Δεν υπάρχει μεγαλύτερος βιασμός του δικαίου από το να τιμωρείς αλλοδαπούς για πολιτικές διώξεις της χώρας τους

Λόρδος Κάσλρι, 1816

Σχεδόν ένας αιώνας έχει περάσει από τη στιγμή που η αρχαιολογική σκαπάνη του Θεόδωρου Μακρίδη, του «Οθωμανού Ελληνα αρχαιολόγου» όπως τον αναφέρουν αρκετές εγκυκλοπαίδειες, χτύπησε σε μία από τις 10.000 πήλινες πλακέτες στην περιοχή του Μπογάζκαλε – την πρωτεύουσα των Χετταίων.

Μπροστά του βρισκόταν το μεγαλύτερο διπλωματικό αρχείο της αρχαιότητας και ανάμεσα στα άλλα ευρήματα η παλαιότερη «διακρατική» συμφωνία για την έκδοση πολιτικών προσφύγων ανάμεσα στο βασίλειο της Αιγύπτου και των Χετταίων.

Αποδεχόμενος τον 13ο π.Χ. αιώνα τη συμφωνία ειρήνης με την αρχαία Αίγυπτο ο Χετταίος βασιλιάς Χατουσίλι Γ' είχε μια μικρή χάρη να ζητήσει: ήθελε να του παραδώσουν τον ανιψιό του, Ουρί Τεσούμπ, ο οποίος είχε αμφισβητήσει την εξουσία του και είχε βρει καταφύγιο στην Αίγυπτο.

Τα δυο αυταρχικά καθεστώτα αποφάσισαν ότι είχαν συμφέρον να σταματήσουν τις μεταξύ τους εχθροπραξίες και να εστιάσουν τις προσπάθειές τους στο ανελέητο κυνηγητό του «εσωτερικού εχθρού» – όσων αμφισβητούσαν δηλαδή την πολιτική εξουσία του εκάστοτε ηγεμόνα.

Περισσότερα στο Infowar του Άρη Χατζηστεφάνου στη σελίδα 64 της «Εφημερίδας των Συντακτών» που κυκλοφορεί.

efsyn.gr