→Σημαντικές ομοιότητες στις χούντες Συρίας και Αιγύπτου διαπιστώνει ο αναλυτής της εφημερίδας «Αλ Χαγιάτ», Χαζέμ Σαγκιέχ

Σημαντικές ομοιότητες μεταξύ Καΐρου και Δαμασκού διαπιστώνει ο δημοσιογράφος-αναλυτής Χαζέμ Σαγκιέχ της εφημερίδας «Al Hayat». Επισημαίνει ότι οι εικόνες των νεκρών από τα νευροπαραλυτικά αέρια παιδιών, που έκαναν τον γύρο του κόσμου και θυμίζουν έντονα Ολοκαύτωμα, καταδεικνύουν ότι η Δαμασκός έφτασε και ξεπέρασε τα όρια του παραλόγου, επιχειρώντας να στείλει το μήνυμα ότι θα κάνει τα πάντα, μα τα πάντα για να κρατηθεί στην εξουσία. Ακριβώς όπως έγινε με τον Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος το 1988 έπληξε με χημικά εκατοντάδες Κούρδους στη Χαλάμπτζα και στη συνέχεια είπε ότι τα θύματα δεν ανήκαν στον λαό του.

Με λιγότερο φρικτό τρόπο, αλλά όχι απαραιτήτως λιγότερο επικίνδυνο, η στρατιωτική χούντα που πήρε την εξουσία τον Ιούλιο του 1952 στην Αίγυπτο ανακοίνωσε μισό αιώνα μετά πως δεν ήταν σε θέση να αποδεχτεί τις αλλαγές που έφερε η επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου του 2011, ενώ η απελευθέρωση του Μουμπάρακ δείχνει ότι υπάρχει κλίμα εγκατάλειψης της αφύπνισης του αιγυπτιακού λαού. Ο «Νασερισμός» είναι εδώ, γράφει ο Αιγύπτιος δημοσιογράφος, και αντιπροσωπεύεται από τον υπουργό Αμυνας Αλ Σίσι, ενώ ο «Μουμπαρακισμός» δίνει ισχυρό «παρών» με τους Φούλου, στελέχη του καθεστώτος Μουμπάρακ, οι οποίοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε κυβερνητικά πόστα.

Οι δύο αυτές δικτατορίες (συριακή και αιγυπτιακή) έχουν πολλά κοινά, προκύπτει δε ένα εντυπωσιακό συμπέρασμα: Εξήντα ένα χρόνια για τη δικτατορία του 1952 στην Αίγυπτο και 50 χρόνια για τους μπααθιστές στη Συρία δεν στάθηκαν ικανά να οδηγήσουν σε αλλαγή σελίδας τις δύο χώρες. Και πριν απ’ αυτές η μπααθική δικτατορία κυριάρχησε για 35 χρόνια και στη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι. Χωρίς τις ξένες επεμβάσεις θα βρίσκονταν ακόμη στην εξουσία την οποία θα παρέδιδαν στα παιδιά τους. Ο πλανήτης μας διολισθαίνει σε αυτή την «απρέπεια», η οποία δεν γνωρίζει όρια και δεν υποχωρεί με τίποτα. Κι αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες μπροστά στα μάτια μας.