Ο ΙΟΣ

Ο καταιγισμός των αποκαλύψεων για τη δράση της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν φαίνεται να αφήνει και πολλά περιθώρια για μια στοιχειώδη αυτοκριτική όσων άφησαν (ή και συνέδραμαν) το ναζιστικό φίδι να βγει από το αυγό του τα τελευταία χρόνια.

Η όψιμη προσχώρηση στον διακηρυκτικό αντιφασισμό ακόμη κι εκείνων των ΜΜΕ που στις παραμονές των περσινών εκλογών αβάνταραν ανοιχτά την οργάνωση, είτε διαφημίζοντας το «κοινωνικό έργο» των «προσκόπων» της («Πρώτο Θέμα» 1.4.2012) είτε με τίτλους όπως «Ευτυχώς που ήρθε η Χρυσή Αυγή» («Τα Νέα» 4.2.2012), σίγουρα δεν διευκολύνει τον αναστοχασμό πάνω στις διαδικασίες που μετέτρεψαν μια περιθωριακή συμμορία σε μαζικό σχηματισμό. Ο ίδιος ο χαρακτήρας τής υπό εξέλιξη εκκαθάρισης, ως τακτοποίηση λογαριασμών στο εσωτερικό της δεξιάς «πολυκατοικίας», λειτουργεί άλλωστε ανασχετικά για μια τέτοια κριτική προσέγγιση.

Η εκκαθάριση πρέπει φυσικά να υποστηριχτεί με κάθε τρόπο, με διαρκή άσκηση πίεσης για την πληρέστερη δυνατή απαλλαγή του κρατικού μηχανισμού από τους θύλακες που υπέθαλπαν τη ναζιστική βία και καλλιεργούσαν το έδαφος για την επερχόμενη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».

Από την άλλη, καλό είναι να υπενθυμίζεται στους όψιμους αντιφασίστες των μίντια πώς ακριβώς αντιμετώπισαν ως τώρα όχι μόνο τη δράση της Χ.Α., αλλά και τις αντιδράσεις του αντιρατσιστικού κινήματος – κυρίως αυτές. Γιατί, σε μια σειρά κρίσιμα περιστατικά, τα ΜΜΕ ήταν αυτά που εφάρμοσαν πρώτα το διαβόητο θεώρημα των «δύο άκρων», εξομοιώνοντας απροκάλυπτα ναζί κι αντιφασίστες και παρουσιάζοντας τη Χ.Α. σαν τον λιγότερο προβληματικό πόλο μιας «ιδιωτικής» αντιπαράθεσης.

Αναλυτικά, το ρεπορτάζ του ΙΟΥ, στις σελ. 15-17, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί.