Της Πηγής Ασυνειδήτου
-Το είδατε; Το είδατε; Το θράσος δεν έχει όρια. Προσπαθούν να με στριμώξουν. Είπα και εγώ μια φράση, που δεν την είπα on camera, και πάνε να μου κάνουν κακό…
-Ποιοι;
-Ολοι. Μα δεν την είδατε την κυρία τις προάλλες, σαν εντεταλμένος υπάλληλος, άκουγε οδηγίες και πήγαινε τη συζήτηση εκεί που ήθελαν, για να με στήσει στον τοίχο. Τηλεόραση είναι αυτό ή δικαστήριο;
-Κάνει άλματα η σκέψη σας…
-Τους ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη. Ολους τους. Ξέρω πώς δουλεύει το σύστημα. Είναι γελοίοι.
-Είναι αλήθεια ότι λίγο – πολύ όλοι γνωριζόμαστε…
-Ναι. Αλλά τους ξέρω πολύ καλύτερα από ό,τι νομίζουν.
-Και εκείνοι φαντάζομαι ότι έτσι θα λένε…
-Δεν θα το παίξουν σε εμένα όμως και σοβαροί δημοσιογράφοι. Οι υπάλληλοι του κάθε επιχειρηματία.
-Ολοι για κάποιον δουλεύουν. Αυτό θα μπορούσαν να το πουν και για τους πολιτικούς.
-Εμείς είμαστε ανεξάρτητοι.
-Αυτό φαντάζει σαν επιθυμία.
-Είναι η πραγματικότητα.
-Είστε τόσο ανεξάρτητος όπως θέλετε να πιστεύετε; Δεν σας δημιουργεί αυτή η πεποίθηση-ψευδαίσθηση πρόβλημα στη συνείδησή σας;
-Είμαι, και μπορώ να το αποδείξω. Οι άνθρωποι είναι γελοίοι. Είναι αστείοι. Υποκινούμενοι.
Σιωπή.
…Γιατί δεν μιλάτε;
-Νιώθω ότι είστε ταραγμένος αλλά δυσκολεύεστε να βρείτε επιχειρήματα γι’ αυτό που αισθάνεστε.
-Εχω και παραέχω επιχειρήματα. Είναι όμως μερικές φορές τέτοια η κατάσταση που δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Τι να αποδείξω; Οτι είναι γελοίοι; Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Είναι φως φανάρι. Οπως η κυρία που το έπαιζε και πολιτισμένη δημοσιογράφος, ήθελε να με πετάξει έξω από το στούντιο. Ποιον, εμένα; Τι είναι μαντάμ το στούντιο, σπίτι σας; Φεύγω και μόνος μου.
-Οπως και κάνατε…
-Ναι και θα το ξαναέκανα. Γιατί ανακυκλώνουν συνέχεια λεπτομέρειες και κάνουν την τρίχα τριχιά…
-Τι εννοείτε τρίχα;
-Δεν είμαι εδώ για να ασχοληθώ πάλι με μια φράση που μου αποδίδουν… Δεν νιώθω καλά. Για αυτό είμαι εδώ. Μπορείτε κάτι να κάνετε ή να φύγω; Ισως να μη χρειαζόταν να έρθω καν.
-Είστε συνηθισμένος άλλωστε να φεύγετε… από εκπομπές, από κόμματα.
-Οταν νιώθω ότι με διώχνουν. Και προχωρώ μπροστά.
-Πώς προχωράτε όταν εσείς ο ίδιος λέτε ότι τους γνωρίζετε όλους. Εάν δημιουργείτε συνέχεια αντιπάθειες, αυτές θα τις βρείτε μπροστά σας στο μικρό χωριό που ζούμε. Δεν μπορείτε για παράδειγμα να θέλετε να λιντσάρετε κάποιον και να μην αποδέχεστε το λάθος σας. Θα σας βοηθούσε να προχωρήσετε αυτή η σκέψη…
-Δεν μου αρέσει να με κρίνουν. Πόσες φορές θα σας το πω… Δεν θα δεχτώ να απαντήσω…
-Δείχνετε όμως εξαιρετική διάθεση να κρίνετε…
-Δεν θα μου στερήσουν τον λόγο. Εδώ γίνονται σημεία και τέρατα και τα δικά μου στραβά είναι τα σοβαρότερα; Είναι κατευθυνόμενοι.
-Εχω την αίσθηση ότι αδυνατείτε να καταλάβετε. Και όχι μόνο αδυνατείτε, στρεψοδικείτε για να νιώσετε καλύτερα. Ολοι κάνουμε λάθη. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να νιώθουμε το λάθος μας και να το παραδεχόμαστε.
-Πολύ ωραία και πολύ χριστιανικά όλα αυτά. Αλλά θα περίμενα κάτι περισσότερο από εσάς, επιστήμων άνθρωπος…
-Τι θα περιμένατε;
-Να ξέρετε καλύτερα τα κόλπα της ψυχολογικής διαχείρισης και να μας τα μαθαίνατε. Γι’ αυτό σας πληρώνουμε και τόσα χρήματα…
-Κάτι σαν εντεταλμένη και εγώ…
-Οχι ακριβώς, αλλά καλό θα ήταν να δουλεύατε για μας και όχι εναντίον μας.
-Και πώς θα γινόταν αυτό;
-Αντί να μου λέτε διάφορα χριστιανικά, να μου λέγατε πώς να τη σκίσω την κυρία…
-Νομίζω ότι σε αυτό δεν χρειάζεστε βοήθεια. Ανήκει στο οπλοστάσιο των δυνατοτήτων σας. Αυτό ακριβώς συζητάμε. Και επιπλέον τη στιγμή που εσείς διεκδικείτε τη μοναδικότητα του ανεξάρτητου, θέλετε όλοι οι άλλοι να δουλεύουν εξαρτημένα για εσάς.
-Ποιος σας έβαλε;
-Τι εννοείτε; Τι κάνετε ακριβώς; Γιατί ψάχνετε το αυτί μου; Τι ψάχνετε;
-Προς στιγμήν νόμιζα ότι έχετε ψείρα στο αυτί σας…
-Νομίζω ότι παραλογίζεστε. Και αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα.
-Εσείς είστε η παλαβή. Οχι εγώ. Τι λέτε, κυρία μου, αφήστε με να φύγω. Είστε αστεία τουλάχιστον. Και προσπαθείτε να μου πείτε ότι εγώ παραλογίζομαι. Είστε και ψεύτρα… Αστεία και ψεύτρα.
