→Η απόδοση του Σαββάτου συνιστά υπέρβαση, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται με δεδομένο το βάρος της φανέλας της ομάδας

Του Κ. Μανωλιουδάκη

Στο πρώτο «crash test» της χρονιάς, απέναντι στον ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας, ο Παναθηναϊκός κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά έχασε τον αγώνα, με τον Μπεργκ να αστοχεί σε πέναλτι λίγο πριν από το φινάλε. Στο ντέρμπι του Σαββάτου με τον Ολυμπιακό η ομάδα «κοίταξε στα μάτια», όπως λέμε, τον «εχθρό», διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη νίκη, αλλά στο τέλος οι «ερυθρόλευκοι» απέδρασαν από το «καμίνι» της Λεωφόρου με το γκολ του Μήτρογλου στο 90’.

Οι εντυπώσεις ήταν ξανά με το μέρος των πιτσιρικάδων του Παναθηναϊκού. Η ουσία όμως όχι… Το χειροκρότημα ή, ορθότερα, η αποθέωση στο φινάλε του ντέρμπι από όλο το γήπεδο υπό την ιαχή «μαζί σου και στα δύσκολα, Παναθηναϊκέ» δείχνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή, σπάνια για τα παναθηναϊκά-ελληνικά δεδομένα: είναι η πλήρης επίγνωση της πραγματικότητας και της ωριμότητας του κόσμου της ομάδας. Στάση εντελώς αντίθετη με τις «ψευτομαγκιές» συγκεκριμένης μερίδας ή με τον φανατισμό πέρα από τα όρια των ανεγκέφαλων, που δυστυχώς δεν λένε να σταματήσουν το ίδιο… βιολί στα ελληνικά γήπεδα ανεξαρτήτως «χρώματος».

Με τις φωτοβολίδες, τις κροτίδες, τα δυναμιτάκια, τα καπνογόνα και κάθε λογής «πολεμοφόδια» που πετούν σε κάθε ντέρμπι προς τους αθλητές(!) της αντίπαλης ομάδας. Προχθές και κατά του δικού τους, του Πράνιτς. Το είδαμε κι αυτό… Η πλειονότητα του κόσμου όμως δεν είναι αφελής. Εχει (επι)γνώση και μπορεί να κατανοήσει ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο, έχει το χαμηλότερο μπάτζετ της νεότερης ιστορίας του, τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας επίσης και ματς όπως το σαββατιάτικο ντέρμπι από πλευράς απόδοσης συνιστά υπέρβαση. Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό με δεδομένο το «βάρος» της φανέλας της ομάδας.

Διότι για τον φετινό Παναθηναϊκό θα είναι τεράστιο κέρδος να βάλει τις βάσεις χτίζοντας μια ομάδα με ορίζοντα 5ετίας, να βγάλει νέα παιδιά από την ακαδημία του στο προσκήνιο, όπως λόγου χάρη τον 18χρονο Ρισβάνη που στο πρώτο του «clasico» έδινε την εντύπωση πως κρατούσε μόνος του την άμυνα της ομάδας. Ηταν ο μόνος που έβγαινε νικητής στις μονομαχίες με τον Μήτρογλου, ο οποίος όταν τα έβρισκε σκούρα άλλαζε πλευρά, έφευγε από τον τομέα ευθύνης του Ρισβάνη και έπεφτε πάνω στον Σίλντενφελντ, ενίοτε και τον Τριανταφυλλόπουλο.

Τον Τριανταφυλλόπουλο που έκανε… αλλαγή τον Κάμπελ και απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα τον Βάις, αλλά στο φινάλε δεν μπόρεσε να κάνει φάουλ στον Μήτρογλου δευτερόλεπτα πριν ο τελευταίος μπει στην περιοχή του Καπίνο και στείλει την μπάλα στα δίχτυα.

Ο Παναθηναϊκός, έτσι όπως τον κατάντησαν οι άλλοτε πανίσχυροι μέτοχοί του, όντας μια ανάσα από τη «χρεοκοπία», δεν έχει την πολυτέλεια να σκέφτεται το σήμερα, πολλώ δε μάλλον το χθες.

Είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να βλέπει το αύριο. Τη οικονομική του εξυγίανση και τη δημιουργία μιας νέας ομάδας που αγώνα με τον αγώνα, ντέρμπι με το ντέρμπι, χρόνο με τον χρόνο, θα γίνεται καλύτερη, θα ωριμάζει και θα μεγαλώνει. Με στόχο να ξαναγίνει… κανονικός Παναθηναϊκός το γρηγορότερο δυνατόν.

Και η αποθέωση στο φινάλε του ντέρμπι αποτελεί την καλύτερη δυνατή θεραπεία, για να συνεχιστεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα η σκληρή δουλειά και να έρθουν άμεσα τα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός του Ρισβάνη, του Τριανταφυλλόπουλου, του Καπίνο και του Λαγού έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Προς το παρόν ωστόσο είναι φυσιολογικό να υστερεί σε ποιότητα έναντι του Ολυμπιακού, που παρ’ ότι στριμώχτηκε στα… σχοινιά, είχε τον τρόπο να «κλέψει» το τρίποντο χάρη κυρίως στη μεγάλη κλάση του Μήτρογλου, αλλά και τη μεγαλύτερη πείρα του ως ομάδα. Στο ποδόσφαιρο άλλωστε δεν νικάει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο πιο ικανός.