Θα ήθελα να έχει μέσα και κάνα χάρτη, γιατί τόσα χρόνια που ζω στην Αθήνα υπάρχουν περιοχές της που δεν ξέρω ούτε κατά πού πέφτουν. Επίσης, θα ’θελα να μην το διάβαζα σε λεωφορεία και μετρό. Θα ’θελα να είχα βάλει στο σακίδιό μου το βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη «Η Αθήνα της μιας διαδρομής» (εκδόσεις Γαβριηλίδης), να είχα πάρει τον ηλεκτρικό (που σπανίως παίρνω) και να το διάβαζα με τον πιο τελετουργικό τρόπο. Μια ματιά στις σελίδες του, μια ματιά έξω από το παράθυρο. Ενα ολόκληρο κεφάλαιο, ένας κανονικός περίπατος στους δρόμους της γειτονιάς που αναφέρεται. Να βρίσκω το τάδε δρομάκι και σπίτι και μαγειρείο, να βλέπω τα εκτρώματα, αλλά και τις ομορφιές της Αθήνας. Αν σας μπέρδεψα που γράφω «Μάρκαρης», αλλά ούτε λέξη για τον Κώστα Χαρίτο, να πω ότι αυτήν τη φορά ο αγαπημένος μας συγγραφέας αποφάσισε, με την προτροπή των Γερμανών εκδοτών του, εξ ου και η «Αθήνα της μιας διαδρομής» πρωτοκυκλοφόρησε το 2010 στη Γερμανία, να γράψει για την πρωτεύουσα ακολουθώντας σταθμό-σταθμό το ταξίδι του ηλεκτρικού από Πειραιά μέχρι Κηφισιά.

Ομολογώ ότι το διάβασα απνευστί, με κάποιες μικρές διακοπές, για να επαναλαμβάνω από μέσα μου, σαν καλή μαθήτρια, ημερομηνίες, τοπωνύμια, ιστορίες και ιδιαιτερότητες συνοικιών. Και όλα αυτά διανθισμένα με το γνωστό κυνικό του χιούμορ και τις κοινωνικές του παρατηρήσεις. Ο Μάρκαρης σπανίως μας χαρίζεται, ούτε καν τώρα που υποφέρουμε. «Οι οικονομικές κρίσεις που περνάει η χώρα δεν οφείλονται στη φτώχεια, όπως στη δεκαετία τού ’60, αλλά στην κακή διαχείριση του πλούτου», γράφει για παράδειγμα. Πριν φύγει το φθινόπωρο, ας αφήσουμε λίγο το κέντρο της Αθήνας, που έτσι κι αλλιώς στα πόδια μας το έχουμε. Ας εμπιστευτούμε τον Μάρκαρη να μας ξεναγήσει σε Φάληρο, Μοσχάτο και Νέα Ιωνία. Ξέρει αυτός να μας παρασύρει. Εδώ αγαπήσαμε την Αθήνα μέσα από τις διαδρομές του Χαρίτου με το Μιραφιόρι του.

Βένα Γεωργακοπούλου