Καλά, με την κίνηση του Σωκράτη Μάλαμα δεν συμφωνούσαν πολλοί συνάδελφοί του. Σεβαστό. Αλλά να ειρωνεύεται κανείς και την απάντηση που -προς τιμήν του- έστειλε παραπάει. Και σιγά, τι τόλμησε να πει; Τα απολύτως αυτονόητα: «Θέση μου είναι πως πάντα πρέπει να δίνεται βήμα στους αδικημένους να εκφράσουν τα αιτήματά τους. Αυτό όμως προϋποθέτει συνεννόηση και συνεργασία. Αλίμονο αν τη βία που ασκεί το κράτος εναντίον των πολιτών τη στρέψουμε ο ένας εναντίον του άλλου. Η σκηνή δεν είναι δική μου. Ανήκει στους 7.000 που πλήρωσαν εισιτήριο… Εγώ δεν νομιμοποιούμαι, τη σκηνή που αυτοί μου παραχώρησαν, να την εκχωρήσω σε άλλους, χωρίς τουλάχιστον προηγουμένως να έχω συνεννοηθεί μαζί τους».

Δεν άρεσε, όμως, η ψυχραιμία του Μάλαμα στους επαγγελματίες επαναστάτες του τραγουδιού. Ο Στάθης Δρογώσης, για παράδειγμα, με τουίτ ανέφερε: «Mε άλλα λόγια ο Μάλαμας μας λέει ότι στις συναυλίες του αριστεροί και δεξιοί πρέπει να τραγουδάνε αγκαλιασμένοι την Πριγκιπέσσα». Οχι, θα ’πρεπε να πλακώνονται στις μπουνιές ή να κάθονται σε διαφορετικές εξέδρες.

Από κοντά στην ιστοσελίδα του και ο Γιάννης Μακριδάκης, με αφορμή την ιστορία με τον δημοσιογράφο Μπάμπη Παπαδημητρίου: «Οι νεοναζί που κάνουν τους αντικαθεστωτικούς και οι νεοναζί που κυβερνούν δεν έχουν καμιά διαφορά ούτε στη μούρη ούτε στα μυαλά». Μας έχει ξαναπεί, βέβαια, κάτι τέτοια ισοπεδωτικά ο Χιώτης συγγραφέας, τότε που ταύτιζε ΔΗΜΑΡίτες και χρυσαυγίτες…

Ξέρετε κάτι; Κι εγώ δεν θυμάμαι πότε άκουσα καλό τραγούδι του Δρογώση, αλλά δεν το κάνω θέμα. Θα μου πείτε, και ποιος νοιάστηκε για τη γνώμη μου αφού και οι δύο παραπάνω καλλιτέχνες μάλλον ενδιαφέρονται για θαυμαστές με συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα. Κι εγώ τα διαπιστευτήριά μου δεν τα έχω καταθέσει ακόμα…

Μ.Κ.