Πολύ καλές η Αννα Βίσση και, κυρίως, η Εβελίνα Παπούλια. Ο Γιάννης Κακλέας τα δίνει όλα. Αν ήταν και καλύτεροι οι στίχοι τού Σιδερά και η μουσική του Καρβέλα, ε, θα σας λέγαμε να πάτε να τους δείτε
Τoυ Δημήτρη Κανελλόπουλου
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί μία νέα κοπέλα να θέλει να φωτογραφηθεί, από το κινητό της, με την Αννίτα Πάνια. Και γιατί να καμαρώνει δείχνοντάς τη μετά στις φίλες της. Χαίρεται που βρίσκεται δίπλα στην παρουσιάστρια των «Παρατράγουδων»; Να επιζητούσε φωτογραφία με τον Νίκο Καρβέλα, τον συνθέτη της ροκ όπερας «Δαίμονες» που είδαμε προχθές στην (επανα)πρεμιέρα της στο σχεδόν γεμάτο Παλλάς, να το καταλάβουμε (ας πούμε). Μα με την Αννίτα;
Αλλά και να γράφει ένας συνθέτης σαν τον Νίκο Καρβέλα, των γνωστών ασμάτων, μία… ροκ όπερα, ούτε αυτό μπορώ να το καταλάβω. Οπως και ο Θάνος Μικρούτσικος, που πιστεύει πως συνθέτει τζαζ ή συμφωνική μουσική. Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά σε δύο-τρεις περιπτώσεις η έναρξη των ορχηστρικών κομματιών της συγκεκριμένης όπερας σ΄ έβαζε σε ένα mood να περιμένεις την Αννα Βίσση να βγει να τραγουδήσει το «Πράγματα»! Εμοιαζαν, ειλικρινά σας το λέω. Με το εξής ρεφρέν και κουπλέ αν θυμάστε, που δεν θα θυμάστε: «Πράγματα, πράγματα γύρω μου υπάρχουνε παντού δικά σου / πράγματα, πράγματα εσένα να μου φέρνουνε στο νου χιλιάδες / πράγματα, πράγματα ο μαύρος αναπτήρας στο μπλου τζιν σου / μικροπράγματα, διάφορα ριγμένα μες στο σπίτι εδώ και εκεί. Και δεν κρατάω πια τα κλάματα / μεσάνυχτα με βρίσκουν μοναχή να σκίζω γράμματα / να βρίζω και να σπάω σαν τρελή στους τοίχους πράγματα / να λέω, θα γυρίσει δεν μπορεί ώς τα χαράματα».
Δεν ήταν αυτό το τραγούδι όμως. Ηταν κάποια οπερετικά (ας πούμε) κομμάτια, κλασικίζοντα, με στίχο της ευκολίας – του Σταύρου Σιδερά. Και το story τόσο απλοϊκό. Να ανταγωνίζονται σε μια άλλη ζωή η καλή Βασίλισσα και η Μαύρη Μάγισσα, που αναζητά εκδίκηση, αλλά και η αντιζηλία στη σύγχρονη ζωή μεταξύ των δύο γυναικών για τον έρωτα ενός σκηνοθέτη. Από παιδικό παραμύθι το έκλεψαν;
Αυτό αποτελούσε και το αδύναμο σημείο μίας κατά τ΄ άλλα εντυπωσιακής παράστασης, η μουσική της και ο στίχος της. Η ουσία, δηλαδή, μίας ροκ όπερας. Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων συνθετών να βγουν έξω από τα καλούπια τους, μέχρι και ο Μίκης Θεοδωράκης κάποια στιγμή το γύρισε στην κλασική μουσική με μάλλον τραγικά αποτελέσματα, αλλά εντάξει, δεν μπορεί να ταιριάζουν όλοι σε όλα. Ειδάλλως να ασχοληθώ κι εγώ αν είναι με τη λογοτεχνία, να το μάθει ο Στέφεν Κινγκ και να αλλάξει επάγγελμα (ο Φίλιπ Ροθ πρόλαβε και αποσύρθηκε – τρέμετε).
Ωστόσο οι «Δαίμονες» δεν είναι του πεταματού. Κάθε άλλο. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα είναι εντυπωσιακή, τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη πλούσια με 20 εναλλαγές (κινούμενων σκηνικών), η παραγωγή ακριβή, οι ερμηνείες άκρως ενδιαφέρουσες. Ατμόσφαιρα θρίλερ και με το απαραίτητο για μία ροκ όπερα γκόθικ στοιχείο σε μεγάλες δόσεις. Συν τα 250 κοστούμια κι ένα πλήθος ηθοποιών-χορευτών να παίζουν πολύ καλά. Το τρόπον τινά περιτύλιγμα είναι τέλειο, το περιεχόμενο είναι, επαναλαμβάνω, που απουσιάζει.
Στους δύο κορυφαίους ρόλους η Αννα Βίσση και η Εβελίνα Παπούλια. Καλές, ειδικά η δεύτερη εξαιρετική. «Μέσα» στην παράσταση, με καλή φωνή κι εξαιρετική σκηνική παρουσία. Η Εβελίνα Παπούλια είναι πολυτάλαντη σε κάτι τέτοια, το έχει αποδείξει κι άλλες φορές. Χορεύει καταπληκτικά, άλλωστε. Και η Αννα Βίσση πολύ καλή. Αν όχι τόσο στα υποκριτικά της, δεν είναι ηθοποιός άλλωστε, σίγουρα εξαιρετική στο τραγουδιστικό της μέρος. Η φωνή της κρατάει, παραμένει αναλλοίωτη, έχει ενδιαφέρον να την παρακολουθείς. Οχι στο Παλλάς βέβαια…
Είναι η τρίτη φορά που ανεβαίνουν οι «Δαίμονες». Το πρώτο ανέβασμα έλαβε χώρα πριν από 22 χρόνια στο Αττικόν και, καθώς λένε όσοι το είχαν παρακολουθήσει τότε, ήταν εντυπωσιακό. Επανήλθε στη σκηνή φέτος την άνοιξη στο Παλλάς με μεγάλη επιτυχία. Γι’ αυτό και η επανάληψή του τώρα για μερικές παραστάσεις – θα παίζεται μέχρι τις 20 Οκτωβρίου με τιμές εισιτηρίων από 15 έως και 50 ευρώ. Αν αξίζει να πάει ένας αναγνώστης αυτής της εφημερίδας; Τι να σας πω; Εμείς, πάντως, πήγαμε.
