Του Πέτρου Μανταίου

Δεν έβρισκαν, φαίνεται, άλλους. Ο πρωθυπουργός και οι… εκλεκτοί συνεργάτες του, όταν έψαχναν ονόματα για τα υπουργεία, της τρικομματικής και μετά της δικομματικής, δεν έβρισκαν, φαίνεται, καλύτερους και έπεσαν στα… υπόλοιπα των εκπτώσεων. Αναγνωρίζει βέβαια κανείς ότι με τα βαρίδια και τις υποχρεωτικές δουλείες που κουβαλούν τα μεταμνημονιακά υπουργεία, δύσκολα προσωπικότητες κύρους, εάν τους προτεινόταν, θα αποδέχονταν υπουργική ευθύνη. Η περίπτωση ότι, ενδεχομένως, προσωπικότητες κύρους θα αποδέχονταν υπουργική ευθύνη, αλλά υπό άλλες συνθήκες, γόνιμης συνεργασίας, όχι με στειρότητα κοινού εντολοδόχου, απορρίπτεται ως εντελώς ξένη, ακόμα και στην… επιστημονική φαντασία.

Eτσι πέσαμε –ακριβέστερα, ξεπέσαμε– στους… αφάνταστους Γεωργιάδηδες, να μας βγάζουν, κάθε τόσο, από τα ρούχα μας και να αναρωτιόμαστε, αν όλα αυτά συμβαίνουν ή τα ονειρευόμαστε, σε έναν εφιάλτη όπου ξεχωρίζουν η φιγούρα, η ψευτομαγκιά, ο ξερολισμός της αμορφωσιάς, η αγένεια και το κιτς σε όλες τις παραλλαγές του: αρχαίες, βυζαντινές και νεότερες. Με τέτοιους υπουργούς, απίστευτους, που έχουν πάντα στη συνείδησή τους προκαθήμενο, ως τιμώμενο πρόσωπο, τον εαυτό τους και καμαρώνουν το υπουργιλίκι τους, όχι μόνο τα μεταμνημονιακά βαρίδια γίνονται βαρύτερα και οι υποχρεωτικές δουλείες, δουλικότερες, αλλά όλο ετούτο το χαρμάνι εγωισμού, ανεπάρκειας και χυδαιότητας (φοβάμαι ότι αυτά είναι αλληλένδετα και δύσκολα θα ξεμπλέξουμε) γίνεται ένας αφόρητος πολτός που μας πνίγει.

Και δεν είναι το άκρως χυδαίο, του Aδωνη Γεωργιάδη για (κακό) παράδειγμα –η ύβρις των αρχαίων, που τόσο συχνά τους επικαλείται κακοποιώντας τους–, απευθυνόμενος σε γιατρούς: «Eπρεπε να σας απολύσουμε, για να δείτε τι εστί βερίκοκο»∙ οι λέξεις μας, αποκαλύπτουν το ήθος μας. Δεν είναι η ύβρις το ζήτημα. Είναι ότι ένας τέτοιος υβριστής, αμετροεπής χυδαιολόγος που αντιποιείται ακόμα και το λεξιλόγιο της πιάτσας για να αποστομώσει τάχα, αυτός έχει όλα τα προσόντα να κάνει το ΕΣΥ αηδιαστική… μαρμελάδα βερίκοκο που να μην καταπίνεται!