Του Γιάννη Ξανθούλη
Δεν είναι καιρός για θαύματα. Για θαύματα μικρά. Καλύτερα καθόλου παρά ψιλολόγια. Οχι ότι απαραίτητα, ντε και καλά, πρέπει να ανοίξει η Ερυθρά Θάλασσα ή το Αιγαίο για να 'ρθουν ακόμη μερικά τουριστικά στίφη περπατιστά. Οχι. Ομως ένα θαύμα στην εποχή της ξηρασίας, κάτι υπέρ ημών ώστε να θαμπώσει η ξινίλα των Ευρωπαίων εταίρων και των λοιπών συγγενών το χρειαζόμασταν. Και δεν έγινε. Δηλαδή, κάτι το αληθινά πρωτότυπο, που θα προβλημάτιζε ακόμη και μένα που προτιμώ τα κεριά απ' τις αστραπές, όπως η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς στον «Γυάλινο κόσμο». Ασχημα θα ήταν να φύτρωνε, λέω τώρα, ένας δεύτερος Τσίπρας από την πλάτη του υπάρχοντος Τσίπρα; Ή ξαφνικά απ' τα έγκατα των πετρελαιοφόρων πελάγων μας, χωρίς ξένες εταιρείες και κουραφέξαλα ύποπτα, να πετιούνταν μαύροι πίδακες «μαύρου χρυσού» σε βαθμό που οι λατρεμένοι Σαουδάραβες να μετέτρεπαν τα μισά τους τζαμιά σε ψυχιατρεία; Και ναι μεν οι σιαμαίοι αδελφοί Τσίπρα θα αποτελούσαν σπουδαίο πολιτικό κεφάλαιο στο πολιτικό τσίρκο (αφού ο ένας θα συμπλήρωνε τον άλλο σε ιδέες και οράματα).
ΑΛΛΑ το θαύμα του πετρελαίου ή του φυσικού προς φθισικού αερίου θα μας ανέβαζε στα ύψη.
Δυστυχώς τον Δεκαπενταύγουστο ακούστηκε μόνο πως η κρεατοελιά μιας Τσιγγάνας μαράθηκε κι έπεσε λόγω νηστείας από σουβλάκι με τζατζίκι κι ότι μια πικραμένη περπάτησε γονατιστή ώς την Τήνο απ' το Περιστέρι για επαγγελματική αποκατάσταση του μοναχογιού της και τελικά ο γιος της προσελήφθη για τερματοφύλακας αναπληρωματικός σε ομάδα Ε' κατηγορίας ονόματι «Οι μπουτάρες» ή κάπως έτσι.
Φυσικά έγιναν κι άλλα μικροθαύματα. Τα μεγάλα και ουσιαστικά για το καλό πιστών και απίστων εξέλιπαν. Αρπαξα, λοιπόν, την καθιερωμένη μου απογοήτευση και τώρα αναμένω τις επιπτώσεις της αυγουστιάτικης πανσελήνου… και μάλιστα λίγες μόνο μέρες μετά τα γενέθλιά μου. Ακριβώς εκεί που ξεψυχά ο ζωδιακός Λέων και ανατσουτσουρώνεται η… Παρθένος. Τρέχα γύρευε… Τα τελευταία χρόνια είθισται να ανοίγουν οι αρχαιολογικοί χώροι και τα πλήθη να ορμούν εντός τους με εντελώς ρομαντικό οίστρο σιγομουρμουρίζοντας «Χάρτινο το φεγγαράκι» και διάφορα τέτοια ποιητικού ενδιαφέροντος.
Και η Αθήνα σε… επιστροφή. Τα πεζοδρόμια ξαναστενεύουν για τους πεζούς, ξεσκονίζονται τα μαγαζιά, τα μπαρ-καφέ αλλάζουν ντεκόρ, το ΠΑΣΟΚ ακόμη δεν κατάλαβα αν βρίσκεται στην Ιπποκράτους ή στη Χαριλάου Τρικούπη, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει πόλεμο με νύφες και με εγγόνια, ενώ τα σοφά επιτελεία των μεγαλόπνοων πολιτικών μας σχεδιάζουν-στολίζουν και νοικοκυρεύουν τους λόγους που θα εκφωνήσουν οι αρχηγοί στα βαρετά σόου της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης.
Η ερχόμενη Δευτέρα υποτίθεται πως θα είναι η σημαδιακή για την εκκίνηση της ζωής, αφού κάθε κατεργάρης θα βρίσκεται στον πάγκο του.
Δεν γνωρίζω αν θα συνεχιστούν τα «μπαζάρ», δηλαδή τα ξεπουλήματα σε τιμές ευκαιρίας. Πάντως οι εκδότες ξέρω πως ανακάλυψαν το στοκ στις μυστηριώδεις τους αποθήκες και το εκποιούν για να φανούν (ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ) συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τους συγγραφείς.
Οι… συγγραφείς πάλι, αν πω ότι κάνουν τη μεγάλη χαρά με τα «μπαζάρ», θα σας γελάσω. Απλά περιμένουν τη μεταθανάτια -το σιγουρότερο- δικαίωσή τους και πότε θα ευαρεστηθεί ο κύριος Τάδε εκδότης να τους θυμηθεί…
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι ο καλύτερος συγγραφέας είναι ο εντελώς νεκρός συγγραφέας. Από τον Σοφοκλή (αυτός το παράκανε σε παλαιότητα) μέχρι τον Καβάφη, που δεν σταματούν να τον γιορτάζουν και να φαντασιώνονται ότι ΕΚΤΟΣ που πέθανε, άφησε πίσω του γιους, θυγατέρες, ψυχοπαίδια κατά τι λιγότερα απ' αυτά που θα αφήσει όταν με το καλό αποδημήσει η Μία Φάροου. Το ένα θέμα φέρνει το άλλο όμως, έτσι είναι η τρέχουσα παλιοζωή, γι' αυτό καλό είναι να μην τα παίρνουμε ΟΛΑ τόοοοοσο κατάκαρδα. Παλιοζωή είναι, θα περάσει κι αν δεν με πιστεύετε, κάνετε ένα τσεκάπ να το διαπιστώσετε. Ευτυχώς οι τουρίστες έπαθαν αμόκ και μας έρχονται με ό,τι μέσο βρουν, ΑΣ ΕΙΝΑΙ και δουλέμπορας. Γι' αυτό στη χώρα τούτη, που η φαιδρότατη πορτοκαλιά μπλέκει τον ανθρωπισμό με τη βλακεία (φυσικά με αποστάσεις ασφαλείας) και τα ιδεώδη της Διαφώτισης με την κομπλεξάρα ενός εκάστου, ο τουρισμός δίνει θαυμάσιες λύσεις στα αδιέξοδα του φιλόξενου λαού. Περάστε κόσμε στο ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ, όπως έγραψαν ο Κώστας Μύρης κι ο Μαρκόπουλος προ σαράντα τόσων χρόνων στο αειθαλές «Χρονικό» τους.
Σε λίγο το διάσημο φεγγάρι θα βγει στη σκηνή για να αποθεωθεί, ενώ κάποιοι θα ευχηθούν ή θα προσευχηθούν ξορκίζοντας την πικρή σκοτεινή του πλευρά. Και ύστερα, ξανά στις φθαρμένες επάλξεις της ρουτίνας, στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, στην ανασφάλεια «φεύγω ή μένω;», στη σταυρολεξική απαξία της προσωπικότητας των προσωπικών δεδομένων. «Κάποιος σαρανταδυάχρονος κάπου έσφαξε μια εβδομηντατετράχρονη για μισό κιλό κασέρι», κι ένα σωρό λεπτομέρειες, που σε λίγο θα μας κάνουν να ψάχνουμε κατεπειγόντως δουλέμπορο για να μας φυγαδεύσει. ΠΟΥ; Ελπίζω σε μια χώρα που οι δούλοι θα έχουν πρόσβαση σε φως, νερό, Internet, όπερα, spa και μπαλέτο…
