Της Βένας Γεωργακοπούλου
Ελπίζω να είδαν αυτοί που έκριναν αποφυλακιστέο τον Κασιδιάρη πώς κλότσησε και έσπρωξε εκπροσώπους του ξένου Τύπου με το που τον άφησαν ελεύθερο. Ελπίζω να άκουσαν τα καουμποϊλίκια και τις απειλές του Παναγιώταρου σε δικούς μας δημοσιογράφους. Να τα είδαν όλα και να εξακολουθούν να είναι σίγουροι για την απόφασή τους. Να ξέρουν τι κάνουν. Να τα έχουν όλα ζυγισμένα.
Γιατί αν όλη αυτή η «θεσμική» (τρομάρα μας) ανδροπαρέα, συν γυναιξί και τέκνοις, δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό της, κάτι που και παιδάκια πέντε χρόνων το έχουν ήδη μάθει, αλλά το ρίχνει στις χλαπάτσες και στις φάπες με το παραμικρό, τι να σου κάνουν και οι άξεστοι, απλοί οπαδοί τους; Σαπίζουν στο ξύλο και μαχαιρώνουν όποιον τους γουστάρει. Μήπως τώρα πια και με το πράσινο φως από την Ευελπίδων; Ελπίζω όχι.
Παρόλο που η καρδιά μου από χθες το πρωί είναι μαύρη και άραχλη, παρόλο που μου φάνηκε πως μια απειλητική σιωπή απλώθηκε πάνω από την Αθήνα και τα χρώματα γύρω μου σκοτείνιασαν, αποφάσισα έπειτα από πολλή σκέψη να κάνω υπομονή. Να διατηρήσω την πίστη μου στη Δικαιοσύνη. Εστω θεωρητικά και αφηρημένα. Είναι η μόνη που μπορεί να μας σώσει.
Κρατιέμαι με τα δόντια από τη σκέψη ότι ίσως η χθεσινή αποφυλάκιση των Κασιδιάρηδων να είναι ακριβώς το σημάδι της ανωτερότητας, της δύναμης της δημοκρατίας μας. Ασχέτως αν τη χαίρονται οι φασίστες και τη στερείται η Βίκυ Σταμάτη για μερικές κολοκουρτίνες.
Και φτιάχνω σενάρια παρηγορητικά. Οτι ο κόσμος πια τους κατάλαβε. Οτι το αίμα του Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν δεν θα πάνε χαμένα. Οτι οι αστυνομικοί που τους χάιδευαν ή τους οργάνωναν θα αρχίσουν να κάνουν, επιτέλους, τη δουλειά τους, αλλιώς… στο μπαλαούρο. Οτι ο υπόκοσμος, που τις τελευταίες μέρες ένιωθε «μπουρδέλο», είχε αϋπνίες, έκλαιγε, χτυπιότανε, άδειαζε τα συρτάρια του και κάρφωνε ο ένας τον άλλο, θα κάθεται πια τα βράδια ήσυχος. Να βγάζει στο facebook το φασιστικό του άχτι, να πλακώνεται στις πίτσες για να διατηρεί τις μπάκες του. Αλλά μετανάστες, γκέι, τρανσέξουαλ και αντιφασίστες να μην τολμήσει να ξαναβάλει στο κυνήγι.
Κι αν όλα αυτά γίνουν, κύριε Δένδια μου, σκασίλα μου κι αν μια χούφτα παιδοβούβαλοι φοράνε στολές σαν να ’χουμε απόκριες, χτυπάνε σβάστικες για τατουάζ, ανάβουν δάδες για να παρελάσουν και να ψήσουν και κάνα σουβλάκι άμα λάχει. Τέτοια νούμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν. Μόνο που εκεί η αστυνομία δεν αστειεύεται. Ούτε τα φοβάται ούτε τα θεωρεί παιδιά της. Μόνο που εκεί ο κόσμος, όσα μνημόνια κι αν έχει φορτωθεί, τα κρατάει στο 0,2%. Εκεί που ήταν κάποτε και οι δικοί μας, τότε που ο Μιχαλολιάκος έβγαζε τους λόγους του σε θλιβερά δυάρια και δεν τσίριζε σε πολυτελή τηλεοπτικά στούντιο ή από το βήμα της Βουλής.
