Η πρωταγωνίστρια του «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, θεατρικό ταλέντο που επιτέλους άρχισε να λάμπει και στη μεγάλη οθόνη, ρίχνει όσο φως της επιτρέπεται στην περίεργη, μοναχική, απρόβλεπτη νέα κοπέλα που υποδύεται. Που δένεται με τους σκύλους αλλά προσπαθεί να πλησιάσει και τους ανθρώπους
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Ολοένα και πιο συχνά οι κινηματογραφιστές εκμεταλλεύονται ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά ταλέντα που βγήκαν τα τελευταία χρόνια στο σανίδι: την Κόρα Καρβούνη. Προηγήθηκαν, σχεδόν παράλληλα, ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης στο «JACE» (η Κόρα πήρε και Κρατικό Βραβείο ερμηνείας β΄ γυναικείου ρόλου) και ο Γιώργος Γεωργόπουλος στο «Tungsten». Και στις δυο ταινίες οι ρόλοι της ήταν πολύ μαύροι, γυναίκες που δεινοπαθούσαν στα χέρια βίαιων και εκμεταλλευτών ανδρών.
Και ξαφνικά ήρθε η Πέννυ Παναγιωτοπούλου και της πρόσφερε έναν περίεργο, φευγάτο και συγκινητικό ρόλο στη νέα της ταινία «September» – βγήκε χθες στις αίθουσες, μην τη χάσετε. Εναν ρόλο που είναι σαν να γράφτηκε γι’ αυτήν. Για ρεσιτάλ ερμηνείας έγραψε, άλλωστε, η κριτική.
Παίζει την Αννα, ένα μοναχικό κορίτσι που ζει παρέα μόνο με τον σκύλο της. Οταν ο Μανού ξαφνικά πεθαίνει, η νέα γυναίκα, που πενθεί, εισβάλλει με αφέλεια, τρυφερή, άτσαλη, ίσως και απειλητική, στη ζωή μιας γειτονικής «ευτυχισμένης» οικογένειας. Ο άντρας θα ενοχληθεί, η γυναίκα (Μαρία Σκουλά) θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί της. Δεν θα αντέξει την ιδιορρυθμία της. Η Αννα θα ζήσει μια ακόμα απώλεια: την απόρριψη.
Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου την είχε σκεφτεί για τον ρόλο και η Κόρα πέρασε από οντισιόν, πανευτυχής που ίσως έπαιζε στην ταινία. Είχε δει πριν από δέκα χρόνια την πρώτη δουλειά της σκηνοθέτιδας, το «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» και «είχα πάθει σοκ», μας λέει. «Ηταν μεγάλη τιμή για μένα να συνεργαστώ μαζί της». Και τι συνεργασία. Θα ’λεγε κανείς ότι προηγήθηκε μια σε βάθος ανάλυση και εξήγηση του χαρακτήρα και των κινήτρων της Αννας. «Τα πράγματα έγιναν πολύ πιο απλά», μας εκπλήσσει η Κόρα. «Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη ανάλυση της Αννας. Δουλέψαμε πολύ με την Πέννυ πάνω στα βλέμματά της: πώς κοιτάει, γιατί κοιτάει, τι αισθάνεται όταν κοιτάει; Γιατί δεν μιλάει πολύ η Αννα – είναι σχεδόν βουβή».
Δεν ένιωσε η ίδια, ως ηθοποιός, την ανάγκη να μάθει την ιστορία, την πορεία της ηρωίδας, που συναντά σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή της ζωής της; «Πάντα υπάρχει αυτή η ανάγκη, αλλά διαφέρει από το θέατρο στο σινεμά. Στο σινεμά υπάρχει το μοντάζ, μπορεί να αλλάξει το ψυχολογικό κλίμα μιας σκηνής. Δηλαδή, να πάρουν ένα βλέμμα μου, να το κολλήσουν σε κάποιο άλλο πλάνο και να δημιουργηθεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Στο θέατρο, αντίθετα, επειδή υπάρχει η ροή, ο ειρμός των σκηνών, χρειάζεται να έχεις πολύ πιο καθαρά καθορίσει από την αρχή τι κάνεις. Αλλά πάντα, και στο θέατρο και στο σινεμά, γίνεται μια συμφωνία μεταξύ σκηνοθέτη και ηθοποιού για το τι πραγματευόμαστε».
Τι είναι, λοιπόν, για την Κόρα Καρβούνη αυτό το φευγάτο πλάσμα που υποδύεται; «Θα ’λεγα ότι είναι σχεδόν ένας μέσος άνθρωπος. Οι αντιδράσεις της είναι εντελώς ανθρώπινες. Εντάξει, είναι μόνη και απελπισμένη. Καθένας μας σε τέτοια κατάσταση μπορεί να κάνει σπασμωδικές κινήσεις, ακόμα και σοβαρά λάθη. Η Αννα, από την ώρα πού χάνει τον σκύλο της, που είναι η οικογένειά της, γίνεται κι αυτή παιδί και… σκύλος μαζί. Ακολουθεί μόνο τα ένστικτά της. Αλλά δεν είναι ακραία περίπτωση. Αν ήταν, θα έκανε κακό. Αλλά δεν κάνει».
Το τέλος της ταινίας ας μην το αποκαλύψουμε ακριβώς. Αλλά μια ερώτηση δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Εχει όντως η Αννα ανάγκη από οικογένεια ή είναι η μοίρα της να ζει μόνη της, με ένα σκυλί; Η Κόρα Καρβούνη έχει μια απάντηση. «Ο καθένας βλέπει κάτι το δικό του πάνω στην Αννα, όπως και στο τέλος της ταινίας: άλλος χάπι εντ, άλλος παραίτηση. Εγώ, όμως, νομίζω ότι η Αννα θέλει ειλικρινά να συσχετιστεί με τους ανθρώπους κι ας μην της είναι εύκολο. Εχει ανάγκη όπως όλοι μας από τη ζεστασιά μιας οικογένειας. Οταν χάνει τον σκύλο της, το προσπαθεί. Αυτό που την κινεί είναι η ανάγκη επαφής και σχέσης».
Η ταινία χρωστάει πολλά στην εξαιρετική «ισορροπία και αλληλεπίδρασή» της με τη Μαρία Σκουλά, όπως έγραψε η κριτικός σινεμά της «Εφ.Συν.» Λήδας Γαλανού. «Δεν είχαμε ξαναπαίξει μαζί», λέει η Κόρα. «Η συνεργασία μας ήταν πανεύκολη, γιατί η Μαρία, εκτός του ότι είναι εξαιρετική ηθοποιός, δίνεται 100% στον συμπαίκτη της με απλότητα και αγάπη. Δεν χρειαστήκαμε καν πολλά λόγια. «Μωρέ, κοίτα πόσο καλά βγήκε», λέγαμε η μία στην άλλη μετά την πρεμιέρα».
Αυτή την εποχή η Κόρα ετοιμάζεται να ξαναπαίξει στο θέατρο «Πορεία», στην «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, μια από τις μεγάλες επιτυχίες της περασμένης σεζόν. Αλλά και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Χρήστου Βούπουρα «Εφτά θυμοί». Θα παίξει μια Αλβανή μουσικό, άρα, «παίρνω κανονικότατα μαθήματα βιολιού», λέει. Είναι γεμάτη αισιοδοξία, παρ’ όλο που παραδέχεται ότι τα πράγματα για τους ηθοποιούς είναι πιο δύσκολα από ποτέ. Και τότε; Γιατί είναι αισιόδοξη; «Γιατί είμαι νέα», απαντά αφοπλιστικά. «Εντάξει, πενθήσαμε για ένα διάστημα αυτό που έγινε στη χώρα. Ηρθε η ώρα να προχωρήσουμε παρακάτω. Βλέπω το θάρρος των νέων παιδιών τα οποία διδάσκω και γεμίζω συγκίνηση».
