Της Πηγής Ασυνειδήτου

 

Η κυρία που μόλις κάθισε απέναντί μου έρχεται χρόνια για θεραπεία. Βέβαια, με πολλά «σταμάτα-ξεκίνα», διότι μετά τον θάνατο του συζύγου της πέρασε από διάφορες ψυχικές περιπέτειες. Τον τελευταίο καιρό τη βλέπω, διότι έχει νιώσει πάλι την ανάγκη να είναι στο επίκεντρο. Βγαίνει ξανά στα κανάλια και ιδίως σε εκπομπές ενός δημοσιογράφου, ο οποίος τη χειρίζεται με έναν τρόπο οδυνηρό. Από τη μια την πείθει ότι είναι σημαντική, από την άλλη την ειρωνεύεται. Εκείνη πάσχει από διάφορες διαταραχές και ενώ θα έκανε τα πάντα, όπως τα έκανε άλλωστε στο παρελθόν, για να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, την ίδια στιγμή, επειδή οι εποχές έχουν αλλάξει, αυτό καθίσταται επιζήμιο για τη ζωή της.

 

– Γιατί κλαίτε;

 

– Γιατί νιώθω πάλι αδειασμένη. Με παρακάλεσε ο Γιώργος να βγω στην εκπομπή του, στο καινούργιο τώρα κανάλι που βγαίνει, και μου είπε ότι είναι σημαντικό. Πρέπει να είμαι η φωνή της αποκατάστασης του Ανδρέα. Επρεπε να το κάνω. Είμαι η μόνη οικογένεια που του απέμεινε. Τι να κάνω; Να γυρίσω την πλάτη στη μνήμη του;

 

– Τότε γιατί αισθάνεστε αδειασμένη;

 

– Γιατί, είναι πολλά τα γιατί. Ο Ανδρέας με άφησε με ένα τεράστιο βάρος. Και ζούμε τέτοιες στιγμές που δεν ξέρω εάν μπορώ να το σηκώσω.

 

– Τι βάρος είναι αυτό ακριβώς;

 

– Είναι ένα βάρος να υπενθυμίζω στους Ελληνες, που ξεχνάνε, πόσα πράγματα είχε προβλέψει ο Ανδρέας…

 

– Δηλαδή;

 

– Μην πάτε μακριά. Δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα εάν άκουγαν τον Ανδρέα… Ο Ανδρέας, για παράδειγμα, είχε προβλέψει πού θα έφερνε τη χώρα ο άλλος ο ανεκδιήγητος που ανέλαβε μετά.

 

– Ναι, αδειασμένη εσείς γιατί αισθάνεστε;

 

– Γιατί δεν με καταλαβαίνουν. Βγαίνω και τους εξηγώ πόσα πράγματα είχε προβλέψει ο Ανδρέας και δεν με ακούνε. Επίσης, έκαναν τα πάντα για να μην έχω εγώ θέση στο κόμμα. Γιατί ήξεραν πόσο ψηλά θα έφτανα τη χώρα. Τα πάντα έκαναν. Μου έβαλαν ένα κάρο τρικλοποδιές. Βέβαια, δυστυχώς το είχε και αυτό προβλέψει ο Ανδρέας.

 

– Γιατί βγαίνετε ακόμα στα κανάλια;

 

– Δεν βγαίνω. Ο Γιώργος μού το ζητάει με έναν ωραίο τρόπο. Και από την άλλη, δεν πρέπει να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Το καλύτερο για μένα θα ήταν να είμαι σπίτι μου, ήρεμα και ωραία. Εγώ όμως νοιάζομαι για αυτή τη χώρα και στενοχωριέμαι έτσι όπως την κατάντησαν. Θα τα βλέπει αυτά ο Ανδρέας και θα τρίζουν τα κόκαλά του. Το είχε προβλέψει ο Ανδρέας και μου έλεγε, «εσύ κοιτάς τελευταίο τον εαυτό σου, αλλά οι άλλοι δεν το ξέρουν»…

 

– Ισως όμως είναι η στιγμή να κοιτάξετε λίγο τον εαυτό σας…

 

– Ναι, αλλά το χρέος; Το χρέος που έχω;

 

– Είναι μεγάλο το χρέος;

 

– Πολύ μεγάλο. Βαραίνει τους ώμους μου…

 

– Συμφιλιωθείτε μαζί του.

 

– Εγώ να συμφιλιωθώ μαζί του, αλλά δεν συμφιλιώνονται άλλοι…

 

– Ποιοι δεν συμφιλιώνονται;

 

– Οι τράπεζες… φυσικά…

 

– Το χρέος αυτό είναι προς τις τράπεζες;

 

– Εννοείται, τι λέμε τόση ώρα;

 

– Νόμιζα ότι μιλούσατε για ένα ηθικό χρέος…

 

– Υπάρχει φυσικά και το ηθικό, αλλά υπάρχει και το άλλο. Που μου πήραν όλους τους πόρους και δεν με άφησαν σε χλωρό κλαρί. Και τι να κάνω εγώ, μια νέα γυναίκα μόνη… Το είχε προβλέψει και αυτό ο Ανδρέας…

 

– Και το χρέος είχε προβλέψει;

 

– Φυσικά…

 

– Και αφού το είχε προβλέψει, γιατί δεν έκανε κάτι για να το πληρώσει…

 

– Δεν μπορούσε…

 

– Νιώθω ότι, ενώ ο σύζυγός σας τα είχε όλα προβλέψει, δεν έκανε και πολλά για να ανακόψει την πορεία τους…

 

– Ετσι ήταν. Ελεύθερος άνθρωπος. Και ήθελε γύρω του ελεύθερους ανθρώπους…

 

– Αυτό, μια νέα γυναίκα, μόνη, έπρεπε εσείς να το είχατε προβλέψει…