηλεόραση. Στις 8 Ιουνίου θα πάρουμε τις σφυρίχτρες μας και θα ξανακαταλάβουμε την Κλαυθμώνος και το κέντρο. Και θα είμαστε περισσότεροι φέτος.

-Οχι δεν με πειράζει που ο Αδωνις Γεωργιάδης έχει σύγχρονες ιστορικές πηγές που επιβεβαιώνουν τον Χορό του Ζαλόγγου. Μου φτάνει που μέσα στην εθνική πρεμούρα και φαντασίωσή του ξέχασε ότι οι Σουλιώτισσες νανούριζαν αρβανίτικα τα παιδάκια τους. Αυτά που σήμερα πολλοί Ελληνες θα πέταγαν μόνοι τους στον γκρεμό.

-Οχι δεν με πειράζει που η Μαρία Ρεπούση σνόμπαρε κάτι χαζοχαρούμενους στα ερτζιανά, που πήγαιναν να τη στριμώξουν να τραγουδήσει «Στη στεριά δε ζει το ψάρι». Δεν θα μας βάζουν οι αγράμματοι τα θέματα συζήτησης σ' αυτή τη χώρα.

-Οχι δε με πειράζει που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να συμφωνήσει με τα άλλα δυο κόμματα για κοινό αντιρατσιστικό νόμο και χάνει την ευκαιρία να συμβάλει στην ήττα της «ολοκληρωτικής αντίληψης του πρωθυπουργού». Μου φτάνει που βλέπω τα ποσοστά του καθηλωμένα.

-Οχι δεν με πειράζει που το ΚΘΒΕ πήγε στον Γιάννη Βούρο. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Ενα με πειράζει. Που γίναμε όλοι μας ξαφνικά τόσο ευγενικοί. Που δεν είπαμε ότι καλλιτεχνικοί διευθυντές κρατικών θεάτρων δεν γίνονται τα καλά παιδιά, αλλά τα θηρία της τέχνης. Για την ώρα, ένα τέτοιο θηρίο βλέπω να διορίζεται, κι αυτό δεν είναι σκηνοθέτης.