Ολοι το είχαμε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόνο ο Σωτήρης Χατζάκης καμάρωνε όταν ανακοίνωνε αρχές Ιουλίου ένα ρεπερτόριο με 21 έργα (χιλιάδες θαυμαστικά). Εννέα περισσότερα από πέρυσι, που ο συνετός Γιάννης Χουβαρδάς βρισκόταν ακόμα στο Εθνικό. Κατάφερε να ξεπεράσει και τα 19 έργα, που είχαν ανεβεί το 2009, εποχή που η κρίση δεν είχε αρχίσει να τα κάνει όλα ίσιωμα.

Σαν να είχε στη διάθεσή του τη διπλάσια επιχορήγηση. Σαν να είχε καμιά μυστική πληροφορία από τον φίλο του τον πρωθυπουργό, που όσο να ’ναι έχει τις άκρες του με την τρόικα. Ή μπορεί και να νόμιζε ότι ζούσε σε άλλη χώρα -αν και ποιο κρατικό θέατρο στην Ευρώπη δεν έχει οικονομικό πρόβλημα; Εκτός από της Αγγλίας.

Μάλλον, λοιπόν, ο Χατζάκης περνάει τον εαυτό του για Χάιτνερ, που θησαυρίζει γυρνώντας τις επιτυχημένες παραγωγές του σε θέατρα εκτός της South Bank. Σου λέει, εγώ με Λαζόπουλο και Φιλιππίδη θα σκίσω στα ταμεία, ας κάνω και το καλλιτεχνικό μου κομμάτι και με μερικούς καλούς. Και την πληρώνουν τώρα οι καλοί. Ο Μαυρίκιος. Που είδε τον Δάντη του να γίνεται μπαλάκι: μια του χρόνου, μια του παραχρόνου, μια στου Τσίλερ, μια στους δρόμους, μια άνοιξη, μια καλοκαίρι. Τα βρόντηξε και έφυγε.

Εχει, λέει, έκτακτα οικονομικά προβλήματα ο Χατζάκης. Σώπα. Τρόπους δεν έχει, οργάνωση δεν έχει, προτεραιότητες δεν έχει, μέτρο δεν έχει. Μπήκε στο Εθνικό σαν πρωτάρης -εδώ που τα λέμε ούτε και στο ΚΘΒΕ τα είχε πάει καλύτερα, ο οικονομικός του απολογισμός ουδέποτε ψηφίστηκε από το Δ.Σ. και ο Βούρος κληρονόμησε 2,170 εκατ. χρέη. Κι εκεί που τρέμαμε την αισθητική του, τρακάραμε πάνω στο οικονομικό του πελάγωμα και την αυτοκρατορική του συμπεριφορά.

Να συνδιοικεί με την, πώς την είπε ο Μαυρίκιος, «την άγνωστή μου κ. Δρίνη», να βάζει τις φωνές σε σκηνογράφους, να θυσιάζει τις παραστάσεις που περιμένουμε και να κρατάει τις περιττές. Εκτός κι αν έχουν κι άλλα να δουν τα μάτια μας. Πώς το είπε ο Μαυρίκιος; «Ξεφύγαμε στο παραπέντε από μια πραγματική “Κόλαση”».

Βένα Γεωργακοπούλου