Της Αρχοντίας Κάτσουρα
Η δροσιά που επικρατεί πλέον δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι έχουμε μπεί στο φθινόπωρο και ο χειμώνας, αργά ή γρήγορα, θα κάνει την εμφάνισή του. Ολα γύρω ακολουθούν τους ρυθμούς του φθινοπώρου: τα σχολεία άνοιξαν, κίτρινα και καστανοκόκκινα φύλλα γεμίζουν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, τα πεζοδρόμια και τα μπαλκόνια της πόλης, ο αέρας φυσά πιο κρύος από πριν, οι βροχές αναζητούν χώμα για να ποτίσουν στις γωνιές της πόλης, και εκεί γύρω στις 5 το απόγευμα σκοτεινιάζει.
Τα πρώτα πανωφόρια καλύπτουν ώμους που έως προχθές κυκλοφορούσαν υπερήφανα μαυρισμένοι κάτω από τον ήλιο και οι χρωματιστές ομπρέλες δίνουν παρηγοριά στη μουντή ατμόσφαιρα της πόλης. Φέτος ο χειμώνας σαν να ήρθε πιο γρήγορα.
Επιδρομή στις ντουλάπες για να βρω κάτι να προστατευτώ από τα πρώτα κρύα, να στρώσω κουβέρτες και χαλιά, ώστε ο χειμώνας, που οι προβλέψεις λένε ότι θα είναι δριμύς, να μη με βρει εντελώς απροετοίμαστη. Το δελτίο ειδήσεων, ηχητική υπόκρουση ενώ κάνω δουλειές. Οι ειδήσεις έχουν γεμίσει με ρεπορτάζ για την τιμή του πετρελαίου, για τις δυσκολίες των νοικοκυριών να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή θέρμανση ακόμη μία χρονιά. Και ταυτόχρονα το υπόλοιπο συνονθύλευμα «κακών» ειδήσεων: αγκυλωτοί σταυροί και παράλογη βία, επαγγελματική ανασφάλεια και ανεργία, φτώχεια περισσότερη από ποτέ, φορολογικά μέτρα. Και κραυγές, επαϊόντων και μη, αθώων και ενόχων για την κατάντια μας. Πώς θα μπορούσαν να είναι καλές οι ειδήσεις; Αλήθεια, ήταν ποτέ καλές;
Κλείνω την τηλεόραση και ανοίγω το ραδιόφωνο. Σ' έναν σταθμό που παίζει μόνο μουσική, έστω κι αν πρέπει να ανεχτώ προσβλητικές για τη νοημοσύνη μου διαφημίσεις. Είναι η μουσική μεγάλη παρηγοριά.
Η ανασκαφή στην ντουλάπα είναι κουραστική δουλειά, προκαλεί πονοκέφαλο, αλλά φέρνει στην επιφάνεια όλα τα απαραίτητα για την εποχή, και έναν θησαυρό. Οχι κρυμμένο. Μπροστά στα μάτια μου ήταν όλα αυτά τα χρόνια: το χειροποίητο ροζ εφηβικό μου πουλόβερ. Αυτό που όταν φόρεσα για πρώτη φορά, στη δευτέρα Γυμνασίου, μου άρεσε γιατί τα χρώματά του έμοιαζαν με αυτά του ανοιξιάτικου ουρανού πριν σκοτεινιάσει.
Είναι παλιό, κι όμως καινούργιο. Ολα αυτά τα χρόνια με ζέσταινε στο σχολείο, το φόρεσα στο Πανεπιστήμιο, τα πρώτα χρόνια στη δουλειά… Ωσπου κάποια μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να το φοράω πια έξω. Δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα ρούχα μου, δεν έκανε για τη δουλειά, δεν άρμοζε στην ηλικία μου. Ετσι, με συντρόφευε τα κρύα βράδια ως συμπλήρωμα της πιτζάμας μου, πάνω από τη φόρμα μου τις ώρες της ανάπαυσης και του πρωινού χειμωνιάτικου καφέ, ήταν η παρέα μου όταν διάβαζα, η «θερμοφόρα» μου στα κρυολογήματα. Δεν «μπήκε» ποτέ, δεν κόντυνε, δεν ξεχείλωσε, δεν έλιωσε. Μοιάζει ακόμη καινούργιο, κι ας έχει διανύσει πάνω από δυο δεκαετίες. Κανένα άλλο δεν πήρε ποτέ τη θέση του κι ας έχω αγοράσει πολλά.
Τελικά, είναι εξαιρετικά πολύτιμο. Γιατί κρατάει στις ίνες του μυρωδιές και μυστικά, γέλια και στενοχώριες, κρύα και αγκαλιές. Κι αν όλα είναι κομμάτια από το παρελθόν, έχουν αφήσει μια ζεστασιά που δεν έφυγε με τα πλυσίματα, δεν ξέφτισε με τον χρόνο. Η θέρμη που σώρευε σταδιακά και κάθε χρόνο τού έδινε παράταση ζωής. Και έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, όλη αυτή η απογοήτευση και η ανησυχία που με γέμιζε ο επερχόμενος χειμώνας γλύκαναν λίγο. Αφού άντεξε ακόμη ένα χρόνο αυτό, θα αντέξω κι εγώ. Θα αντέξουμε όλοι. Με μια μεγάλη κούπα αχνιστό τσάι, ένα ποτήρι ζεστό κόκκινο κρασί με κανέλα, ένα παλιό αλλά ζεστό πουλόβερ και τους δικούς μας ανθρώπους. Και η ελπίδα θα ανθήσει με την άνοιξη, που, δεν μπορεί, είναι μαθηματικά βέβαιο, θα σκάσει πάλι μύτη στην ώρα της.
