Στο χειρότερο timing έπεσε η προχθεσινή πρεμιέρα του 19ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Πώς να γιορτάσεις όταν πριν από λίγες μόλις ώρες ένας νέος άνθρωπος έπεφτε νεκρός από τις μαχαιριές ενός φασίστα; Μόνο για δεξιώσεις δεν ήμασταν. Το κατάλαβαν και τα παιδιά του φεστιβάλ και έριξαν τους τόνους. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης μίλησε μόνο, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του. Ανέτρεξε σε στίχους του Γιώργου Σεφέρη, στίχους περί μνήμης. Ευχαρίστησε και τους επισήμους που βρέθηκαν στο «Παλλάς» κι αυτό ήταν. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Δεν υπήρχε και κέφι άλλωστε. Οι Νύχτες Πρεμιέρας, το πιο ζωντανό φεστιβάλ της πόλης. Χθες το μεσημέρι που περνούσα κατά τη 1 και μισή από την Κηφισίας, στον «Δαναό», είδα κόσμο απ’ έξω. Αγόραζαν εισιτήρια για κάποια από τις προβολές, όχι απαραιτήτως της ίδιας νύχτας, αλλά και των επόμενων. Αυτό είναι το θετικό για το φεστιβάλ, αλλά και ταυτόχρονα το αρνητικό για κάποιους από εμάς που αποφασίζουμε την τελευταία στιγμή: δεν βρίσκουμε εισιτήρια. Οι Νύχτες Πρεμιέρας αποτελούν το σημείο συνάντησης όχι μόνο των ωραίων παιδιών της πόλης αλλά κι εκείνων που βάζουν… πρόγραμμα. Και φυσικά κι αυτών που εκτός από τον κινηματογράφο αγαπούν και τη μουσική. Δευτέρα, ας πούμε, ετοιμάζομαι για διπλή προβολή. Είναι το φιλμ για το θρυλικό βρετανικό γκρουπ των Stone Roses, είναι και το ντοκιμαντέρ του Ντέιβ Γκρολ των Foo Fighters, το Sound City. Στην πρεμιέρα, πάντως, είδαμε το Frances Ha του Νόα Μπάουμπαχ, μια ταινία για τις ελπίδες και τις διαψεύσεις μιας ονειροπαρμένης 27χρονης στη Νέα Υόρκη. Πρωταγωνίστρια αλλά και συν-σεναριογράφος η Γκρέτα Γκέργουικ, η Βάιολετ του Damsels in distress. Ζήλεψα λίγο την ελευθερία της, να σας πω την αλήθεια. Ετσι όπως έτρεχε στους δρόμους της πόλης. Ζήλεψα και την άνεσή της με τους φίλους της στο διαμέρισμά της. Πάνε αυτά όμως, το ξέρω, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Και το σταματώ εδώ, μη σας κουράσω με τον πόνο μου.

Δημήτρης Κανελλόπουλος