Το αδικήσαμε χθες το παιδί. Τον πολύφερνο αρραβωνιάρη εννοώ· τον Αρτέμη ντε. Μην τον βλέπετε έτσι κατσιασμένο. Πρέπει πως διαθέτει κρυφά χαρίσματα· καλλιτεχνική φλέβα. Ειδάλλως δεν θα τον έμπαζε στο σπίτι κοτζάμ αρχηγός. Οστις φημίζεται για την ανιδιοτελή αγάπη του προς τις τέχνες· τις πολεμικές. Το παλικαράκι ο Αρτεμάκος λοιπόν είναι αυτοδίδακτος οργανοπαίχτης. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό. Μπασίστας ολκής και συνθέτης και στιχουργός. Τι λέω; Σωστός ποιητής, με ευαισθησία και όραμα. Γι' αυτό τον ηράσθη παράφορα το κορίτσι. Το ξελόγιασε με σαντιμεντάλ άσματα. Είχε μάλιστα δικό του συγκρότημα. Το πιο καλτ της γουάιτ πάουερ ροκ σκηνής. Ονομαζόταν Πογκρόμ. Τι πογκρόμ; Ρωτήστε καλύτερα τους ταλαίπωρους μετανάστες.
Απολύτως ταιριαστό όνομα. Γκραν σουξέ. Η επωνυμία αποτελεί τη μοναδική επιτυχία του γκρουπ. Γιατί από πωλήσεις; Κλάφ' τα, Παναγιώταρε. Το είδος μουσικής –ένας θεός να την κάνει– που υπηρετεί ο αρχηγικός γαμπρός διακρίνεται για τα ακραία φασιστικά και ναζιστικά μηνύματα. Παραθέτω αυτούσιο ένα απ' τα εκτρώματά τους: «Γ#@ώ τον Βίζενταλ/ γ#@ώ την Αννα Φρανκ/ γαμ#@&ται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Το αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Αουσβιτς, πόσο τ' αγαπάω!/ Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα 'ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Αουσβιτς».
Νομίζω ότι οι εμπνευστές τέτοιων στίχων θα διαβούν μεγάλες πόρτες. Οπως εκείνη του Κορυδαλλού με τους αλλοπρόσαλλους μεντεσέδες, που ανοίγουν εύκολα προς τα μέσα και απείρως δυσκολότερα προς τα έξω. Στο συγκεκριμένο κατάστημα αρχίζει να μαζεύεται σιγά σιγά το ευάριθμο φαν κλαμπ της μπάντας. Ασε που είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπραγματευτεί εκ νέου την προίκα με τον μέλλοντα πεθερό του· τον παμπόνηρο Μανιάτη που από δω τον φέρνει από κει τον πάει, όλο και τον ρίχνει έναν παρά. «Υποσχόμαστε σαν Πογκρόμ περισσότερους Αγώνες για το Αίμα, για την Τιμή, για τη Χρυσή Αυγή». Τέτοια δηλώνει ο φανφάρας ο Αρτέμης μπας και τον τουμπάρει.
Καυχιέται σε άλλο τραγούδι ότι: «Θα μπω και μέσα στη Βουλή και θα την κάψω όλη/ να δώσω λίγο φως σε ολόκληρη την πόλη». Μόνο τανκς δεν χρησιμοποίησε ποιητική αδεία. Κι αφότου έγινε βουλευτής με μέσον –τα 'παμε– την κάνει γαργάρα. Τσεπώνει τον μισθό κι ο μήνας έχει εννιά. Για τους αλλοδαπούς «που τρώνε παιδιά και βρομίζουν τις θάλασσες» υπογραμμίζεται στην επωδό άλλου σουξέ: «Μα τώρα θα μιλήσετε σωστά τα Ελληνικά./ Μίλα ελληνικά ή ψόφα!» Η τελευταία φράση παρεξηγήθηκε από καχύποπτους χρυσαυγίτες που, καθώς πρόκειται για προγλωσσικά άτομα, κοινώς μπίου μπίου γκάγκα, δηλαδή ουγκ, θεώρησαν ότι τα λέει γι' αυτούς. Το παιδικό τραύμα του φίλου μου του Φώτη είναι πως όταν περπατούσε με τη μάνα του στους δρόμους της Πόλης, άκουγε συνεχώς την αυστηρή επίπληξη: «Μιλάτε τούρκικα!» Νερά στα δυτικά θα ρίξει και σήμερα. Ολα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε.
Μετέωρος [email protected]
