Του Ν. Ασημακόπουλου

Προσωπικά ο Μήτρογλου δεν με ενθουσιάζει…

Από το 2007 που ήρθε στην Ελλάδα δεν μπορούσε να δουλέψει και να βοηθήσει στην ομαδική λειτουργία του Ολυμπιακού. Επαιζε πάντα μ' ένα στιλ… του κεφαλιού του, χωρίς να υπολογίζει τις συνολικές ανάγκες της ομάδας.

Δεν είναι τυχαίο που γίνεται βασικός και αναντικατάστατος μόνο στις εποχές που ο Ολυμπιακός δεν έχει κανονικούς προπονητές, ικανούς να διδάξουν τακτική και οργανωμένη ανάπτυξη, μέσα από την οποία ο κάθε ποδοσφαιριστής να έχει συγκεκριμένους ρόλους και να τους υπηρετεί.

Ο Μπάγεβιτς δεν τον είχε καθόλου για να βλέπαμε πώς θα του συμπεριφερθεί κι ο Βαλβέρδε τον έδιωξε δύο φορές, μία προς Πανιώνιο και μία προς Ατρόμητο, εκεί όπου οι απαιτήσεις είναι μικρότερες και μπορούσε να κάνει ό,τι γούσταρε, αφού κάτι τέτοια «επιπλέον» χρειάζονται αυτού του τύπου οι ομάδες για να αλλάξουν επίπεδο.

Ο Μήτρογλου ξέρει μπάλα για τη θέση που παίζει. Παίρνει τις περισσότερες φορές σωστές θέσεις, έχει αίσθηση του χώρου στον οποίο κινείται, είναι περισσότερο ομαδικός απ’ όσο χρειάζεται ένας σέντερ φορ κι έχει σπάνια τελειώματα ακόμη και με το κακό του πόδι.

Ομως τα ελαττώματά του, που έχουν σχέση με την τακτική πειθαρχία και με τη λειτουργία του συνόλου, ανάγκασαν προφανώς και την ομάδα του, την Γκλάντμπαχ, να τον αφήσει να φύγει με ελάχιστα χιλιάρικα από τη Γερμανία, ενώ ήταν πιτσιρικάς με ταλέντο.

Και νομίζω πως από τη στιγμή που δεν χάθηκε κάπου στην πορεία όπως οι περισσότεροι από εκείνους που φεύγουν κάποια στιγμή δανεικοί, έχει φέτος την τέλεια ευκαιρία να πετάξει από πάνω του τα κουσούρια που τον ταλαιπωρούν για να περάσει σε παραπάνω επίπεδο και ίσως σε μια μεταγραφή.

Αν την κλοτσήσει, θα φταίει ο ίδιος…