Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου*
Πότε ακριβώς τελειώνει το καλοκαίρι; Αυτή είναι μια ερώτηση που έχει ήδη απαντηθεί ημερολογιακά. Πάει τέλειωσε. Και μετά έρχονται όλοι εκείνοι που διεκδικούν μια μικρή παράταση. Οσοι περιμένουν να σβήσει κι ο τελευταίος ήχος από τις δαιμονισμένες ρακέτες της παραλίας, τα «μπίτια» των beach bars, τα κλάματα των πιτσιρικιών που αρνούνται να βγουν από το νερό, να χαθεί από τον αέρα η μυρωδιά καρύδας και από το οπτικό τους πεδίο οι αλειμμένοι με το μυριστικό λάδι, σαν πεχλιβάνηδες, λουόμενοι. Το καλοκαίρι έρχεται όταν φεύγει. Το καλοκαίρι παρατείνεται ώς το πρωινό του σχολικού αγιασμού, κάποτε μέχρι την ημέρα που ο Αγιος Δημήτριος γιορτάζεται με γυμνά ακόμη πόδια στα σανίδια – οι διανομές των καθαρισμένων χαλιών αργούν και πώς όχι, αφού μετά το μεγάλο θέρος ακολουθεί το λαμπερό μικρό;
Μου έρχεται στον νου ο στίχος του Γιάννη Η. Παππά: «Καλοκαίρι: ένα μικρό αγόρι/ πάνω σ’ ένα φωτεινό ποδήλατο». Καθώς τα χρόνια περνούν, βλέπω το ποδήλατο να ξεμακραίνει με ταχύτητα, σκονίζοντας όλο το φως. Εκεί κοντά, μετά τον Δεκαπενταύγουστο, η έξαρση της μελαγχολίας συναρτάται με τις ορθοπεταλιές του μικρού αγοριού. Δύσκολα πια μπορώ να χαρώ ό,τι απομένει, να συγκεντρώσω τα καλοκαιρινά υπόλοιπα που συχνά δίνουν νέα ώθηση και ανάσα. Σκέφτομαι ότι πριν το πάρω χαμπάρι η φάτσα μου θα μεγεθύνεται γελοιωδώς στις χριστουγεννιάτικες μπάλες, σε λίγο το Πάσχα θα φτάσει τρέχοντας, ενώ στην εκπνοή της άνοιξης θα έχω ήδη πληροφορηθεί «τι μέρα πέφτει φέτος ο Δεκαπενταύγουστος». Μεγαλώνω κι ο χρόνος μικραίνει. Παρατηρώ τους γιους μου που μετρούν γαλήνιοι το μήκος των εποχών. Σε κάθε μέρα μπουμπουκιάζει κι από μια μακριά υπόσχεση.
Υπάρχουν βέβαια και οι κλέφτες ποδηλάτων. Ονειρεύομαι μια τέτοια αρπαγή και σχεδιάζω τις πιο δύσκολες διαδρομές. Το καλοκαίρι περνάει, λέει, μέσα από την παλιά εθνική οδό και καθυστερεί αφάνταστα καθώς χώνεται στα χωριά και ζαλίζεται από τις στροφές. Τόσο που καμιά φορά ξεχνάει να στρίψει.
………………………………………………………………………
* Ποιήτρια
