Του Κωνσταντίνου Τσίμα
Είναι ίσως το «χαμηλότερων τόνων» μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου. Και όμως, το υπουργείο του πρόκειται να διαχειριστεί κοινοτικά κονδύλια ύψους 20 δισ. ευρώ, προοριζόμενα για έναν τομέα που οφείλει να καταστεί πυλώνας ανάπτυξης για τη χώρα, την περίοδο 2014-20. Ο λόγος για τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Αθανάσιο Τσαυτάρη. Τα κονδύλια αφορούν τη Νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) και δεν συμπεριλαμβάνουν τις όποιες ενισχύσεις εγκριθούν για τον κλάδο της Αλιείας.
Σημαντική είδηση, διότι η Ελλάδα είναι, παραδοσιακά, εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων. Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2013 οι εξαγωγές αυτές αυξήθηκαν περίπου κατά 12%, στοιχείο ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού, το στοίχημα της Ελλάδας έγκειται στο να καταφέρει να αυξήσει το (μορφωμένο) ανθρώπινο δυναμικό που απασχολείται στον γεωργικό και κτηνοτροφικό τομέα· να ενισχύσει και να εκσυγχρονίσει τις παραγωγικές διαδικασίες με επιστημονική υποστήριξη· τέλος, να διαρρήξει κάθε σχέση με το φαύλο παρελθόν, επικεντρώνοντας στην αειφόρο αγροτική ανάπτυξη, στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, στην ποιότητα νέων και παραδοσιακών προϊόντων μας.
Για έναν κλάδο της Οικονομίας που, λίγα χρόνια πριν, φαινόταν μάλλον ξεγραμμένος, η στροφή είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή. Καθώς λιγότερο από 6% του ευρωπαϊκού πληθυσμού κάτω των 40 ετών απασχολείται στον αγροτικό τομέα, η Ε.Ε. αποφάσισε να δαπανήσει το 2% του προϋπολογισμού της για να αντιστρέψει τα δεδομένα. Η συγκυρία μοιάζει ιδιαιτέρως ευνοϊκή για την Ελλάδα. Αυτό εξάλλου δήλωσε ο αρμόδιος επίτροπος Γεωργίας, Ντατσιάν Τσιόλος, παρών σε εν εξελίξει συνέδριο στην Αθήνα: «η Ελλάδα μόνο ωφελημένη μπορεί να βγει από τη Νέα ΚΑΠ» –εστιάζοντας στον ιστορικά εξαγωγικό χαρακτήρα της αγροτικής παραγωγής της χώρας μας. Υπέδειξε μάλιστα στους «αδιόρθωτους» Ελληνες βουλευτές, σε μάλλον έντονο ύφος, να πάψουν να επαιτούν ενισχύσεις και παρατάσεις προθεσμιών συμμόρφωσης.
Αν θυμηθούμε το επί δεκαετίες σκανδαλώδες περιβάλλον των αγροτικών συνεταιρισμών, τυφλών επιδοτήσεων, θαλασσοδανείων του κάμπου και πανάκριβων (για τη χώρα) χωματερών προϊόντων, ο δρόμος μοιάζει μακρύς και ακανθώδης. Ισως ένα από τα ελάχιστα «καλά» της κρίσης είναι ότι νέοι με μόρφωση, επίγνωση και μεράκι δεν έχουν πια κανένα λόγο να παραμείνουν εντός του αστικού ιστού. Η ελληνική ύπαιθρος φαντάζει μια γόνιμη, εναλλακτική λύση.
