Καθημερινά πηγαίνει από γειτονιά σε γειτονιά. Με μια μαρμίτα, μια κουτάλα και μια γκαζιέρα, ο «Αλλος Ανθρωπος», κάθε μέρα, ενάμιση χρόνο τώρα, μαγειρεύει καταμεσής του δρόμου και μας καλεί να φάμε μαζί. Με τον δικό του κανόνα: πρώτα σερβίρεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Τους συνάντησα την Τετάρτη έξω από τον Αϊ-Γιώργη στην Πειραιώς. Γύρω στις 4 το απόγευμα, τσιγάριζαν λαχανικά και έκοβαν ψωμιά σε ένα τραπεζάκι που είχαν στήσει πάνω στο πεζοδρόμιο. Δεντρολίβανο, πιπέρι, κάρι, η σάλτσα τους μοσχοβολούσε.
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
«Φυσικά και θα κάτσεις να φάμε, δεν θα γράψεις απλώς. Αυτό είναι βασικό», μου είπαν κι έτσι μια ώρα μετά βρέθηκα με ένα κεσεδάκι γιουβέτσι στο χέρι χωρίς να ξέρω αν πιο πολύ ήθελα να μπήξω τα κλάματα ή να ουρλιάξω. Φταίει το φαγητό, οι μυρωδιές, όλα αυτά που ξυπνάνε τη μνήμη και σε φέρνουν πίσω σε κυριακάτικα τραπέζια: τότε που όλα ήταν απαλά, τακτοποιημένα και ασφαλή. Τότε που ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι η πόλη σου θα είχε ανάγκη τον «Αλλο Ανθρωπο». Ούτε κλαίω ούτε φωνάζω. Τρώω το φαγητό μου κι ακούω προσεκτικά.
Δίπλα μου κάθεται μια κυρία από τη Ρωσία. Ηρθε μετανάστρια εδώ πριν από σχεδόν 20 χρόνια «κι είχα μια καλή ζωή. Τώρα μένω κάτω από την Ομόνοια. Δύσκολο, δύσκολο πολύ. Δουλειά όχι, σε λίγο σπίτι όχι. Πρώτη φορά τρώω εδώ. Θα είναι κι αύριο;» Πριν προλάβω να εξηγήσω ότι ο «Αλλος Ανθρωπος» καθημερινά ταξιδεύει σε διαφορετική γειτονιά, η κυρία με αποχαιρετά. «Ωραία ήταν που φάγαμε μαζί, ε;» Ωραία ήταν κι ας μην είπαμε καν τα ονόματά μας.
Ετσι στήνεται ένα ιδιόμορφο «οικογενειακό τραπέζι»: άνθρωποι όλων των χρωμάτων, των θρησκειών, των ηλικιών κάθονται για λίγα λεπτά μαζί, τρώνε και κουβεντιάζουν. Τώρα είναι πιτσιρίκια από το Γκαζοχώρι παραδίπλα, μετανάστες από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές, δυο ντόπιοι περαστικοί. Σε πολύ λίγο, το «τραπέζι» θα έχει αλλάξει σύνθεση. Κι αυτή είναι η παράξενη γοητεία του.
«Το σημαντικό δεν είναι να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό στον άνθρωπο που πεινάει. Το σημαντικό είναι να του προσφέρεις την αξιοπρέπειά του και την παρέα σου. Αν το χέρι σου απλώνεται μόνο για να δώσει, κάνεις φιλανθρωπία. Εμείς είμαστε αλληλέγγυοι». Ο Κωνσταντίνος που μου τα λέει αυτά είναι η ψυχή του «Αλλου Ανθρώπου». Στα 45 του απολύθηκε από την πολυεθνική όπου δούλευε ως μάνατζερ: αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του και να επιβιώνει με τη σύνταξη της μάνας του. Λίγο μετά βυθίστηκε στην κατάθλιψη.
Ωσπου, «μια μέρα κουνήθηκε το μυαλό μου, μου ήρθε μια ιδέα. Λέω, δεν μπορεί να μένουμε κλεισμένοι σπίτι μας και να πεινάμε σιωπηλοί. Είχα δει την προηγούμενη μέρα δυο πιτσιρίκια στη λαϊκή να πλακώνονται για το ποιο θα πρωτοπάρει τα σάπια λαχανικά που πετάγανε οι παραγωγοί στα σκουπίδια. Φτιάχνω λοιπόν δέκα σάντουιτς, παίρνω τη φίλη μου και πάμε στη λαϊκή. Κανένας δεν έπαιρνε το φαγητό, ντρέπονταν. Οπότε, λέω, ποιος είμαι εγώ που θα προσφέρω ελεημοσύνη; Θα βρω τον τρόπο να μαγειρεύω και να τρώμε όλοι μαζί».
Δανείστηκε λοιπόν ένα τσουκάλι κι ένα πετρογκάζ, αγγάρεψε κι έναν φίλο και την επόμενη εβδομάδα ξαναπήγε στη λαϊκή. Αυτή τη φορά η στρατηγική ήταν διαφορετική: ζητούσε από κάθε παραγωγό να του προσφέρει ένα λαχανικό. Ετσι, μαγείρεψε το πρώτο τουρλού κι η συλλογική κουζίνα είχε γεννηθεί. Εκτοτε, δεν έχει σταματήσει ούτε μια μέρα τα δημόσια μαγειρέματα από την Κηφισιά μέχρι τον Πειραιά κι από το Καματερό μέχρι την αυλή της ΕΡΤ. Σήμερα ένα δίκτυο 2.000 εθελοντών υποστηρίζει τη συλλογική κουζίνα προσφέροντας τρόφιμα, αυτοκίνητα και εργασία. Μια φορά την εβδομάδα καθορίζουν το πρόγραμμά τους, το αναρτούν στο μπλογκ τους και ξεχύνονται στις γειτονιές της πόλης μας. Κι όσο για το πρωτότυπο όνομά της; Στηρίζεται σε μια ιδέα απλή: κάθε άνθρωπος είναι άλλος άνθρωπος. Κι αύριο μπορεί να βρεθείς εσύ στη θέση του άλλου ανθρώπου.
«Παλιότερα έκανα κι εγώ τη μαλακία που κάνουμε όλοι», λέει ο Κωνσταντίνος. «Λυπόμουν τους ανθρώπους. Ομως ένας άστεγος, ένας άνεργος, ένας φτωχός άνθρωπος δεν θέλει τη λύπησή σου. Θέλει να του φέρεσαι με σεβασμό και να του κάνεις παρέα. Οι άνθρωποι όταν μείνουμε μόνοι γινόμαστε θεριά. Στα συσσίτια των δήμων και της Εκκλησίας ζητάνε φορολογική ενημερότητα για να δώσουν φαγητό. Λες κι ένας άνθρωπος που φτάνει ώς εκεί επειδή πεινάει δεν έχει ταπεινωθεί ήδη. Να χέσω τη φιλανθρωπία τους! Εμείς δεν δεχόμαστε τρόφιμα από κανέναν κρατικό φορέα, από κανέναν δήμο και φυσικά ούτε από την Εκκλησία. Δεν μπορούν να καμώνονται ότι βοηθάνε αυτοί που μας έφεραν ώς εδώ».
Επειδή από τότε που ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι στις γειτονιές της αλληλεγγύης πολλοί από εσάς ρωτάτε τι μπορείτε να κάνετε και κάποιοι από εσάς είναι επιφυλακτικοί απέναντι σε οργανωμένες δομές, ο «Αλλος Ανθρωπος» είναι μια ιδέα που εμπνέει. «Τα βήματα είναι απλά», εξηγεί ο Κωνσταντίνος. «Βήμα πρώτο: βρίσκεις έναν φίλο, μια μαρμίτα, μια κουτάλα και δυο μπουκάλες νερό. Βήμα δεύτερο: σοτάρεις κρεμμύδια και πελτέ. Φτιάχνεις μια σάλτσα ναπολιτέν και ρίχνεις μέσα τα μακαρόνια. Βήμα τρίτο: κάθεσαι με τον φιλαράκο σου και τρώτε μαζί. Μην ανησυχείς, σε πολύ λίγο θα έρθουν κι άλλοι. Και θα είναι πολλοί».
…………………………………………………………………………………………………..
Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 6974-733323.
…………………………………………………………………………………………………..
Κοινωνική Κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος» ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ (ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ), ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ http://oallosanthropos.blogspot.gr/
email: [email protected] τηλ.: 6940882355
