→Η ιρλανδική κυβέρνηση παρουσιάζει την ερχόμενη εβδομάδα τον προϋπολογισμό του 2014, ο οποίος θα περιλαμβάνει νέα μέτρα λιτότητας ύψους 2,5 δισ. ευρώ. Το «μείγμα», γνωστό εκ των προτέρων: νέες περικοπές δημόσιων δαπανών και νέες φορολογικές αυξήσεις
Του Γιώργου Τσιάρα
Την «έγκαιρη» έξοδο της Ιρλανδίας από το πρόγραμμα δανειακής στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου προανήγγειλε καταχειροκροτούμενος ο πρωθυπουργός της χώρας Εντα Κένι, κατά τη διάρκεια συνεδρίου του κόμματός του, του Φίνε Γκαέλ. Προειδοποίησε, βέβαια, πως οι θυσίες του ιρλανδικού λαού δεν τελειώνουν εδώ: «Υπάρχει ακόμη δρόμος, αλλά επιτέλους η εποχή της διάσωσης τελειώνει. Και δεν θα υπάρξει καμία επιστροφή», δήλωσε ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός.
Εννοείται πως η πολιτική σημασία της εξόδου από τη σύμβαση «σωτηρίας» είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, αφού το Φίνε Γκαέλ κέρδισε τις εκλογές του 2011 υποσχόμενο να στήσει ξανά στα πόδια της την καθημαγμένη οικονομία και να ανακτήσει τη χαμένη εθνική κυριαρχία, που είχε εκχωρήσει στους δανειστές ο κεντροαριστερός (στα λόγια πάντα…) προκάτοχός του Μπράιαν Κάουεν. «Δύο χρόνια πριν, απευθύνθηκα στον ιρλανδικό λαό λέγοντας πως ήθελα να γίνω ο πρωθυπουργός που θα αποκαθιστούσε την οικονομική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία», είπε ο Κένι. «Τον στόχο αυτόν πλέον τον αγγίζουμε με την άκρη του χεριού μας», υπογράμμισε.
Αυτό που δεν είπε βέβαια ο Κένι είναι πως ναι μεν η τριετής δανειακή σύμβαση ύψους 67,5 δισεκατομμυρίων ευρώ τελειώνει, αλλά το «εσωτερικό μνημόνιο» και η προκρούστεια κλίνη δικαιωμάτων και αποδοχών που το συνοδεύουν συνεχίζονται με αμείωτη ένταση. Συγκεκριμένα, η ιρλανδική κυβέρνηση παρουσιάζει την ερχόμενη εβδομάδα τον προϋπολογισμό του 2014, ο οποίος θα περιλαμβάνει νέα μέτρα λιτότητας ύψους 2,5 δισ. ευρώ. Το «μείγμα», γνωστό εκ των προτέρων: νέες περικοπές δημόσιων δαπανών και νέες φορολογικές αυξήσεις για την υπό εξαφάνιση μεσαία τάξη, την ίδια στιγμή που διατηρείται η εξαιρετικά χαμηλή φορολόγηση για τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις σαν την Google, που αποδεδειγμένα πλέον καταφεύγουν σε τεχνάσματα για να μην πληρώνουν ούτε τους ελάχιστους αυτούς φόρους προς το Δουβλίνο.
Ο Κένι επίσης δεν είπε λέξη για τους εκατοντάδες χιλιάδες Ιρλανδούς που εγκατέλειψαν όπως όπως τη χώρα τους για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό, αναβιώνοντας τα μαζικά κύματα μετανάστευσης του μαύρου παρελθόντος της χώρας – στην πλειονότητά τους νέοι άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων αναγκάζονται να αφήσουν πίσω τις οικογένειές τους. Ούτε για την υψηλή ανεργία, που μπορεί να μη συναγωνίζεται τα τρομακτικά νούμερα της Ελλάδας και της Ισπανίας, αλλά παραμένει πεισματικά πάνω από το 13%, έχοντας διπλασιαστεί μέσα σε μια πενταετία. Ούτε για τους αστέγους που πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους. Ούτε για τα υψηλότερα –αναλογικά με τον πληθυσμό– ποσοστά αυτοκτονιών στην ευρωζώνη, που τώρα μόνον αρχίζουμε να πλησιάζουμε εμείς οι ομοιοπαθείς Νότιοι.
Την ίδια ώρα που η Ιρλανδία, που χρεοκόπησε για να σώσει τις αμαρτωλές της τράπεζες, επιστρέφει με δειλά βήματα –και εντελώς αβέβαιες προοπτικές– στις αδηφάγες αγορές, τα νοικοκυριά της έχουν κυριολεκτικά γονατίσει από το χρέος: ο λόγος χρέους προς εισόδημα στα νοικοκυριά έφτασε το 2012 το 2 προς 1 ή 200%, που είναι ρεκόρ Ευρώπης. Πολύ υψηλά, πάνω από 15%, είναι και τα ποσοστά των «κόκκινων» (μη εξυπηρετούμενων) στεγαστικών δανείων.
Και την ίδια στιγμή οι αναπτυξιακές προοπτικές κάθε άλλο παρά θετικές είναι, παρά τις υποσχέσεις του Κένι για νέες επενδύσεις από μεγάλες ξένες επιχειρήσεις: πριν από μόλις δέκα μέρες το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έριξε… πάγο στο success story του Κένι, κόβοντας την πρόγνωση για αύξηση του ΑΕΠ στο 0,6% για φέτος (από 1,1%) και στο 1,8% το 2014, από το 2,2%. Ακόμη και αυτά τα νούμερα όμως είναι υπεραισιόδοξα σε σχέση με τη σχετική δημοσκόπηση των οικονομολόγων του Reuters, που προβλέπουν μηδενική ανάπτυξη το 2013 και 1,7% το 2014.
