Στην Ελλάδα ήρθα το 2002 από τη Γεωργία. Είχε προηγηθεί η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, πόλεμος μετά με τη Ρωσία και ένας εμφύλιος. Θυμάμαι ότι δεν είχαμε νερό ούτε φαγητό. Πηγαίναμε από το βράδυ και παίρναμε σειρά για να αγοράσουμε ένα κομμάτι ψωμί. Το ρεύμα ερχόταν μόνο για πέντε ώρες και ύστερα το έκοβαν. Επίσης, το νερό έπρεπε να το προμηθευτούμε από διάφορα σημεία. Κατέβαινα από τον πέμπτο όροφο για να γεμίσω δοχεία για να μπορέσω να φτιάξω φαγητό και να πλυθούμε εγώ και η οικογένειά μου.
Εχω δύο παιδιά. Τότε ήταν μωρά. Μετά, αφού μεγάλωσαν και ξεκίνησαν το σχολείο, είχαν ανάγκες, απλές, τα απαραίτητα όπως τσάντες, μολύβια, τετράδια, ρούχα. Οι συνθήκες στη Γεωργία συνέχιζαν, τουλάχιστον μέχρι το 2000, να είναι πάνω-κάτω οι ίδιες. Δεν υπήρχαν δουλειές και εγώ δεν μπορούσα να αναθρέψω τα παιδιά μου και να ζήσω αξιοπρεπώς. Ετσι αναζήτησα την τύχη μου αλλού. Αφησα την οικογένειά μου πίσω και ήρθα εδώ.
Στην Ελλάδα, είχα συγγενείς που με βοήθησαν στα πρώτα μου βήματα. Βρήκα δουλειά σε ένα σπίτι και πρόσεχα τα δύο τους παιδιά. Ηταν πολύ δύσκολα στην αρχή για μένα. Θυμάμαι που έκλαιγα διότι φρόντιζα τα παιδιά άλλων ενώ θα έπρεπε να είμαι με τα δικά μου. Μου λείπανε. Επίσης δυσκολεύτηκα πολύ με τη γλώσσα. Κάθε φορά που μου έλεγαν μια καινούργια λέξη, τη σημείωνα και πήγαινα το βράδυ στο σπίτι και με τη βοήθεια ενός λεξικού μάθαινα τη σημασία της και την αποστήθιζα. Βήμα βήμα μπόρεσα να ενταχθώ, να ζήσω και να μεγαλώνω τα παιδιά μου στέλνοντάς τους λεφτά κάθε μήνα.
Αν και έχουν βγει νόμοι για τη νομιμοποίηση των αλλοδαπών και ιδιαίτερα για τους Γεωργιανούς, δεν έχω καταφέρει ακόμα να βγάλω χαρτιά στην Ελλάδα. Πάντα μου έλειπαν έγγραφα που έπρεπε να προσκομίσω και έχανα την ευκαιρία. Μετά, ροζ κάρτες έδιναν μόνο στους άντρες Γεωργιανούς και δεν ξέρω ακόμα το γιατί. Τώρα που βγήκε καινούργιος νόμος έχω κάνει εκ νέου αίτηση και περιμένω.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, δεν σκέφτομαι να φύγω από την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι που με κρατάνε εδώ. Εχω πλέον συνηθίσει, είμαι πάνω από 12 χρόνια και είναι σαν δεύτερη πατρίδα για μένα. Εχω φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ, δουλειά και πιστεύω πως οι Γεωργιανοί και οι Ελληνες μοιάζουν πολύ.
Νίνο – Γεωργία
Επιμέλεια: Χάλεντ Τάχερ
