Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Ενα κοτέτσι κάποτε ένας αγρότης είχε,

 

την τέχνη αυγοκομιδής πολύ καλά κατείχε

 

Για τρία χρόνια είθισται οι κότες να γεννούνε

 

(τετραετία, δυστυχώς, ποτέ δεν εξαντλούνε)

 

Περνούσε κι ο αγρότης μας και μάζευε τ’ αυγά του,

 

κοτόπουλα εξέτρεφε να θρέψει τα παιδιά του

 

Μια μαύρη μέρα μάζεψε «χρυσό» έν’ αυγουλάκι

 

που από τ’ άλλα διέφερε σαφώς στο χρωματάκι

 

Θαμπώθηκε ο αγρότης μας κι αντί να το πετάξει

 

το κράτησε προσεκτικά, μη βρέξει και μη στάξει

 

Θαρρούσε, ο παμπόνηρος, τον εξυπηρετούσε,

 

πελάτες με το χρώμα του πως το «χρυσό» τραβούσε…

 

Το έβαλε με τ’ άλλα αυγά στο ίδιο το καλάθι!

 

Ο βλάκας δεν διδάσκεται απ’ τα παλιά τα λάθη…

 

Τέλειωσε η επώαση κι έσκασε τ’ αυγουλάκι

 

μ’ αντί σαν τ’ άλλα κίτρινο να βγει κλωσοπουλάκι

 

φαρμακερό πετάγεται με μιας δυo μέτρα φίδι

 

και τα πουλιά τρομοκρατεί με άγριο μπουνίδι

 

Ο όφις επιλεκτικά φαΐ σε κάποια φέρνει

 

για ν' αποκτήσει οπαδούς κι όσα μισεί τα δέρνει

 

Μονάχα όταν έφθασε και φονικό να γίνει

 

φοβούμενοι το ερπετό στον κόρφο τους μη μείνει

 

σύσσωμοι όλοι έσπευσαν «αίσχος» ν’ αναφωνήσουν,

 

το φίδι το επάρατο πρώτοι να στιγματίσουν

 

Μα δεν αναρωτήθηκαν –ίσως δεν τους συμφέρει–

 

πώς κι ο αγρότης το αυγό που τόσο διαφέρει

 

μαζί με τ’ άλλα το ’βαλε αντί να το πετάξει!

 

Ποιος θέλει κακώς κείμενα πράγματι να ταράξει;

 

Πώς βρέθηκε αυτό τ’ αυγό εντός του κοτετσίου;

 

Ετούτο απαντήστε μου κι άστε τα τσίου – τσίου…