Της Αλλοπάρ*
Καλό μήνα, κυρίες και κύριοι, αν και όλοι ξέρουμε ότι μόνο «καλός» δεν θα' ναι αυτός ο μήνας, αλλά κι οι άλλοι τρεις που θ' ακολουθήσουν. Τουλάχιστον, ας τον λέμε σωστά: ΣεΠτέμβριος είναι ο μήνας αυτός -απ' τον Σέπτιμο Σεβήρο, τον Ρωμαίο αυτοκράτορα- κι όχι ΣεΜτέβριος που τον λέμε. Και ο αμέσως επόμενος λέγεται Οκτώβριος -απ' τον Οκταβιανό, τον πρώτο Ρωμαίο αυτοκράτορα- κι όχι ΟκτώΜβριος, χωρίς Μ.
Παραδοσιακά, ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας που όλοι επιστρέφουν απ' τις διακοπές, που ανοίγουν τα σχολεία, που αρχίζουν οι διαδηλώσεις. Δεν θυμάμαι ούτε μια χρονιά -τα τελευταία 50 χρόνια- χωρίς διαδηλώσεις τον Σεπτέμβριο. Είναι έθιμο πια. Και δεν αναφέρομαι στα τελευταία 2-3 χρόνια που έχουμε χάσει τ' αβγά και τα πασχάλια από τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες, αλλά και στα προηγούμενα, τα «καλά» χρόνια, με ανεργία 7-8% και με μισθούς-συντάξεις σε ανθρώπινα επίπεδα. Ακόμα και τότε, Σεπτέμβριος χωρίς απεργίες ήταν κάτι σαν σουβλάκι χωρίς κρεμμύδι. Αδιανόητο.
Αλλά ο Σεπτέμβριος έχει κι άλλο ένα έθιμο, που το τηρούν απαρέγκλιτα όσοι διαθέτουν -ακόμα- σκάφη και σουλατσάρουν τον Αύγουστο στο Αιγαίο: Στον προτελευταίο τους σταθμό πριν από την επιστροφή -συνήθως στην Αίγινα- παρατάνε στον μόλο τα δύστυχα σκυλιά τους και σαλπάρουν για Πειραιά. Κι εκείνα, μην μπορώντας να καταλάβουν αυτή την παλιανθρωπιά, κάθονται εκεί, στην άκρη της στεριάς, και περιμένουν τους δικούς τους.
Κυρίες και κύριοι, έχω ένα όνειρο: Οτι μπήκε, λέει, ο Σεπτέμβριος, ότι όλοι τον λένε Σεπτέμβρη και όχι ΣεΜτέμβρη, ότι άνοιξαν κανονικά τα σχολεία –με βιβλία, δασκάλους, πετρέλαιο κ.λπ.– ότι, παρά το έθιμο, δεν χρειάστηκε κανείς να διαδηλώσει και, τέλος, ότι κανένας σκαφάτος λεχρίτης δεν εγκατέλειψε στον μόλο της Αίγινας ή αλλού τα αθώα σκυλιά του.
* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, γλυκύτατη, πανέμορφη και αθεράπευτα αιθεροβάμων.
Τουλάχιστον για την επόμενη διετία τη βλέπω να μένει με το όνειρο στο χέρι
