Στα υπόγεια του Μαξίμου η ομάδα τεκμηρίωσης «Αλήθειας» της Ν.Δ. δεν είχε όλο αυτό το διάστημα δει την… αλήθεια. Ακόμη και αν τη γνώριζε, είχε άλλη δουλειά: να μαγειρέψει -κατά την πάγια τακτική της- μια ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, μια άλλη εικονική πραγματικότητα υπηρετώντας την πολιτική των δύο άκρων.

Και όμως, η εγκληματική δράση των μελών της Χρυσής Αυγής καταγραφόταν καθημερινά. Ακόμη και οι διασυνδέσεις της με την αστυνομία ήταν γνωστές. Φωτογραφίες και βίντεο έδειχναν τους χρυσαυγίτες σε ρόλο παρακρατικών να δρουν δίπλα σε αστυνομικούς. Κανείς δεν τις είδε… Αλλά η Χρυσή Αυγή μέχρι χθες δεν ήταν ο κύριος εχθρός του συστήματος. Ηταν απλώς η εφεδρική δεξαμενή παραστρατημένων ψηφοφόρων, που δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δεξιά για την επάρατο Αριστερά. Σε αυτή βρήκαν καταφύγιο –σκέφτονταν οι εγκέφαλοι της Ν.Δ.– άνθρωποι δικοί τους που κάποια στιγμή θα επέστρεφαν, όπως ακριβώς επέστρεψαν άλλοι πρώην «τσεκουράτοι» ακροδεξιοί. Η Χρυσή Αυγή για κάποιους θα μπορούσε να είναι και το συμπλήρωμα σε μια μελλοντική κυβέρνηση. Η εκλογική πίεση που δεχόταν ο πρωθυπουργός -και όχι μόνο αυτός- από το φασιστικό μόρφωμα ήταν βεβαίως υπαρκτή και άρχισε να διογκώνεται. Οδήγησε έτσι σε δράσεις του επίσημου κράτους όπως ο «Ξένιος Ζευς» ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, απόδειξη πόσο κοντά θα μπορούσαν να βρίσκονται.

Σήμερα η πορεία φαίνεται να άλλαξε. Δεν τους ενόχλησε το αίμα. Αυτό έρρεε καθημερινά. Οι προθέσεις της κυβέρνησης δεν είναι ανιδιοτελείς. Πανούργοι, πολυμήχανοι στον αγώνα να κρατήσουν ζωντανό το σύστημα που υπηρετούν οι κυβερνώντες, έκριναν ότι έτσι θα κερδίσουν. Γι' αυτό και δεν εγκαταλείπουν τη λογική των δύο άκρων. Γι' αυτό δεν θέλουν τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Ο δρόμος για την απαλλαγή από αυτό το μόρφωμα πέφτει πάλι στις πλάτες της Αριστεράς. Μόνο αυτή μπορεί να τσακίσει ιδεολογικά τον φασισμό με τις ιδέες της, την κουλτούρα της, τον πολιτισμό, το όραμα μιας άλλης κοινωνίας.