Της Πηγής Ασυνειδήτου

 

- Ηταν πολύ δύσκολη σήμερα η μέρα. Παρ' όλο που την κάνω χρόνια αυτή τη δουλειά. Επρεπε να υπερασπιστώ μιαν ανυπεράσπιστη. Μια γυναίκα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, μόνο και μόνο επειδή ερωτεύτηκε. Και εγώ δεν μπορώ από τη φύση μου, είμαι συναισθηματίας. Συγκινούμαι όταν βλέπω γυναίκες ανυπεράσπιστες. Θέλω με έναν τρόπο να τις προστατεύσω…

 

– Την υπερασπίζεστε, άρα με έναν τρόπο την προστατεύετε…

 

– Ναι, ναι, έτσι είναι. Την προστατεύω, το καταλαβαίνω. Εγώ άλλωστε, όπως λένε και στην Πετρούπολη, στον τόπο μου, είμαι κύριος που τιμώ τα παντελόνια μου. Ανέλαβα να την υπερασπιστώ, θα τη βγάλω από εκεί. Αλλά να, είναι μια δύσκολη υπόθεση και εγώ καμιά φορά συγχύζομαι, γι' αυτό άλλωστε είμαι και εδώ.

 

– Τι νιώθετε δηλαδή;

 

– Να, είναι σαφές ότι έχω τρυφερά αισθήματα γι' αυτή την κυρία, η οποία δεν μου έχει κάνει τίποτα και για την οποία πιστεύω ότι πραγματικά δεν είναι ένοχη. Την ίδια στιγμή όμως που το λέω αυτό, πιάνω τον εαυτό μου να ανακατεύεται. Να νιώθει αναγούλα. Μου έρχεται εμετός, πώς να σας το πω. Γι' αυτό είμαι εδώ. Γιατί ταράχθηκα τις προάλλες στο δικαστήριο, όπου είχα την υπεράσπισή της.

 

– Τι ακριβώς νιώσατε;

 

– Δεν ξέρω να σας πω. Τη στιγμή που ανέπτυσσα τα επιχειρήματα της υπεράσπισής μου, κάποια στιγμή μού ήρθαν στο μυαλό κάτι δικά μου και εκεί ανακατεύτηκα.

 

– Σε ποιο σημείο;

 

– Αυτή η κυρία είναι μια λαϊκής καταγωγής γυναίκα που παντρεύτηκε αυτόν τον υπουργό και τελος πάντων τώρα διώκεται. Την ξέρετε την υπόθεση, την παρακολουθεί όλο το πανελλήνιο. Αλλά εγώ είμαι δικηγόρος χρόνων και με μεγάλη εμπειρία, δεν θα κολλήσω τώρα στο τι είναι αυτή και ποιος είναι αυτός. Γι' αυτό παραξενεύομαι. Και δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους συναισθηματισμούς, γιατί ξέρετε, όπως λένε και στην Πετρούπολη, εγώ είμαι μάγκας.

 

– Καμιά φορά όμως και οι μάγκες λυγίζουν…

 

– Κοίτα τώρα τι σου είναι ο άνθρωπος… και εγώ αυτά τα περί ψυχολογίας κ.λπ. δεν τα πολυδέχομαι, ούτε στο διαζύγιό μου δεν πήγα να ζητήσω συμβουλές. Τα βγάζω πέρα μόνος μου εγώ στη ζωή μου, είμαι αυτοδημιούργητος σε όλα τα επίπεδα, κάτι παιδιά σαν και μένα από την Πετρούπολη δεν μασάμε εύκολα…

 

– Αλλά τώρα μασήσατε…

 

– Εκείνη ίσως τη στιγμή που είπα για τον άνδρα της πώς πιάστηκε… γιατί ειλικρινά, κ. Ασυνειδήτου, αυτός ήταν σε άθλια οικονομική κατάσταση, όπως λένε και στην Πετρούπολη, δεν είχε μαντίλι να κλάψει. Εκεί συγκινήθηκα.

 

– Εχετε νιώσει και εσείς έτσι;

 

– Βρέθηκα και εγώ στη ζωή μου με μια τέτοια γυναίκα και πήγα στο μηδέν και έπρεπε να ξανανέβω. Μόνος, όπως και αυτός. Ισως και εγώ στη ζωή μου δεν είχα μαντίλι να κλάψω. Αλλά αυτές οι άτιμες πάντα σ' την κάνουν. Είναι εκεί για τα λούσα. Για την εύκολη ζωή. Δούλευα εγώ ο μ…ας όλη μέρα και όλη νύχτα και αυτή απαιτούσε ρούχα, διακοπές, σκάφη. Και δώσ' του τα πλακάκια και δώσ' του τα ακριβά υφάσματα. Εμπαιναν και έβγαιναν οι τσάντες. Και έλεγα, κάτσε βρε παιδάκι μου, πού θα πάει αυτή η κατάσταση, δεν βγαίνουν τα λεφτά. Και αυτή όταν ζορίστηκε την έκανε… και το κυριότερο είναι ότι είναι χαϊβάνι. Ασε, τώρα θέλει να διαβάσει και να γράψει ποίηση, παιδικά διηγήματα, βάλε με τον νου σου τι φιλοδοξίες έχει στο μυαλό της. Κατουρημένες ποδιές φιλούσαν αυτή και οι γονείς της για να καταφέρουν κάτι. Να μπει στη ΔΕΗ, να πάει στα καλλιστεία. Ηθελε και διεθνή καριέρα μοντέλου, τρομάρα της. Ενα αυγό δεν ήξερε να βράσει. Αλλά η ποίηση, ποίηση. Και κάτι καπέλα. Σαν την τρελή κυκλοφορούσε. Ελα μωρέ που δεν είχε ιδέα τι γινόταν. Είχε και παραείχε… αλλά όπως λένε και στην Πετρούπολη, όπως έστρωσε θα κοιμηθεί… Ούτε το «100» δεν ήξερε να πάρει στο τηλέφωνο, το ζώον…

 

– Μήπως, όπως λέμε και στην Πετρούπολη, τα έχουμε τελείως χαμένα;