Του Κώστα Θεολόγου*
Η δημοκρατία πάσχει, επειδή καλοπιάνει τα κωλόπαιδα και τους αλήτες. Δυστυχώς η νεοελληνική δημοκρατία της μεταπολίτευσης είναι μια Ελληνίδα μάνα, που φτιάχνει αγόγγυστα ιδιαίτερο φαγητό στον κανακάρη της, όταν εκείνος δεν τρώει… μπάμιες.
Η δημοκρατία μετά τη χούντα δεν καλλιέργησε την ιδιότητα του πολίτη (citizenship), αλλά την ιδιότητα του καλοπερασάκια ή του καπάτσου, εκείνου που ευδοκιμεί παρασιτικά εις βάρος των εργαζομένων κορόιδων και των θεσμών της ισονομίας. Καθώς εδραιωνόταν κοινοβουλευτικά η δημοκρατία και επικρατούσε κοινωνική ειρήνη στην Ελλάδα, ενέσκηψε ο θυελλώδης Δόκτωρ Ζιβάγκο και αντί ενός πολίτη (citizen) διαμόρφωσε τον homo pasokus, που μεσουράνησε αισθητικά στις λαϊκές πίστες και έδρεψε ηθικές δάφνες με τα πακέτα Ντελόρ. Εν πάση περιπτώσει, αγκάλιασε ασμένως τη διάθεση χουντικών συνδικαλιστών να δηλώσουν ακραιφνείς «πρασινοφρουροί» και έκανε βουλευτές κάποιους πωγωνοφόρους ευρωλιγούρηδες με σαγιονάρες και μαύρο νύχι. Τα πιο επιφανή στελέχη του ήσαν αριστεροί, που προσχώρησαν προσφυώς στο πασοκικό συμπίλημα, για να σταδιοδρομήσουν κοινοβουλευτικά σε λαϊκές περιφέρειες ως αντικομμουνιστές!
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία έδωσε χώρο ύπαρξης σε παράσιτα. Οι φίλοι μου μετριοπαθώς υποστηρίζουν ότι μια δημοκρατία το επιτρέπει αυτό, αλλά η άποψή τους ασφαλώς είναι ασπόνδυλη. Η δημοκρατία δεν επιτρέπει την ασυδοσία και απέναντί της οφείλει να προτάσσει το γενικό συμφέρον. Η δημοκρατία δεν είναι ζυμάρι που πλάθεται από τα παράσιτα, αλλά πρέπει να ορίζει τα δικά της αδιαπραγμάτευτα όρια για λόγους διαπαιδαγώγησης του πολίτη, για λόγους κοινωνικής ειρήνης και διασφάλισης του γενικού συμφέροντος. Στη δημοκρατία, η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία οφείλουν να αναλαμβάνουν και αυτεπαγγέλτως καθήκοντα, για να προστατεύουν το γενικό όφελος από την ασυδοσία και τις κακουργηματικές πράξεις των αυτόκλητων ραβδούχων της πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής τάξης. Οσοι τούς ψηφίζουν δεν είναι φονιάδες, αλήτες ή παράφρονες και λούμπεν. Είναι μάλλον άνθρωποι σε απόγνωση, που επιλέγουν απελπισμένα κάποιους «τιμωρούς», για να εκδικηθούν την κοινωνική περιθωριοποίηση και τη φτώχεια τους, εφόσον χάθηκε η πίστη τους στο αφερέγγυο πολιτικό σύστημα.
Το ελληνικό Κοινοβούλιο, λοιπόν, φιλοξενεί ένα ναζιστικό κόμμα που ψηφίστηκε από το εκλογικό σώμα. Δεν επιτρέπεται από το ελληνικό Σύνταγμα να τεθεί εκτός νόμου το εν λόγω κομματικό μόρφωμα, ούτε η ελληνική έννομη τάξη προέβλεπε τη δίωξη όσων διαπράττουν συστηματικά πράξεις πολιτικής βίας. Ωστόσο, βάσει των διατάξεων του κοινού ποινικού δικαίου, οι νεοναζί μπορούν να διωχθούν για αντιποίηση αρχής και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης,1 εφόσον επιδιώκουν, λόγω μισαλλοδοξίας, απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων,2 μεταναστών και ιδεολογικών αντιπάλων τους. Εξάλλου, οι αξιόποινες πράξεις του αντιρατσιστικού νόμου3 διώκονται αυτεπαγγέλτως.4
Η εγκληματική δράση των νεοναζί μπορεί να περιοριστεί, αν απομονωθούν, όχι μόνο πολιτικά, αλλά κοινωνικά και επικοινωνιακά. Το τελευταίο είναι δύσκολο, διότι το αίμα «πουλάει». Να θυμόμαστε ότι τον δρόμο της γοητευτικής νομιμότητας έστρωσε ο εκλιπών από το εθνικό Κοινοβούλιο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και τα επιφανή στελέχη του, που υπουργοποιήθηκαν μόλις προσχώρησαν ως καλοί Σαμαρείτες στην κυβερνητική Δεξιά. Τους νεοναζί νομιμοποιούν οιονεί και κάποιοι γραβατοφορεμένοι περισπούδαστοι λιμοκοντόροι που κοάζουν περί του ενδεχομένου μιας σοβαρής κομματικής δεξιάς συγκυβέρνησης και ήδη το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται επισήμως.
Ο πρωθυπουργός νομίζει ότι θα καρπωθεί ξανά «κάλπικα ψηφουλάκια» και δεν διατάσσει να διωχθούν επειγόντως οι νεοναζί ως εγκληματίες. Δεν έχει ιδέα τι εστί γκανγκστερική οργάνωση. Αφήνει την Εισαγγελία «να μελετά το ενδεχόμενο να αποδοθεί κατηγορία περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και να διωχθούν σε βαθμό κακουργήματος μέλη, στελέχη ή βουλευτές» της νεοναζιστικής παραμόρφωσης. Οσο αφήνει η πολιτεία χώρο να αναπτύσσονται τέτοια θεσμικά παράσιτα και δεν δρα αστραπιαία και αμείλικτα με γνώμονα το κοινό συμφέρον και το γενικό όφελος, τότε αναπόδραστα η δημοκρατία πάσχει. Ο καπετάνιος δεν κουμαντάρει το σκάφος, όταν δεν πατάσσει την ανταρσία ακαριαία. Οι μούτσοι θα πάρουν το πλοίο και θα σηκώσουν το μαύρο πειρατικό μπαϊράκι.
Κοντολογίς, νομίζω ότι το φαινόμενο είναι πολύ πιο σύνθετο από μια απλή πολυπλόκαμη μαφιόζικη οργάνωση και ότι οι σχέσεις του ακατονόμαστου κόμματος με το παρακράτος και άλλες κρατικές υπηρεσίες μπορεί να είναι ακόμη πιο περίπλοκες, εφόσον –μας λένε οι αυτόπτες μάρτυρες– στο ένα μέτρο της δολοφονίας παρίσταντο ένστολοι της εκτελεστικής εξουσίας. Στο λυκόφως της δημοκρατίας προβάλλει θριαμβευτική η αυγή του συμμορίτη και οικοδομείται ο πρόστυχος παρασιτικός παράδεισος της αλητείας και του φόβου. Αυτός ο γκανγκστερικός παράδεισος5 είναι η ταφόπλακα του γενικού συμφέροντος και της κοινωνικής ειρήνης. Οι ανήσυχοι και ικανοί νέοι δεν θα ζήσουν σε τέτοια κόλαση και φεύγουν από τη χώρα. Απέναντι σε αυτούς και στους γονείς τους, που θα μείνουν πίσω, ας αναλάβει ευθύνη ο πρωθυπουργός. Αλλιώς, θα άρχει υπό την ανοχή των συμμοριτών και των ομοδόξων τους, που φαίνεται να προσδοκά ότι θα τον στηρίζουν κοινοβουλευτικά στον αιματοβαμμένο καραγκιόζ-μπερντέ της τρεκλίζουσας δημοκρατίας μας.
…………………………………………………………………………………………………………..
* Διδάσκει Φιλοσοφία του Πολιτισμού στο ΕΜΠ
1. Αρθρα 175 και 187 Π.Κ. (Οι αναφορές μου στη νομοθεσία είναι ενδεικτικές).
2. Αρθρο 310 Π.Κ.
3. Ν.927/1979.
4. Αρθρο 39§4 του Ν. 2910/1991.
5. Ο ιδιοφυής Stevie Wonder έδωσε τη βασική μελωδία για να διασκευάσει πάνω της ο Coolio μια τεράστια επιτυχία του 1995, το «Gangsta’s paradise», που ερμήνευσε και με τους διάσημους ράπερ 2Pac, Snoop Dog & Big. Το αφιερώνω στον Παύλο Φύσσα (a.k.a Killah P), που με τον τρόπο της ζωής του έγινε ο ίδιος υποδειγματικό τραγούδι για τους νεότερους. Καλό ταξίδι, παλικάρι!
