Υπάρχουν καλλιτέχνες που πρέπει να υπάρχει μια επικαιρική αφορμή για να τους μιλήσεις. Και άλλοι που είναι τόσο χειμαρρώδεις, ώστε το άλλοθι της συνάντησης εξανεμίζεται στα πρώτα λεπτά της κουβέντας. Η Γιόκο Ονο ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Κι ας βρίσκεται αυτό το διάστημα στο επίκεντρο των γεγονότων λόγω της κυκλοφορίας του νέου της άλμπουμ «Take Me to the Land of Hell».
Τέσσερα χρόνια μετά το «Between My Head And The Sky» η σύντροφος του Τζον Λένον επανέρχεται με νέα τραγούδια, την παραγωγή των οποίων υπογράφει η ίδια, ο γιος της Σον και η Γιούκα Χόντα.
Οι πρώτες κριτικές αναφέρουν ότι η μουσική της αποπνέει τόση φρεσκάδα που μοιάζει γραμμένη από έναν νέο άνθρωπο. «Δεν ακούω πολλά νέα πράγματα», λέει η ίδια. «Η μουσική είναι εντελώς ενστικτώδης. Σε όσους μου λένε ότι το είδος της μουσικής που φτιάχνω απευθύνεται σε νέους, τους απαντώ ότι εγώ ασχολιόμουν με αυτό το είδος πριν καν γεννηθούν», λέει στον δημοσιογράφο της «Independent», ενώ εκείνος σχολιάζει το πόσο μικροκαμωμένη είναι. Από την άλλη, είναι εντυπωσιακό πώς αυτή η γυναίκα, που έχει πατήσει τα 80 αλλά φαίνεται σαν 50άρα, έχει ελάχιστες ρυτίδες στο πρόσωπο. Οι περισσότερες, δε, είναι ρυτίδες γέλιου και εκφράσεων.
Κι όμως, θα έπαιρνε όρκο κανείς πως η Γιόκο Ονο σπανίως εκφράζεται έντονα, ενώ στη ζωή της δεν γέλασε και πολύ. Επρεπε μάλλον να φτάσει σε αυτή την ηλικία για να μας διαψεύσει. Αυτά που έχει ζήσει φτάνουν για να γεμίσουν 2-3 κοινές ζωές. Αλλά, όπως λέει, η συνταξιοδότηση είναι μια μακρινή σκέψη. «Δεν έχω φτάσει στο σημείο να παραιτηθώ. Προς το παρόν αψηφώ το ότι έγινα 80 και για την κοινωνία είμαι πια συνταξιούχος. Πρέπει να γνωρίζετε ότι το να είσαι 80 δεν είναι ένα τρομακτικό πράγμα. Σε αυτή την ηλικία η ζωή είναι πολύ πιο ελεύθερη. Εχω περισσότερη ενέργεια, περπατώ πολύ, δουλεύω όλη την ώρα. Οι 80άρηδες δεν ζουν για τον ύπνο και το φαγητό. Χρειαζόμαστε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια στη ζωή μας. Η εργασία, λοιπόν, μας το δίνει αυτό. Η τέχνη είναι η αναπνοή μου. Εάν δεν το κάνω, αρχίζω να πνίγομαι».
Αλλωστε σε μια γκαλερί είχε γνωρίσει και τον Τζον Λένον, για τον οποίο πλέον μιλά πολύ ανοιχτά. «Οταν συνάντησα πρώτη φορά τον Τζον, μου φάνηκε αυτό που λέμε τύπος μάτσο.
Τον παρατηρούσα και καθόλου δεν εντυπωσιάστηκα, αν και είχα υπόνοιες για την ευαίσθητη πλευρά του». Αργότερα, όμως, δεν δίστασε να μπλέξει μαζί του; «Κάθε άλλο. Δίστασα, και μάλιστα πολύ, διότι ήταν σαφές ότι το περιβάλλον του με μισούσε. Σκέφτηκα άπειρες φορές αν θα ήθελα να μπω σε αυτή την κατάσταση. Είχαμε τόσα κοινά, παρόλο που εκείνος ήταν από το Λίβερπουλ και εγώ από το Τόκιο. Σκεφτόμασταν τα απλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό η σχέση μας ήταν ο θρίαμβος της αγάπης».
Μ.Κ.
