Σύντροφε αναγνώστη –και συντρόφισσα αναγνώστρια- είναι κάτι μέρες που η Αθήνα βράζει, ο Σακκάς παραμένει όμηρος του κράτους ενώ παίζεται η ζωή του, ο στρατηγός άνεμος δηλώνει πως άνετα η ΝουΔούλα θα συνεργαστεί με τους ναζί, ο πρωθυπουργός μοιράζει παναγίτσες στα κατά τα άλλα κυνηγημένα μεταναστόπουλα και το κεφάλι μου πάει να εκραγεί. Ευτυχώς κάτι τέτοιες μέρες υπάρχουν πάντα δρόμοι ανοιχτοί και οι γειτονιές της αλληλεγγύης. Κι αυτή τη φορά ανάμεσα σε πεύκα κι ελιές, δίπλα στη θάλασσα.
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
Η Λούτσα είναι ένα μέρος που θυμάμαι για τις σαρδέλες ενός τυπάκου που τις μαγείρευε με 100 διαφορετικούς τρόπους. Τώρα την λένε Αρτέμιδα και το προφίλ της έχει αλλάξει πολύ από το παραθεριστικό κέντρο των φτωχών Αθηναίων των παιδικών μου χρόνων. Οπως και τα γειτονικά Σπάτα (με τα οποία πλέον αποτελούν ενιαίο δήμο): το αεροδρόμιο κατάπιε ατέλειωτα στρέμματα αμπελώνων και μια παράδοση αιώνων στην οινοποιία.
Είναι ένας σχετικά μικρός δήμος (38.000 κάτοικοι) που το καλοκαίρι ο πληθυσμός του υπερδιπλασιάζεται. Ντόπιοι και μετανάστες ζουν ειρηνικά εδώ και πολλά χρόνια, με μοναδική παραφωνία τούς ναζί της Χρυσής Αυγής που εδώ έχουν τα γραφεία τους τής Ανατολικής Αττικής. Ωστόσο, η μικρή κοινωνία αντιμετωπίζει ενωμένη το φαινόμενο. Οπως ενωμένη αντιμετωπίζει και την κρίση.
Σ’ ένα μικρό φούξια κιόσκι στην παραλία στεγάζεται το Δίκτυο Αλληλεγγύης Αρτέμιδος- Σπάτων. Μια ματιά στον πίνακα ανακοινώσεων αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο πλούσια είναι η δράση του σε διάστημα μόλις λίγων μηνών. Από τον Νοέμβριο που δημιουργήθηκε από 6 άτομα μέχρι σήμερα, που μετρά 110 εθελοντές, το Δίκτυο έχει οργανώσει συλλογική κουζίνα, μαθήματα κρουστών και ενισχυτικής διδασκαλίας, ψυχολογική και νομική υποστήριξη, μαθήματα ομαδικής ζωγραφικής σε μεγάλες επιφάνειες.
«Ολα ξεκίνησαν με ένα ανταλλακτήριο πριν δύο χρόνια», αφηγείται η Χριστίνα Παπαοικονόμου. «Ο δήμος μάς παραχώρησε το περίπτερο κι αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια και είδη σπιτιού. Τον Σεπτέμβριο συνειδητοποιήσαμε ότι οι ανάγκες μεγαλώνουν συνεχώς. Συγκαλέσαμε ανοιχτές γενικές συνελεύσεις κι έτσι τον Νοέμβριο λειτουργήσαμε για πρώτη φορά τη συλλογική κουζίνα». Ο Νίκος Φακής είναι ο υπεύθυνος προμηθειών: μαζεύει τρόφιμα από τα 27 μαγαζιά που στηρίζουν το Δίκτυο και οργανώνει τα μαγειρέματα. «Την πρώτη φορά φτιάξαμε 30 μερίδες φαγητό και τις μισές τις φάγαμε μόνοι μας. Τώρα μαγειρεύουμε για 200 ανθρώπους. Τα καλά νέα είναι πως μας στηρίζουν όλοι οι μαγαζάτορες της περιοχής, δεν υπάρχει άνθρωπος που να ζητήσουμε τη βοήθειά του και να είπε “όχι”: από τον φούρνο που ψήνει το φαγητό μέχρι τους εθελοντές που βάζουν τα αυτοκίνητά τους και την προσωπική εργασία. Τα κακά νέα, πως οι πολυεθνικές και οι κολοσσοί της περιοχής είναι παντελώς ανύπαρκτοι».
Η κουζίνα στήνεται κάθε Κυριακή στο Δημοτικό Σχολείο στο κέντρο της πόλης. Εκεί όπου η Θεοδοσία Παπαδοπούλου μαζί με τους μικρούς της μαθητές ζωγραφίζουν θάλασσες γαλάζιες και φοινικιές. «Μας πήρε λίγο χρόνια να δέσουμε σαν ομάδα με τα παιδιά, αλλά τώρα πετάμε», λέει η εικαστικός. «Επρεπε να άρουμε εμπόδια που είχαν να κάνουν με τις διαφορές εθνικότητας και φύλου και να λειτουργήσουμε συλλογικά. Η τέχνη είναι μια διαδικασία που πρέπει να λειτουργήσει από τα κάτω προς τα πάνω και σε αυτή τη συνθήκη την έχουμε απόλυτη ανάγκη και όχι μόνο για λόγους αισθητικούς».
Στοιχηματίζω ότι κανείς τηλεαστέρας δεν θα ήθελε να γνωρίσει αυτή τη δασκάλα που μαζεύει τα παιδιά κάθε Σάββατο στο σχολείο και περνάει ατελείωτο χρόνο μαζί τους, όπως δεν θα ήθελε να γνωρίσει και τη συνάδελφό της, κυρία Στουρνάρα. Η Μαρία είναι η διευθύντρια του 1ου Δημοτικού και στον ελεύθερο χρόνο της δεν φεύγει από το σχολείο, αφού οργανώνει τα εθελοντικά μαθήματα για μαθητές από το Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο. «Η κοινωνία βάλλεται και βάλλει με αυτοκαταστροφικά αντανακλαστικά ενίοτε κατά των ίδιων των μελών της. Ολοι οι εκπαιδευτικοί εθελοντές που αγωνίζονται σε μια κοινωνία παραζαλισμένη από τα δεινά της οικονομικής –και όχι μόνο– κρίσης, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους», λέει η Μαρία. «Υπάρχει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα και από την πλευρά των μαθητών που “επιστρέφουν’’ στο σχολείο προσφέροντας εθελοντική εργασία στο κυριακάτικο συσσίτιο και στον καθαρισμό της σχολικής αυλής».
«Αυτό που πρέπει κυρίως να νικήσουμε για να συναντηθούμε είναι η ντροπή», λέει η ψυχοθεραπεύτρια Χρυσούλα Αργυροπούλου. «Οι άνθρωποι ντρεπόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια ο ένας από τον άλλο, νιώθουμε αποτυχημένοι, νομίζουμε ότι φταίμε για τις οικονομικές δυσκολίες. Γι’ αυτό και θεωρώ πως μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα, ακόμα κι από τον ΓΑΠ που μας έβαλε στο Μνημόνιο, έκανε ο Πάγκαλος με το “μαζί τα φάγαμε”. Δίνουμε αγώνα για να πείσουμε τους ανθρώπους πως δεν φταίνε, πως δεν πρέπει να ενοχοποιούνται. Επειτα, φοβούνται το στίγμα της τρέλας και φοβούνται μην τους δει κάποιος να μπαίνουν στο γραφείο του ψυχολόγου. Οταν η ζωή σου καταρρέει επειδή έμεινες άνεργος, νομίζεις ότι το μοναδικό σου πρόβλημα είναι που δεν έχεις χρήματα. Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να σε στηρίξει να σταθείς όρθιος ξανά και να φτιάξεις μια καινούργια ζωή. Και πρέπει να φτιάξουμε τις καινούργιες ζωές μας».
Συντρόφισσα αναγνώστρια –και σύντροφε αναγνώστη– κάτι μέρες που η Αθήνα βράζει και το κεφάλι σας πάει να εκραγεί, θυμηθείτε πως υπάρχουν πάντα δρόμοι ανοιχτοί και οι γειτονιές της αλληλεγγύης. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω και περιμένουν κι εσάς. Δεν χρειάζεται να βαράμε τα κεφάλια μας στους τοίχους, αρκεί να ρίξουμε τους τοίχους ανάμεσά μας.
…………………………………………………………………………………………..
Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 6974-733323.
http://artemisdka.blogspot.gr/p/blog-page.html
