Του Γιώργου Σταματόπουλου
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ικανότητα του ελίσσεσθαι και του (τελικώς) επικρατείν των ανθρώπων που υπηρετούν το πολιτικο-μιντιακό σύστημα. Είναι αετονύχηδες στο να ξεφεύγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία οδηγούνται όταν χάνουν το λαϊκό έρεισμα, όταν η κοινωνία βοά για τις παραλείψεις τους ή την εγκληματική αμέλεια που επιδεικνύουν κατά την άσκηση της «εργασίας» τους. Γνωρίζουν ότι είναι ένοχοι για την κατάντια της χώρας, αφού είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της ολίσθησης (πολιτικής – οικονομικής – πολιτισμικής), αλλά σφυρίζουν αδιάφορα, συνεχίζουν τον βίο τους σαν να μην έχει τίποτε κακό προηγηθεί. Ισως γιατί τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ψηφοφόροι έχουν κοντή μνήμη και εύκολα μεταστρέφουν τη σκέψη τους, εάν δουν κάτι καλό (για την τσέπη τους ή για την ελπίδα τους, κυρίως για την τελευταία, που πεθαίνει τελευταία και λοιπά). Ισως ακόμη γιατί έχουν πειστεί για την τρομαχτική δύναμη του επικοινωνιακού (κυρίως τηλεοπτικού) παιχνιδιού.
Για να επηρεάσουν τον κόσμο επιδίδονται σε βερμπαλιστικούς (πόσο κουραστικούς…) θεατρινισμούς, διαλαλώντας την «ανεξαρτησία» τους τάχα και τη «λαϊκότητά» τους, παίρνοντας δήθεν το μέρος της κοινωνίας, αγωνιζόμενοι (τρομάρα τους) για τα δικαιώματα της τελευταίας αλλά και για την αξιοπρέπειά της! Το σπουδαίο είναι ότι φαίνεται να γνωρίζουν πως παίζουν θέατρο και το ακόμη πιο σημαντικό ότι ξέρουν πως η κοινωνία ξέρει… Αλλά αυτοί επιμένουν· αδιατάρακτα συνεχίζουν να υποκρίνονται, παρότι αποκαλούνται θεατρίνοι, καραγκιόζηδες, αντάρτες του γλυκού νερού, νερόβραστοι φιλελεύθεροι και άλλα πολλά.
Πόθεν αντλούν αυτή τη βεβαιότητα; Αυτό πρέπει να προβληματίζει όλους μας· και όχι οι γελοιοφανείς (γελοίες τελικά) κινήσεις τους. Στην πολιτική αρένα επικρατούν οι πλέον μισόσθενοι και μισόδημοι, οι άκαπνοι, οι αδολέσχες, οι επηρμένοι, οι στις κυβιστήσεις διαπρέποντες και προεξάρχοντες, κινούμενοι άπαντες από το πάθος για εξουσία, εξ ου και ο συνωστισμός τους πίσω από ομάδες.
Τη μια οι 58 κεντροαριστεροί που θα οδηγήσουν τη χώρα στον ευρωπαϊσμό και στη λεωφόρο της Κεντροαριστεράς, την άλλη οι 70-80 ξέρω 'γώ πόσοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που απειλούν να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο, το οποίο βάζει φόρους στα μαντριά και στα δέντρα (τέτοια κατάντια). Και, όμως, όλοι τούτοι οι νοματαίοι επηρεάζουν πολλούς από εμάς, τους πάσχοντες και αδύναμους, έρμαια καθώς καταντήσαμε των εξουσιαστικών τους βλέψεων. Ως κοινωνία δεν προβάλλουμε αξιώσεις ισχύος, παρά τις σοβαρές διεργασίες που δονούνται εντός της.
Ισως φταίει ότι δεν ενδιαφερόμαστε να γνωρίσουμε τις συνιστώσες της ταυτότητάς μας, ότι αρκεστήκαμε σ' εκείνες μόνο που δηλώνουν ένα «παρών» διά της ψήφου, κάθε όποτε αποφασίζουν οι εξουσιάζοντες. Εκείνες τις συνιστώσες που οφείλαμε να καλλιεργούμε τις απωθήσαμε στη μακαριότητα της λήθης. Εθιστήκαμε στο δέον και χάσαμε το είναι (μας), μάλλον. Το δέον, όμως, το καθορίζουν άλλοι, όχι εμείς οι ίδιοι. Ας μην τα φορτώνουμε όλα στους νόμους της συνύπαρξης ή της κοινωνικής δομής. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι απέχουμε ως κοινωνία από την πολιτική, από την εξουσία. Αλλά εξουσία έπρεπε να είμαστε εμείς, ο δήμος.
Καλό θα μας έκανε εάν ξυπνούσαμε τις κοιμισμένες συνιστώσες της ταυτότητάς μας· ή μήπως ουδέποτε τις είχαμε; Με ρητορείες, καταγγελίες και συνθήματα δεν βλέπουμε προκοπή. Ολα αυτά αυτοαναιρούνται, αυτοκαταργούνται από τη θυμική τους υπόσταση, διότι είναι κραυγές στην έρημο.
