Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Ο Αύγουστος μας χαιρετά κι ο νους μας στη Συρία.

Από παντού μας έζωσε αίματος δυσωδία.

Να λέμε δόξα τω Θεώ που έχουμε ειρήνη

γιατί τις χώρες γύρω μας τις παρασέρνει δίνη.

Εμείς, μιλώντας για «σφαγή», σκεφτόμαστε… τις βάσεις.

Δεν πέρασες εκεί που θες; Να ξαναδοκιμάσεις!

Ολοι μας δικαιούμαστε δεύτερη ευκαιρία.

Πόσες πρέπει να δώσουμε στην έρμη την Παιδεία;

Φευ, στο Πανεπιστήμιο καθένας δεν θα μπαίνει

μ’ απ’ τους… βρεφονηπιακούς έξω κανείς δεν μένει!

Το άκουσα κι ησύχασα πως βρέφος δεν θα χάσει

τις χάρες του συστήματος νωρίς να δοκιμάσει.

Να μάθει αποστήθιση, κοινώς παπαγαλία

και τι ’ναι η κατάληψη και τι η απεργία.

Μέχρι να γίνει δεκαοκτώ σχολείο θα πηγαίνει

κι ό,τι απ’ το ’να μπαίνει αυτί, απ’ τ’ άλλο θα του βγαίνει.

Θρησκευτικά θα διδαχθεί επί δώδεκα έτη.

Σιγά να μην εκπαιδευτεί ερώτημα να θέτει!

Θα μάθει, λες, να σκέφτεται; Την τέχνη θα γνωρίσει;

Δεν το νομίζω. Αντ’ αυτού τη γνώση θα μισήσει.

Κι αν μάθει το συντακτικό, τις κλίσεις των ρημάτων

αβρόχοις θα διαβεί ποσί εν μέσω νοημάτων

που δεν θα τα αντιληφθεί κι ούτε πρέφα θα πάρει

μια κι η ουσία δεν μετρά μπροστά στο «εικοσάρι»!

Ποιος είπε πως στη χώρα μας πάνε μυαλά χαμένα;

Χαμένα πια δεν παν σε μας… ούτε και τα «ληγμένα»!

Μαζί με το «βερίκοκο» στου Αδωνη το στόμα

-φρούτο «ληγμένο» που ’πρεπε να το ’θαβε στο χώμα–

ας στριμωχτούμε όλοι μας στο χαμηλό το ράφι

ξεπούλημα μισοτιμής γενιών που πάνε στράφι…