Η ανάγκη να μην πέσει ο Ολυμπιακός στην παγίδα του θριαμβευτικού 3-0
Του Ν. Ασημακόπουλου
Δεν ξέρω πολλούς Ολυμπιακούς που να ξεγελάστηκαν από το 3-0 με την Αντερλεχτ. Οχι πως δεν το χάρηκαν και δεν το πανηγύρισαν… Το διπλό είναι τεράστιο και δίνει προοπτική πρόκρισης ύστερα από πολλά χρόνια.
Ομως, η ομάδα κουτρουβαλούσε για μία και πλέον ώρα. Οι αντιστάσεις στο κέντρο… μηδέν. Η άμυνα ανοιχτή. Οι περισσότεροι παίκτες έχαναν τον μπούσουλα και για δέκα ολόκληρα λεπτά δεν είχαν καταφέρει ν’ αλλάξουν πάσα. Σχεδόν πάντα έφταναν δεύτεροι στην μπάλα. Ετρωγαν ντρίμπλες και φάσεις με ρυθμό καταιγίδας. Και η το τόπι δεν ήθελε να μπει ούτε από πέναλτι…
Αν λοιπόν όλα εκείνα τα τυχερά που έγιναν την Τετάρτη στις Βρυξέλλες, τα αφήσεις να σε ξεγελάσουν και δεν τα προσέξεις μέσα στον ενθουσιασμό σου για να τα διορθώσεις μετά, απλά θα σε βολέψουν για ένα διάστημα και τελικά δεν θα σε βοηθήσουν να γίνεις ομάδα με συνέπεια και σταθερό προσανατολισμό, που είναι και το βασικό ζητούμενο.
Μερικοί θα τα βρουν υπερβολικά και… αντιολυμπιακά όλα αυτά. «Εδώ η ομάδα έριξε τριάρα εκτός έδρας σε ματς Champions League», θα σου πουν, «και συ κάθεσαι και ψάχνεις… γωνία στο (παλιό) δεκάρικο»;
Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι.
Θα ήταν πιο εύκολο, βολικό και πιασάρικο να μιλάω κι εγώ σήμερα για το φονικό ένστικτο του Μήτρογλου ή την αράχνη-τερματοφύλακα Ρομπέρτο…
Οχι πως δεν έχουν μέσα τους αλήθεια…
Πράγματι ο Μήτρογλου με άφησε ξερό με την ικανότητά του να τελειώσει δύσκολες φάσεις με ιδανικό τρόπο και μάλιστα τρεις φορές.
Κι ο Ρομπέρτο κάνει τον Ολυμπιακό να πιστεύει πως βρήκε, επιτέλους, τερματοφύλακα μετά τα τρία πρώτα καλά χρόνια του Νικοπολίδη.
Ομως, όλα αυτά είναι η μισή αλήθεια που τη βάζει κάποιος μπροστά μόνο σαν θέλει να κρύψει την άλλη μισή, κρατώντας τα όμορφα και αφήνοντας σε μια άκρη τα χρήσιμα. Το κάνουν σχεδόν πάντα οι ομάδες μας, αν τις βολεύει το αποτέλεσμα. Μα η αλήθεια ολόκληρη λέει πως η μπάλα τον ήθελε τον Ολυμπιακό όσο ποτέ ξανά στο παρελθόν.
Κι ο προπονητής Μίτσελ… Μάλλον δεν ανέβηκε ούτε μισό σκαλάκι στην εκτίμηση κανενός, ύστερα απ’ αυτό το παιχνίδι. Αντίθετα επιβεβαίωσε μέσα από ένα θριαμβευτικό αποτέλεσμα τις ενστάσεις που έχουν οι περισσότεροι για την αξία του… Τον είδα περισσότερο να τζογάρει παρά να κοουτσάρει. Η ομάδα του κατέβηκε να παίξει μ’ ένα περίεργο 4-4-2 και που ξέφευγε από τη φύση των ποδοσφαιριστών που το στήριζαν, σε… 4-2-4, σε εκτός έδρας αγώνα, μόνο και μόνο επειδή ήθελε να χτυπήσει με κάθε θυσία το διπλό της ατομικής του επιβίωσης.
Το ακόμη χειρότερο; Εβλεπε την τρικυμία και καθόταν ανέκφραστος και αδύναμος να κάνει οτιδήποτε για να την σταματήσει. Δεν ξέρω αν θα βγει σε καλό ή σε κακό που αναγκαστικά μένει…
