ΒΕΡΟΛΙΝΟ Του Παντελή Βαλασόπουλου
Το 2013 θα είναι για τη Γερμανία η χρονιά των μεγάλων εκλογικών αναμετρήσεων. Η αρχή θα γίνει σε δύο εβδομάδες με τις εκλογές στο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας, για να κορυφωθεί στο τέλος Σεπτέμβρη, όταν θα πραγματοποιηθούν οι εθνικές εκλογές.
Συνεπώς, για τους επόμενους δέκα με δώδεκα μήνες, τα πάντα στη Γερμανία θα περιστρέφονται γύρω από αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις, κάτι που σημαίνει ότι δεν αναμένονται μεγάλες ή ουσιαστικές αποφάσεις σε οποιονδήποτε τομέα.
Για τις εκλογές στην Κάτω Σαξονία, θεωρείται σίγουρη η επικράτηση της αντιπολίτευσης, δηλαδή των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων.
Για την αναμέτρηση στο κρατίδιο της Βαυαρίας στις 15 Σεπτεμβρίου, βέβαιοι νικητές φέρονται οι Χριστιανοκοινωνιστές, όμως και εκεί –παραδοσιακό προπύργιο του καθολικισμού και του συντηρητισμού στη Γερμανία- κάτι αρχίζει να κινείται, αφού για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες υψηλά ποσοστά σημειώνουν στις δημοσκοπήσεις οι Σοσιαλδημοκράτες.
Ωστόσο, η μητέρα όλων των εκλογικών μαχών θα διεξαχθεί στις 22 Σεπτεμβρίου, όταν πάνω από 60 εκατομμύρια Γερμανοί θα κληθούν στις κάλπες, προκειμένου να εκλέξουν τη νέα –ή τον νέο- καγκελάριο. Σε μια ιστορική στιγμή για την Ευρώπη και ειδικότερα για την ευρωζώνη, η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξει νέα πολιτική ηγεσία.
Τα μέχρι τώρα στοιχεία και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τα εξής: η καγκελάριος Μέρκελ, εξαιτίας της αυστηρής πολιτικής της στα θέματα της οικονομικής κρίσης, έχει καταφέρει να πείσει το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων ότι μάχεται για τα συμφέροντα της Γερμανίας και υπερασπίζεται τα πορτοφόλια των Γερμανών φορολογουμένων, σε ένα εντελώς εχθρικό για αυτούς περιβάλλον, όπου όλοι ζητούν χρήματα από το Βερολίνο.
Η στάση αυτή της καγκελαρίου έχει ως αποτέλεσμα η Μέρκελ να σημειώνει πολύ υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση συνασπισμού με τους Φιλελεύθερους θεωρείται αποτυχημένη.
Τίποτε ουσιαστικό δεν έχει προσφέρει η κυβέρνηση αυτή ως πολιτικό έργο στη Γερμανία. Την ίδια ώρα, ο σημαντικότερος αντίπαλός της, ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος καγκελάριος, Πέερ Στάινμπρουκ, προσπαθεί να βρει τον εκλογικό βηματισμό του.
Παρότι πολύ έμπειρος οικονομολόγος και πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να πείθει τους ψηφοφόρους ότι θα μπορούσε να κρατήσει το τιμόνι της χώρας σε μια περίοδο θυελλωδών εξελίξεων.
Ετσι, με τα μέχρι τώρα δεδομένα –και εάν δεν συμβούν εξαιρετικά γεγονότα τα οποία και θα μπορούσαν να ανατρέψουν το σημερινό στάτους κβο- τον ερχόμενο Σεπτέμβριο το αποτέλεσμα των εκλογών θα μπορούσε να είναι ως εξής:
Η Ανγκελα Μέρκελ κερδίζει τις εκλογές, αλλά οι κυβερνητικοί της εταίροι –οι Φιλελεύθεροι του Φίλιπ Ρέσλερ- μένουν εκτός Βουλής. Οπότε, για δεύτερη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, συγκροτείται κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών. Καγκελάριος είναι η Ανγκελα Μέρκελ και υπουργός Οικονομικών δεν είναι πλέον ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που περνά στη σύνταξη, αλλά ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών, Πέερ Στάινμπρουκ.
Αλλωστε, όλες οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Γερμανοί προτιμούν μια κυβέρνηση συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών.
Μέσα στους επόμενους μήνες, η κυβέρνηση Μέρκελ θα προσπαθήσει να ρίξει τους τόνους σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και την Ελλάδα, θέλοντας να πάει στις εκλογές με τη σημερινή ισχύουσα κατάσταση. Οι μεγάλες αποφάσεις για την Ευρώπη, την ευρωζώνη και την Ελλάδα θα παρθούν μετά την 22α Σεπτεμβρίου του 2013.
Εάν όλα εξελιχθούν με την παραπάνω σειρά, το Βερολίνο τον ερχόμενο Οκτώβριο θα προσπαθήσει να δώσει οριστική λύση στην κρίση της ευρωζώνης και της Ελλάδας. Και εάν κρίνουμε από αυτά που τουλάχιστον λέει σήμερα ο Πέερ Στάινμπρουκ -ο έμπειρος αυτός «δεξιός», Σοσιαλδημοκράτης οικονομολόγος- τότε η λύση για την Ελλάδα περιλαμβάνει δύο στοιχεία: ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την ανάπτυξη της οικονομίας και παράλληλα κούρεμα του ελληνικού χρέους, με τη συμμετοχή του δημόσιου τομέα.
Ολα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα τηρεί τους αυστηρούς όρους που θέτει το Βερολίνο και στηρίζονται πάνω στον χρυσό κανόνα τους –παροχής έναντι αντιπαροχής- ή αλλιώς καρότο και μαστίγιο. Και οι παραπάνω κανόνες ισχύουν και για τη Μέρκελ και για τον Στάινμπρουκ.
