ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ


  • Το σώμα στην πόλη

    02/11/14 • θεματικές: Nησίδες, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ, ΣΤΗΛΕΣ

    Του Θωμά Τσαλαπάτη   Είναι η στιγμή που περιφέρεσαι στην πόλη, η στιγμή που θέτεις σε συνομιλία δύο όρια. Το όριο του εαυτού όπως ειπώνεται από το σώμα σου, το όριο του βλέμματος όπως το επιβάλλει η πόλη. Ολη αυτή η σάρκα που αγκαλιάζει την ανάσα σου, όλο αυτό το τσιμέντο που αγκαλιάζει την όρασή σου. Και μέσα από τη συνομιλία το σώμα γίνεται σύνορο. Σύνορο ανάμεσα στο κορμί και αυτό που το απειλεί. Το ενδεχόμενο, την εκδορά, την πληγή. Το σώμα συνομιλεί με ό,τι ζητά να το μεταβάλει. Τις γωνίες και τα υψώματα, τις

    Περισσότερα.. »
  • Αδειες παρελάσεις και κούφια μνήμη

    26/10/14 • θεματικές: Nησίδες, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ, ΣΤΗΛΕΣ

    Οι αμείλικτες φωνές μας θα τρελάνουν τη σιωπή, Και θα λυσσάξουν την παχιά ησυχία, Θα ξεσκεπάσουνε την έκταση του πόνου απ’ άκρη σ’ άκρη, Θα δείξουν όλη την ασχήμια της σκλαβιάς, Θα κάμουν τα παιδιά να φτύσουνε στα μάτια των γονιών τους, Που τα στολίσαν και τα στρίμωξαν σε τόσο σπαραγμό, να καμαρώσουν Τις άγριες παρελάσεις Βύρωνας Λεοντάρης, Οχι σαν τα πουλιά

    Περισσότερα.. »
  • Η Αθήνα κάτω απ’ το νερό

    19/10/14 • θεματικές: Nησίδες, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ, ΣΤΗΛΕΣ

    «Η Αθήνα μασάει σουβλάκια μες στους δρόμους Μασάει καλαμπόκια Κατεβαίνει στη θάλασσα με ψαροντούφεκα Ιδρωμένα κορμιά καλλυντικές γυναίκες -ένα κύμα ξεβρασμένο στην ακτή σαν ψόφιο κήτος Ενας δύτης γυμνός κρεμασμένος ανάποδα στα υπόγεια του νερού...» Βύρωνας Λεοντάρης, Ψυχοστασία

    Περισσότερα.. »
  • Μπουκάλια

    12/10/14 • θεματικές: Nησίδες, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ, ΣΤΗΛΕΣ

    Αλίμονό σου, όταν αρχίσεις να ξεκόβεις απ’ τον πόνο του αδερφού σου, κι απογυρνάς το βλέμμα απ’ τις πληγές, που σε φωνάζουν και εξοικειώνεσαι με τη ζωή που ζουν τα τέρατα, κι αρχίζει το ασυμβίβαστο να συμβιβάζεται και το απαράδεχτο να μοιάζει βολικό κι αρχίζει η αλήθεια μέσα σου να σώνεται και να 'ρχεται το ψέμα σιγά σιγά, όπως η μέρα γίνεται σκοτάδι όπως το καλοκαίρι γίνεται χειμώνας. Αλίμονό σου, όταν το δύσκολο σου γίνει βαρετό κι αβέρτα ρίχνεις δίκιο στους αδίκους κι αρχινάς ν’ ανακαλύπτεις σοφίες κι ομορφιές μες στα ξεράσματα της πλήξης, ιδανικά μες στο βυθό της αηδίας και λες, και λες και λες… Οταν πια δε σου φαίνονται και τόσο δύσκολα τα πράγματα η ζωή, ο έρωτας, ο ύπνος, όταν τριγύρω μαχαιρώνουνε τη Νύχτα κι οι λόφοι στηθοδέρνονται, όταν παχύνουνε τα χείλια σου τόσο πολύ, που να μπορούν να πουν: «Κατέστην ευτυχής», αλίμονό σου. Βύρωνας Λεοντάρης, Λεηλασία

    Περισσότερα.. »
Scroll to top