Ούτε ο ίδιος ο Λουδοβίκος των Ανωγείων δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως εστιάζει στο επίκεντρο της ελληνικής τραγωδίας με τους στίχους «το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά τού ναι». Το σκεφτόμουν απολαμβάνοντας μια απ’ τις εμφανίσεις του κάθε Πέμπτη στην «Απανεμιά», όπου τραγούδια του, συνδυασμένα με αξέχαστες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι, αναβιώνουν τη μαγική ατμόσφαιρα της παλιάς μπουάτ. Ο Κρητικός καλλιτέχνης έχει το χάρισμα να συλλαμβάνει τα σκιρτήματα των μικρών καθημερινών στιγμών, να τα φωτίζει κατόπιν με τη λάμψη αρχέγονων προβολέων από ερεβώδη σπήλαια του Ψηλορείτη, δημιουργώντας απρόβλεπτα, αιρετικά και εξόχως ποιητικά αποφθέγματα. «Πανσέληνος είναι μια τρύπα στο φουστάνι της νύχτας από το πούρο ενός απρόσεκτου θεού» τον ακούς να λέει στα καλά καθούμενα και μένεις να τον κοιτάς άφωνος.
Χωρίς αμφιβολία «ανάμεσα στο όχι και στο κρυμμένο ναι» ξοδεύονται ζωές ολόκληρες. Φαντάζομαι μια εκπάγλου κάλλους κόρη αποκαμωμένη στο στήθος του εραστή της, ευτυχισμένη διότι απελευθερώθηκε προ ολίγων ωρών από τις μικρές της αρνήσεις, υψωμένες σ' ένα τείχος αναστολών που την εμπόδιζε να γευθεί τις εξαιρετικές ανατάσεις του βίου. Διστακτικές, ανεπαίσθητες αρνήσεις που αθροίζονται στη μεγάλη κατάφαση. Δεύτερη φύση των Ελλήνων, αντιθέτως, είναι το εκκωφαντικό «όχι». Απάντησαν αρνητικά στην αρπαγή της Ελένης, αντιτάχθηκαν στην επέλαση των Περσών προς την Ευρώπη, ακόμα και στα μεγαλόπνοα σχέδια του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Αναρωτιούνται πολλοί γιατί οι εθνικές μας επέτειοι δεν σχετίζονται με τον τερματισμό των πολέμων αλλά με την αρχή τους. Το ’21 είναι ένα τεράστιο «φτάνει πια», ένα γιγαντιαίο «ώς εδώ». Προσκλητήριο που έσβησε διαμιάς την υποταγή τετρακοσίων χρόνων.
Ιππικό και πεζικό του Ντούτσε νόμισαν ότι θα καταλάβουν διά περιπάτου τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Ομως η αχλάδα έχει πίσω την ουρά. Η ελληνική κοινωνία διατράνωσε ακόμα μια φορά την άρνησή της εξαναγκάζοντας τον δικτατορίσκο που χαριεντιζόταν με τον Αξονα να ψελλίσει ένα υπόκωφο «όχι». Φαίνεται ότι οι Ελληνες μεγαλουργούν έπειτα από ιστορικές αρνήσεις. Λαϊκό έπος του ’40. Εθνική αντίσταση και αντάρτικο. Αρης. Ο Λουί, όπως μ' αρέσει να τον πειράζω, βγάζει στη σέντρα τα «όχι» των αναστολών του έρωτα. Οι Παπανδρεοσαμαροβενιζέλοι παίζουν με τα «όχι» του παρελθόντος μας και του μέλλοντος των παιδιών μας, βροντοφωνάζοντας «ναι σε όλα» στις απαιτήσεις των δανειστών και διαστρέφοντας την Ιστορία. Τους εκδικείται η καλοκαιρία που συνεχίζεται ακάθεκτη σε όλη τη χώρα. Πέρυσι γράφαμε ότι αντικατέστησαν την επέτειο του «όχι» με την επαιτεία του «ναι». Ισχύει και φέτος. Για τελευταία, ελπίζουμε, χρονιά.
Μετέωρος meteoros@efsyn.gr
