Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Θαρρούμε πως το πνίξαμε, σαν Ηρακλής στην κούνια

 

το φίδι το επάρατο, μα είμαστ’ ώς τα μπούνια

 

χωμένοι στα προβλήματα π’ αναζητούνε λύση

 

γιατί με δηλητήριο μας είχε, φευ, ποτίσει…

 

Εναν στους δέκα από μας τον έχει φαρμακώσει

 

Ποιος στο φαρμάκι αντίδοτο, ελπίδα θα του δώσει;

 

Πίστη ζητάμε απ’ αυτόν σε μια Δημοκρατία

 

που μόνοι μας στριμώχνουμε συνέχεια στη γωνία

 

Κοιτάμε μόνον τα στραβά που την ταλαιπωρούνε,

 

τόσο που μένουμ’ άναυδοι θεσμοί σαν λειτουργούνε

 

Μ’ άλλο να κάνεις κριτική κι άλλο θεσμούς να βρίζεις

 

και το κλαδί που κάθεσαι μόνος να πριονίζεις

 

Γι’ αυτό ας δώσουμ’ εύσημα: θα δικαστούν οι μάγκες!

 

Αλλά μετά ας σκύψουμε να δούμε τις ανάγκες

 

π’ οδήγησαν τόσους πολλούς σ’ αυτή την κατρακύλα

 

και έκρυψε τον ήλιο μας του ρατσισμού μαυρίλα

 

Σεχζάντ Λουκμάν τον έλεγαν, «Πακιστανό» τον λένε

 

όσα κανάλια και γι’ αυτόν θυμήθηκαν να κλαίνε

 

Κι είναι τούτο τ’ ανώνυμο «Πακιστανός» μαχαίρι

 

π’ ανοίγει δεύτερη πληγή σαν δολοφόνου χέρι

 

Με δύο μέτρα και σταθμά μέχρι και για το θύμα

 

καυχιόμαστε πως βάλαμε τον ρατσισμό στο μνήμα;

 

Δεν παίρνει πόδι ο διάολος με λόγους στα μπαλκόνια

 

κι οι Αθλοι τώρ’ αρχίζουνε μες στης ψυχής τ’ αλώνια…

 

Το φίδι που ’ναι ορατό κι αν πνίξουμε και πάει

 

το άλλο που ’ναι μέσα μας γυρεύει να μας φάει

 

Κι ο Αγγελάκας το ’πε πριν, ο φασισμός εντός μας

 

ετούτος ο χειρότερος νομίζω είν’ εχθρός μας!

 

Μας κυριεύει ύπουλα, αγνώριστους μας κάνει

 

και θέλει αγώνα συνεχή αυτός για να πεθάνει

 

Αλλιώς, τι κι αν Χρυσής Αυγής κόψουμε το κεφάλι

 

Λερναία Υδρα μέσα μας αναγεννιέται πάλι…