Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος
Οταν τα τάγματα εφόδου των χρυσαυγιτών αντιμετωπίζονταν από εφημερίδες και κανάλια με παγερή αδιαφορία ή εξίσου ένοχη κατανόηση, στους τοίχους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας δινόταν μια άνιση μάχη ενάντια στη ναζιστική προπαγάνδα. Απέναντι στο «άκρο» του εθνικόφρονος τρόμου που ακουμπούσε στην -ανομολόγητη μέχρι πρότινος- συμμαχία της έννομης τάξης με τη «νύχτα», το αντίπαλο «άκρο» της ελευθερίας και της ισότητας υπερασπιζόταν ό,τι απέμενε από το όραμα ενός κόσμου δίχως καταπίεση κι εκμετάλλευση. Αμφισβητούσε δομικά τον μύθο της φυλετικής καθαρότητας (1), αντέτασσε στις φαντασιακές κοινότητες του έθνους και της φυλής την πραγματική κοινότητα των ανθρώπων με κοινές βιοτικές ανάγκες και προβλήματα (2), υπενθύμιζε τη δομική σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη του φασισμού και τις αντιλαϊκές πολιτικές (3), κατέβαινε στον δρόμο για ν’ αναχαιτίσει την προέλαση των φασιστικών ομάδων (4), επιστράτευε το όπλο της ειρωνείας για να γελοιοποιήσει τα ναζιστικά μηνύματα (5-7), ζητούσε απεγνωσμένα δικαίωση για τα θύματα των ρατσιστικών επιθέσεων που τα καθωσπρέπει ΜΜΕ προτιμούσαν συνήθως να παρακάμπτουν (8-9). Ο αντιφασιστικός λόγος των σκοτεινών τούτων χρόνων δεν περιορίστηκε σε γενικότητες.
Ενώ ο Μιχαλολιάκος άνοιγε πανιά για τη Βουλή των Ελλήνων, η Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση ανέλυε σε εκδήλωσή της -και σε μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη έκδοση- την ανάδυση του οργανωμένου εγκλήματος ως το υλικό υπόβαθρο της μαζικοποίησης του εγχώριου ναζισμού (10). Οταν τα τάγματα εφόδου εξαπέλυαν το μεγάλο πογκρόμ του 2011, η ίδια συλλογικότητα καλούσε σε κοινωνική αυτοάμυνα απέναντι στη ναζιστική βία, προειδοποιώντας πως «αυτοί που δεν ντρέπονται να σηκώσουν το χέρι εναντίον των μεταναστών εργατών, δέκα εναντίον ενός και με την προστασία της αστυνομίας, είναι οι ίδιοι που στο μέλλον θα σηκώσουν το χέρι εναντίον των ανέργων, εναντίον των αστέγων και όποιου τους φαίνεται αδύναμος» (11).
Κι όταν τα τάγματα εφόδου μετατρέπονταν μετεκλογικά σε μηχανοκίνητες συμμορίες σπέρνοντας τον τρόμο σε ολόκληρο το κέντρο, ήταν πάλι αυτοί που βγήκαν στον δρόμο με τις αντιφασιστικές μοτοπορείες, για να προστατέψουν τα ανυπεράσπιστα θύματα και να δεχτούν την ωμή βία των επίλεκτων μονάδων του κ. Δένδια, με την πλήρη -τότε- κάλυψη του τελευταίου (12).
