Του Κωνσταντίνου Τσίμα
Ο σοφός λαός λέει: «Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένον αχερώνα». Δεν βρίσκω καλύτερη έκφραση να συνοψίζει τα όσα διαδραματίζονται στα συννεφάκια που υπερίπτανται του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Βεβαίως (μην παρεξηγηθούμε), δεν γκαρίζει κανείς. Οσοι ευγενέστατα επιχειρηματολογούν είναι, κυρίως, διανοούμενοι. Και δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις… πάνω από χίλιοι δεκατρείς. Με ζητούμενο την ανασύσταση της «Προοδευτικής Δημοκρατικής» παράταξης.
Αγνοούν ότι οι διάφοροι πολιτικοί «χώροι» του φάσματος φυσικά και δεν «ανήκουν» σε κόμματα; Με δεδομένη τη δυναμική φύση της πολιτικής, εξαιτίας ακριβώς της ανάγκης να προσαρμόζεται στις εξελισσόμενες συνθήκες της κοινωνίας και της οικονομίας, τα κόμματα «διατρέχουν» μια περιοχή του φάσματος που καλύπτει, σε γενικές γραμμές, τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά. Δηλαδή, σε κάθε ιστορική συγκυρία, κάθε εποχή, το κατάλληλο κόμμα καλύπτει την αντίστοιχη περιοχή του πολιτικού φάσματος, με τις κατάλληλες πολιτικές και τον Λόγο που απαντά στα ζητούμενα της κοινωνίας. Επιπλέον, μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε κόμμα εξουσίας χωρίς τον ανάλογο ηγέτη.
Ετσι, είδαμε τον Καραμανλή να επιλέγεται αμέσως μετά την πτώση της χούντας με μια υπόσχεση σταθεροποίησης, όταν η ανανεωμένη εξωστρέφεια και η επούλωση εθνικών και διχαστικών πληγών αποτελούσαν προτεραιότητες. Τον Αντρέα να επιλέγεται αφού είχαν επιλυθεί τα κρίσιμα και η κοινωνία ένιωθε πανέτοιμη να απαιτήσει την ολοκλήρωση όσων η επταετία είχε βίαια ανακόψει, προς όφελος των μεγάλων λαϊκών μαζών. Είδαμε την ανατροπή των «λαϊκών ευεργετών» όταν η δυσοσμία των σκανδάλων έγινε αφόρητη και ο αντίπαλος στο παραδοσιακό «δίπολο» βρισκόταν στην πιο «κεντρώα» θέση της τροχιάς του. Αλλά και την απαίτηση για έναν μαγικό «εξευρωπαϊσμό» οικονομίας και κοινωνίας να βρίσκει εκφραστή και αποδέκτη ακριβώς έναν μη πολιτικάντη με τεχνοκρατικό προφίλ.
Οι σείοντες σήμερα «κλάδους ελαίας» ανήκουν στα «λιμά» του μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού χώρου: του αστικού και μικροαστικού Κέντρου με κοινωνική συνείδηση και προοδευτικό προσανατολισμό. Επί δεκαετίες, το ΠΑΣΟΚ κάλυπτε (ή καπέλωνε), φανερά ή συγκαλυμμένα, αυτόν τον χώρο. Σήμερα, η ταμπέλα «ΠΑΣΟΚ» είναι στην άλλη όχθη του ποταμού και οι «ορφανεμένοι» ανησυχούν σφόδρα. Κι αντί να σπεύσουν να συνδράμουν, αν είναι ικανοί, στον μετασχηματισμό σε σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία του κόμματος που ετοιμάζεται να διεκδικήσει εξουσία, αρκούνται να ε-λιάζονται μεταξύ τους. Μήπως και ξεφυτρώσει «τρίτος πόλος».
