Της Ντάνι Βέργου
Πριν από τρία χρόνια ο Χαράλαμπος Μιχελιδάκης έκλεισε τη μικρή του επιχείρηση, μια ταβέρνα στο Ρέθυμνο. Μια αποτυχημένη επέμβαση τον καθήλωσε για μήνες σε αναπηρικό καροτσάκι. Αλλος δεν υπήρχε να τρέξει τη δουλειά. Η γυναίκα του εργάζεται και φροντίζει τα τέσσερα παιδιά τους. Η σπάνια μορφή αναιμίας από την οποία πάσχει ο 42χρονος προκαλεί αλλοιώσεις στα οστά, οι οποίες μπορούν να ελεγχθούν μόνο με ισχυρή φαρμακευτική αγωγή.
Τα φάρμακα του κοστίζουν 1.000 τον μήνα και οι πυκνές νοσηλείες του στο νοσοκομείο τουλάχιστον 1.600 ευρώ έκαστη! Λογαριασμοί που ο ίδιος καλείται να εφευρίσκει τρόπους να πληρώνει, αφού χρωστάει στον ΟΑΕΕ και δεν καλύπτεται.
Χρήματα δεν έχει. Κάνει αίτηση για αναπηρική σύνταξη, η οποία γίνεται αποδεκτή, αλλά δεν μπορεί να τη λάβειι διότι χρωστάει στο Ταμείο του. Επιχειρεί να βγάλει βιβλιάριο πρόνοιας, αλλά του κάκου. Παν-δύσκολο, αφού η νομοθετική διάταξη του 1973 είναι ουσιαστικά ανενεργή λόγω γραφειοκρατίας.
Οσο κι αν επιμένει ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης ότι το βιβλιάριο πρόνοιας είναι η λύση, απαντώντας στις αρχές Νοεμβρίου στις διαμαρτυρίες πολιτών για το έλλειμμα του δεύτερου συνθετικού στον τίτλο του υπουργείου του.
Ο Ανδρέας Λυκουρέντζος είχε μιλήσει τότε στη Βουλή για τη δυνατότητα εφοδιασμού βιβλιαρίου πρόνοιας, παρουσιάζοντας τη νομοθετική διάταξη 57/1973 σύμφωνα με την οποία οι Ελληνες πολίτες που περιέρχονται σε κατάσταση οικονομικής αδυναμίας λόγω οφειλών προς τον ασφαλιστικό φορέα στον οποίο ανήκουν και δεν καλύπτονται από αυτόν, ως προς την ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη και εφόσον προκύπτει ότι δεν ασκούν επαγγελματική δραστηριότητα θα εφοδιάζονται με Πιστοποιητικό Κοινωνικής Προστασίας για έκδοση βιβλιαρίου ανασφάλιστου.
Η εν λόγω πρόβλεψη αφορά τις περιπτώσεις πολιτών που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και χρήζουν νοσοκομειακής περίθαλψης ή συνεχούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Παρ' όλα αυτά ο Χαρ. Μιχελιδάκης μένει για τρία χρόνια «στην απανθρωπιά», χωρίς την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη.
«Δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώνω τα φάρμακά μου ούτε το νοσοκομείο», λέει στην «Εφ.Συν.». «Πονούσα, παρέμενα χωρίς τα απαραίτητα φάρμακα και εξετάσεις, με αποτέλεσμα να πάθω αλλοίωση στο μηριαίο».
Η οικογένεια του Χαρ. Μιχελιδάκη μαζεύει τα χρήματα για μια δεύτερη επέμβαση, αποκατάστασης της αριστερή μηριαίας κεφαλής που έχει αλλοιωθεί σημαντικά. Ο ασθενής περπατάει με δεκανίκια. Αποτυγχάνει κι αυτή, αφού παρέμενε μήνες χωρίς την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική αγωγή.
Τρία χρόνια και δύο αποτυχημένες επεμβάσεις μετά, το κενό του κράτους έρχεται να καλύψει η κοινωνική αλληλεγγύη. Το εθελοντικό κοινωνικό ιατρείο Ρεθύμνου στο οποίο κατέφυγε ανέλαβε να τον βοηθήσει να υπερπηδήσει τα εμπόδια. «Είναι το πρώτο κοινωνικό ιατρείο που δημιουργήθηκε στη χώρα μας το 2008 και επιτελεί σημαντικό έργο στην τοπική κοινωνία», μας λέει.
Εκεί έλαβε την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική θεραπεία που έθεσε υπό έλεγχο τις κρίσεις της νόσου από την οποία έχει προσβληθεί, ενώ κατόρθωσε να ξεπεράσει κάθε γραφειοκρατικό εμπόδιο και να εκδώσει το πολυπόθητο βιβλιάριο πρόνοιας. Ετσι κατάφερε να συνεχίσει να λαμβάνει τα φάρμακά του, να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις νοσηλευόμενος σε μεγάλο νοσοκομείο της Κρήτης και έναν μήνα αργότερα να μπει στο χειρουργείο. Η τρίτη επέμβαση είχε επιτυχία και ο Χαράλαμπος αναρρώνει.
«Είναι ήρωες», λέει. «Οι άνθρωποι με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας χρειάζονται οπωσδήποτε πρόσβαση σε φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη. Οφείλουμε να τους φροντίσουμε. Να τους βάλουμε σε ένα κανάλι πρόνοιας», λέει στην «Εφ. Συν.» η ιδρύτρια του κοινωνικού ιατρείου Ρεθύμνου και υπεύθυνη Ελένη Ιωαννίδου. Τους κατευθύνουν να βγάλουν το βιβλιάριο πρόνοιας, δυνατότητα που πολλοί δεν γνωρίζουν.
Μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2011 το ποσοστό των Ελλήνων που επισκέπτονταν το κοινωνικό ιατρείο Ρεθύμνου, λέει η Ε. Ιωαννίδου, ήταν 10%. Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 50% και είναι κυρίως άνθρωποι που έχουν χάσει την ασφάλειά τους, πολλές φορές γιατί δεν έχουν να την πληρώσουν και δουλεύουν «μαύρα». Το 20% των ανασφάλιστων δεν είναι άνεργοι.
