Αν για την ηλικία του Μένιου (ενός αγαπημένου αλητάμπουρα που διετέλεσε αρθρογράφος της σελίδας μας και αρχηγός αγέλης) δεν είμαστε απολύτως σίγουροι και υπολογίσαμε, στο περίπου, ότι άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στα 17 του, για τη Λου –την πινέζα– δεν χωράει αμφιβολία: την πήραμε, δύο μηνών μπαλίτσα, το καλοκαίρι του 1997, άρα σήμερα είναι 16 ετών και 3 μηνών, ζωή να 'χει! Γι' αυτό το γραΐδιο θα σας μιλήσω σήμερα και για την αμείωτη θέλησή της για ζωή, παρά τη γενική κατάρρευση του οργανισμού της.
Εχουμε και λέμε: λόγω αρθριτικών, δυσκολεύεται πολύ να περπατήσει. Και όμως, όταν μπει στο σπίτι υδραυλικός ή γενικά ξένος, ορμάει σαν έφηβη να τον φάει ζωντανό! Λόγω καταρράκτη δεν βλέπει την τύφλα της. Και όμως, όταν της αφήνω κάτω μικρά κομματάκια σοκολάτας -το ένα δεξιά, το άλλο αριστερά- τα βρίσκει μια χαρά λες κι έχει μάτι γερακιού! Δεν της έχουν μείνει παρά 3-4 δόντια, κι αυτά μες στην τερηδόνα. Κι όμως τρώει μια χαρά, με φοβερή όρεξη, τα πάντα! Συνήθως δεν γαβγίζει –κάνει κάτι σαν λυγμό– εκτός απ' τις περιπτώσεις που νομίζει ότι κάποιος μας απειλεί, οπότε φωνάζει σαν να 'χει φάει μεγάφωνο. Σ' αυτά προσθέστε ότι είναι τελείως κουφή και ότι εδώ και 5-6 χρόνια παίρνει κάθε μέρα χάπια για την καρδιά της…
Κι όμως, αυτό το «θηρίο» το λατρεύουμε. Το πάμε αγκαλιά για τις ανάγκες του –δεν μπορεί πια να ανεβοκατέβει σκαλιά–, εκτελούμε αμέσως κάθε διαταγή του, το προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Δεν θυμάμαι να 'χουμε συμπεριφερθεί σ' άλλο σκυλί μας όπως στη Λου. Ισως γιατί έζησε μαζί μας –στην Αθήνα, στον Μαραθώνα, σε ταξίδια– τόσα χρόνια. Ισως γιατί τώρα μας έχει περισσότερο ανάγκη.
Πριν από 5-6 χρόνια ο γιατρός της, αφού διέγνωσε καρδιοπάθεια και της χορήγησε φάρμακα, μας είπε ότι «η κατάστασή της είναι σοβαρή και… όσο αντέξει». Η Λου τον έβγαλε ψεύτη. Και όταν, πριν από 2 χρόνια, ο ίδιος γιατρός μάς συμβούλεψε να «αρχίσουμε να συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι θα τη χάσουμε», η Λου αποφάσισε να τον διαψεύσει και πάλι: ζει και βασιλεύει!
Το κακό είναι ότι, όταν -και… αν- κάποτε πεθάνει η Λου, δεν θα έχουμε πια τη δυνατότητα να μετριάσουμε τη θλίψη μας υιοθετώντας, μετά μια περίοδο πένθους, ένα άλλο σκυλάκι. Βλέπετε, από μια ηλικία κι ύστερα κάτι τέτοιο είναι ανευθυνότητα.
Τώρα όμως πρέπει να σταματήσω, διότι η Λου έχει βάλει τις φωνές. Πρέπει να την πάρω αγκαλιά και να την πάω στο Λυκαβηττό για τις ανάγκες της – εδώ και τώρα! Αν αργήσω λίγο, η Λου δεν έχει πρόβλημα – ανακουφίζεται όπου να 'ναι…
ΥΓ. Η Λου είναι ημίαιμη (μείξη μαλτέζικου και κανίς), περίπου 3,5 κιλά (βάρος). Ως «πλακουτσομούρικο» έχει κοντό ρινικό σωλήνα, κάτι που, σύμφωνα με τα βιβλία, συνεπάγεται αναπνευστικά προβλήματα και συνεπώς μικρό προσδόκιμο χρόνο ζωής. Η Λου όμως διέψευσε και τα βιβλία. Μιλάμε για βιονικό σκυλί!
