Του Γιώργου Σταματόπουλου
Θα μπορούσε να είναι το ομορφότερο μεταφορικό μέσο. Ταχύτατο, φιλικό προς το περιβάλλον, με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια για τους επιβάτες. Θα μπορούσε: αν η τιμή του εισιτηρίου δεν ήταν τόσο ακριβή· αν εκτελούνταν τακτικά και με συνέπεια τα δρομολόγια· εάν δεν παρατηρούνταν καθυστερήσεις αλλά και διακοπές της κίνησης στη μέση του πουθενά· εάν δεν γίνονταν κλοπές στα (πανάκριβα) καλώδια που εξυπηρετούν την κίνηση. Θα ήταν από τις πιο ωραίες καθημερινές (!) εμπειρίες, με τους συρμούς να «βρέχονται» από τα νερά του Κορινθιακού και του Σαρωνικού, με μια θέα δηλαδή μοναδική που ξεκουράζει τον νου του ταξιδιώτη, ακόμη και εκείνον που χρησιμοποιεί τον Προαστιακό κάθε μέρα. Διότι συμβαίνει και αυτό. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ζουν έξω από την πρωτεύουσα και εργάζονται όμως σ’ αυτήν χάριν του μέσου αυτού. Δεν θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε ότι ο Προαστιακός είναι η ενοποιός δύναμη πρωτεύουσας – προαστίων – περιφέρειας, μια λυτρωτική, απελευθερωτική, ζωοποιός δύναμη, που θα μπορούσε να υποκαταστήσει επάξια την ανύπαρκτη κεντρική αποκεντρωτική πολιτική. Ως φαίνεται, οι κυβερνώντες ουδέποτε είχαν κάτι τέτοιο υπόψη τους, ουδέποτε αγάπησαν αυτό το μέσο, διότι ουδέποτε αγάπησαν τον τόπο τους, τον τόπο, διάβολε, που οι ίδιοι κυβερνάνε. Για τούτο και το απαξίωσαν με τη στάση τους και την εντυπωσιακή ακηδία για τις ράγες του μέλλοντος. Οι α-νόητοι. Μια μεγάλη ευκαιρία πολιτισμού, παραγωγής πολιτισμού, επικοινωνίας, σύσφιγξης κοινωνικών σχέσεων, μηδενισμού των διακρίσεων επαρχίας-πρωτεύουσας, την αφήνουν να πάει χαμένη ή την πετάνε στα σκουπίδια (ή στις ορέξεις ξένων πολυεθνικών ή και δημόσιων φορέων για τους σιδηροδρόμους).
Το πιο ταχύ και πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς (ανθρώπων-ιδεών-εμπορευμάτων), που θα μπορούσε να ενδυναμώσει την κοινωνική ευαισθησία, να αξιοποιήσει τους ενδιάμεσους σταθμούς, να γίνει σύνδεσμος όλων των μεταφορικών μέσων, να κάνει τη χώρα υπερήφανη που προστατεύεται το φυσικό περιβάλλον’ αυτό το μέσο λοιπόν εντός του οποίου συνάπτονται δυνατές κοινωνικές σχέσεις υφίσταται τον εξευτελισμό από την κραυγαλέα ανικανότητα των κρατικών λειτουργών να το αναδείξουν σ’ όλη την οικουμένη. Κρίμα.
Δεν έπρεπε τα εισιτήρια να ’ναι τόσο ακριβά, ακριβά όφειλαν να είναι τα χαμόγελα των ελεγκτών, των μηχανοδηγών, όλων που συμβάλλουν στη λειτουργία. Ο Προαστιακός είναι (έπρεπε να είναι) ταυτισμένος με την ποιότητα, τη λαϊκότητα, την ευγένεια. Ναι, είναι ευγενές μέσο, με αγενείς όμως διαχειριστές της τύχης του: Ανεγκέφαλους; Ισως. Σίγουρα αδιάφορους. Ας πούμε ότι δεν υπάρχουν σκοπιμότητες. Αλλά τότε θα ’μαστε εμείς οι ανεγκέφαλοι.
