ΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ: Σαν σήμερα πριν από τριάντα εννέα χρόνια… Τριάντα εννέα χρόνια; Πράγματι, έχει περάσει πολύς καιρός. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν έχουν άδικο τα πιτσιρίκια που γράφουν στις εκθέσεις ότι στο Πολυτεχνείο συνάχτηκαν τα παλικάρια για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Φαντάζομαι την κομισάρια Μπουμπουλίνα περιφερόμενη στη Σαμπλόν των Βρυξελλών, ως άλλη Δαμανάκη, να ξιφουλκεί με τη Φραγκιά.
Είπαμε, όμως, ότι τα Σάββατα θα σοβαρευόμαστε κομμάτι. Τι έχει μείνει, αλήθεια, έπειτα από τόσα χρόνια; Στο Πολυτεχνείο συγκεντρώθηκαν εικοσάχρονα αγόρια και κορίτσια κι αφού πρώτα έσπασαν τον φόβο που στοίχειωνε την κοινωνία, έβγαλαν τη γλώσσα στον δικτάτορα. Εκείνος αντέδρασε με τον μόνο τρόπο που ήξερε, τα έπνιξε στο αίμα. Με δυο λόγια, το Πολυτεχνείο ήταν ένα αυθόρμητο γιουρούσι ενάντια στην εξουσία, την κάθε λογής εξουσία. Για τις επόμενες γενιές, στις οποίες ανήκω, ένα γιουρούσι προς τον ουρανό.
Ορισμένοι απ’ τους πρωταγωνιστές του συντάσσουν σήμερα τα μνημόνια. Αλλοι τα υποστηρίζουν. Και πολλοί στελεχώνουν τους μηχανισμούς του κράτους, των κομμάτων, των πολυεθνικών. Χαρακτηριστικό της εξουσίας είναι ότι φθείρει, μεταμορφώνει, εξευτελίζει όσους μπλέκονται στα γρανάζια της, ιδίως τους παλιούς της πολέμιους. Η πλειονότητά τους δεν εξαργύρωσε ποτέ τον Νοέμβρη. Πρόκειται για τύπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας σεμνοί και μαθαίνεις για τη δράση τους από τρίτους. Κι αυτό αποτελεί μια παρηγοριά.
Το επόμενο Πολυτεχνείο ενδεχομένως θα φέρει το όνομα άλλου ευαγούς ιδρύματος και θα νοηματοδοτείται από άλλον μήνα. Πρωτίστως όμως θα βγάζει τη γλώσσα στους πρωτεργάτες του προηγούμενου, τόσο στους αργυρώνητους, όσο και στους σεμνούς. Ετσι γίνεται πάντα. Κατακλείδες των επετείων είθισται να είναι τα ποιήματα. Εξασφαλίσαμε, λοιπόν, ένα απ’ Τα Μετέωρα, που οδεύουν οσονούπω προς το τυπογραφείο και προδημοσιεύουμε απόσπασμά του:
ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ: «…Ολα στο πεζοδρόμιο καταλήγουν./ Οι αδιαπραγμάτευτες αρχές/ με το δυσβάστακτο ειδικό βάρος/ οι αξιακοί κώδικες που κατέρρευσαν/ σε ψευδαισθήσεις ληθαργικής ευμάρειας/ τα ανεκπλήρωτα οράματα/ για ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη/ οι δοκιμασμένες φιλίες/ οι μεγάλοι έρωτες/ τα δανεικά ιδανικά/ τα μεγαλόπνοα πειράματα/ για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους/ αγοράζονται από νεόκοπους συλλέκτες/ σε τιμή ευκαιρίας./ Σπεύσατε.
Κι εμείς που ξεκινήσαμε απ’ το πεζοδρόμιο/ ισορροπώντας τη νιότη μας στων πυρκαγιών/ τα ακοίμητα και κοφτερά γλωσσίδια/ πάλι στο πεζοδρόμιο καταλήγουμε./ Ξανασυναντιόμαστε σε άγριες πορείες/ βαφτίζοντας εκ νέου τα δυσανάγνωστα αυτονόητα/ μεροκάματο, οκτάωρο, ασφάλιση, αρωγή/ ενηλικιωνόμαστε στα οδοφράγματα/ που ξεκλειδώνουν διάπλατα/ τις λεωφόρους του μέλλοντος./ Επαναδιαπραγματευόμαστε/ το τομάρι μας/ μόνο που αυτή τη φορά/ θα το πουλήσουμε πολύ ακριβά./ Ολα στο πεζοδρόμιο καταλήγουν».
