Ενα αντιφασιστικό κείμενο με υπογραφή «Σπουδαστές Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου» έφτασε πριν από λίγες μέρες στην εφημερίδα μας. Το δημοσιεύσαμε. Κύριο θέμα του, φυσικά, ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή. Καλούσε όλα τα σωματεία και τους συλλόγους στον χώρο των τεχνών να μη μείνουν αδρανείς. Τέλεια.

Μια φράση του, όμως, μου φάνηκε πολύ προβληματική. Και επικίνδυνη. Οχι για μένα. Εδώ, στην εφημερίδα που δουλεύουμε, μπορούμε, δόξα στον μεγαλοδύναμο, να γράφουμε, να προβάλλουμε και να ευχαριστιόμαστε με την ψυχή μας (οι αναίσθητοι) κάθε είδους τέχνη. Εικαστικά, θέατρο, σινεμά, βιβλία. Χωρίς να εξετάζουμε, ούτε εμείς ούτε φυσικά η διεύθυνση της εφημερίδας, αν έχουν κάποιο μήνυμα, κάτι να μας διδάξουν. Μήπως, δηλαδή, ανήκουν (φτου κακά) «στην απολίτικη, αυτιστική τέχνη», που οι «σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού» καταγγέλλουν για «φασισμό». Γράφουν με οίστρο: «Αν η τέχνη δεν στρατεύεται, δεν διδάσκει, τότε τι κάνει στην Ελλάδα τού 2013; Απλά υπάρχει;».

Ελα μου ντε; Τι να σου κάνει σήμερα στην Ελλάδα ο Τσέχοφ, να πούμε; Τι χρειάζονται τα νέα παιδιά, που σπουδάζουν, μάλιστα, τέχνη, τον «απολίτικο, αυτιστικό» Μπέκετ, τον Στρίντμπεργκ και τον Ιψεν, που μας πρήζουν με τα σώψυχά τους; Γιατί να δούνε Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι, να διαβάσουν Φλομπέρ και Ντοστογιέφσκι;

Τους δασκάλους τους στη Σχολή του Εθνικού λυπάμαι. Που θα πρέπει για να τους κινητοποιήσουν να ανακαλύπτουν επαναστατικά, αντιφασιστικά μηνύματα ακόμα και στις κωμωδίες του Κεχαΐδη και του Σακελλάριου, ή να μετατρέπουν σε στρατευμένα στρατιωτάκια τον Τένεσι Ουίλιαμς, τον μισό και βάλε Πίντερ, τον Μαριβό και τα αρκαδικά παραμύθια του Σέξπιρ.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ίσως αυτοί οι «σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου» να είναι απλώς μια ομάδα και όχι η πλειονότητα. Ας τα βγάλουν πέρα μαζί τους οι συμμαθητές τους, που σαν κι εμένα δεν χωρίζουν την τέχνη σε φασιστική ή μη. Απλώς σε καλή και σε τρισάθλια.

Βένα Γεωργακοπούλου