Της Πηγής Ασυνειδήτου

 

Είναι σπάνιο να έρχονται στο γραφείο μου έτοιμες ομάδες με κοινό αίτημα και κοινούς θεραπευτικούς στόχους. Εδώ και λίγες μέρες, δέχτηκα στο γραφείο μου μια ομάδα που αριθμούσε αρκετά μέλη. Μου συστήθηκαν ως άγαμες θυγατέρες και με παρακάλεσαν να τις δεχτώ. Ηταν πολύ λυπημένες, γιατί με μια πρόσφατη υπουργική απόφαση τους κοβόταν η σύνταξη πατρός που έπαιρναν. Οι περισσότερες κυρίες ήταν καλοβαλμένες, πάνω από 40 με 50 ετών και όλες ήταν περήφανες που είχαν παραμείνει… «άγαμες»…

 

-Ποιο είναι το αίτημά σας για θεραπεία;

 

-Η οργή, κα Ασυνειδήτου. Η οργή και ένα καλά κρυμμένο τραύμα.

 

-Η ομαδική σας οργή πού οφείλεται;

 

-Δεν τα πληροφορηθήκατε; Δεν διαβάζετε εφημερίδες; Μας στοχοποίησαν. Μας πετάνε στον δρόμο. Θέλουν να μας πεθάνουν…

 

-Τίνι τρόπω; Και σε ποιους αναφέρεστε;

 

-Είναι η αλήθεια ότι τελικά δεν ξέρουμε ποιος παίρνει τις αποφάσεις σε αυτήν τη χώρα, είπαν με ένα στόμα, μια φωνή… Ο Σαμαράς είναι, η τρόικα είναι, η Μέρκελ είναι, ο Ομπάμα είναι, σε κάθε περίπτωση εμάς μας διαλύουν. Παίρναμε και εμείς μια μικρή, ποταπή συνταξούλα από τον πατέρα μας, ένα συμπλήρωμα δηλαδή, μη φανταστείτε, για να συχωρεθούν τα πεθαμένα τους και η δουλειά που έριξαν μεροδούλι, μεροφάι. Και εμείς που τους τιμήσαμε μέχρι τέλος, σταθήκαμε καλές κόρες, κεριά αναμμένα, τώρα μας καρατομούν.

 

-Δεν θα το αφήσουμε έτσι, στείλαμε και επιστολή στον πρωθυπουργό, πετάγεται ένα άλλο μέλος της ομάδας.

 

-Είναι αλήθεια ότι στην κρίση μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Ολοι έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούσαν, αποτολμώ μια ερμηνεία για να καθησυχάσω τα πνεύματα.

 

-Ναι, αλλά εμείς είμαστε άλλο είδος. Πρέπει να μας προστατεύουν. Είμαστε ανύπαντρες κόρες αυτών των πατεράδων.

 

(Ρίχνω μια εξεταστική ματιά στις κυρίες που έχω απέναντί μου. Η τελευταία φράση θα μπορούσε να είχε ειπωθεί από ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Ή από μια γυναίκα που ζει στην Ελλάδα 100 χρόνια πριν. Τίποτα από αυτά όμως δεν συνέβαινε. Ηταν όλες τους καλοβαλμένες και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν παντρευτεί, εάν το επιθυμούσαν, και σίγουρα να εργάζονταν.)

 

-Είστε δηλαδή κάπως σαν… προστατευόμενο είδος… και εκτός από την οργή μιλήσατε για ένα… τραύμα.

 

-Μαζί με τον θυμό ξύπνησε και η θύμηση, μου απαντά μια ευγενική κυρία άνω των 60 ετών. Πρόκειται για τη σωτηρία της ψυχής μας.

 

-… Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα…

 

-Ακριβώς, γιατρέ μου. Και εμείς οι περισσότερες τη σύνταξη τη θέλουμε γιατί τη δικαιούμασταν. Κρατούμε τον πατέρα μας ζωντανό με αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό δεν επιτρέψαμε σε κανέναν άλλο να βρεθεί κοντά μας σε αυτό το ταξίδι της ζωής…

 

-Η μοναξιά είναι άσχημο πράγμα…

 

-Ναι, αλλά εμείς θέλαμε να μείνουμε για πάντα θυγατέρες. Αξιοπρεπείς, τιμημένες, χωρίς να ενοχλούμε κανέναν. Ετσι οι πατεράδες θα τιμηθούν για τον ρόλο τους στη ζωή μας.

 

-Μου ακούγεστε σαν χήρες και όχι σαν θυγατέρες…

 

-Εχουν ισοπεδωθεί όλα σε αυτή την κοινωνία. Θα θέλαμε να επανέλθει η παράδοση. Να σέβονται τις γυναίκες, όπως μας φρόντισε ο πατέρας μας.

 

-Ξέρετε, κατανοώ τη θέση σας, αλλά είναι αλήθεια ότι μια εσωτερική σας προβληματική συντηρήθηκε και εξαιτίας αυτής της κοινωνικής στρέβλωσης…

 

-Τι εννοείτε;, πετάχτηκαν όλες μαζί.

 

-Είναι δικαίωμα του καθενός να παραμένει άγαμος. Και ίσως και κόρη ή γιος για πάντα. Παρ' ότι είναι ένα θέμα… Αλλά γιατί να αμείβεται γι' αυτό; Γιατί να είναι η ζωή γι' αυτόν ένα ταξιδάκι αναψυχής;

 

-Το ξέραμε ότι δεν θα μας καταλαβαίνατε… γιατί η ζωή μας δεν ήταν μόνο ταξιδάκι αναψυχής… ξεχάσατε το κρυμμένο τραύμα μας.