Του Πέτρου Μανταίου

Του Δημοσθένη η φράση∙ από τους Β΄Ολυνθιακούς∙ ένας ακόμα αντι-φιλιππικός του μέγιστου των Αθηναίων ρητόρων, σφοδρού πολέμιου των Μακεδόνων: «Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστι γενέσθαι των δεόντων». Ελληνικά… ηλικίας 2.300 χρόνων! Ουδεμία εστί χρεία μεταφράσεως! Μόνο που τα χρήματα, που χωρίς αυτά τίποτα δεν γίνεται απ’ όσα πρέπει να γίνουν, πήραν στο λαιμό τους και τον Δημοσθένη. Τότε που κατέφυγε στην Αθήνα, με όλο το κλεμμένο ταμείο των Μακεδόνων υπό μάλης, ο ταμίας του Μεγαλέξανδρου και παιδικός του φίλος (ανάθεμά το για Ρωμαίικο!)… Αρπαλος, δωροδοκώντας τους πάντες και μερικούς ακόμα, εν οις και ο Δημοσθένης. Οι κακές γλώσσες λένε πως από τα 700 κλοπιμαία τάλαντα (αμύθητο ποσό!) που… εισήγαγε εν Αθήναις ο Αρπαλος, περίπου τα μισά διέθεσε εις… αγαθοεργίας υψηλών προσώπων.

Διαβάζω τώρα, δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια και κάτι ψιλά μετά («Εφ.Συν.», 26/8), ότι οι… άρπαλοι της σήμερον, αυτοί δηλαδή που βαρύνονται «Για οικονομικά εγκλήματα σε βάρος του Δημοσίου», θα πέφτουν «Στα μαλακά όσοι επιστρέφουν τα κλεμμένα». Και ευθυμώ με τις διαχρονικές ομοιότητες και τη συνέχεια της ράτσας! Καθ’ όσον το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Διότι δεν θέλει πολύ να σαλέψει κανείς, όταν συνειδητοποιεί πως περίπου κάπως έτσι σκεφτόμαστε οι περισσότεροι: Τώρα που τα ταμεία γίνανε… κενοτάφια, καλύτερα οι κλέφτες να επιστρέψουν το κλεμμένο χρήμα, παρά να τους βάλουμε φυλακή, να τους ταΐζουμε κι από πάνω!

Aκοσμος «ρεαλισμός», αήθης που, σιγά σιγά, μας προσβάλλει όλους. Φαίνεται και από τον τίτλο που δίνει στο σχετικό νομοσχέδιο το αρμόδιο υπουργείο Δικαιοσύνης: «Ενέχυρο-ποινική συνδιαλλαγή για εγκλήματα σε βάρος του Δημοσίου». Ορίζεται μάλιστα και «ταρίφα» ποινών/συνδιαλλαγών: επιστροφή χρημάτων προ απολογίας, προ εκδικάσεως, προ δευτεροβάθμιας δίκης. Δει δη χρημάτων! Για την ιστορία: ο Αρπαλος δολοφονήθηκε από ομοειδές υποκείμενο και ο Δημοσθένης αυτοκτόνησε από φιλότιμο…