Της Ελλης Πάνου
«Ιανουάριος 2013.
Το όνομα μου είναι Φουσούν Ερντογάν και γράφω αυτό το γράμμα από τις γυναικείες φυλακές Γκεμπζέ της Κωνσταντινούπολης. Είμαι παντρεμένη κι έχω ένα γιο. Είμαι δημοσιογράφος και εργαζόμουν ως δημοσιογράφος στην Κωνσταντινούπολη, από τότε που επέστρεψα στην Τουρκία, το 1989, μέχρι τη σύλληψή μου, το 2006. Τώρα διανύω τον έβδομο χρόνο στη φυλακή. Και η υπόθεσή μου ακόμα δεν έχει τελειώσει»…
Η υπόθεση της Φουσούν Ερντογάν -τουρκικής και ολλανδικής υπηκοότητας- κι άλλων πέντε δημοσιογράφων «τελείωσε» τη Δευτέρα με μια δικαστική απόφαση-ντροπή, όπως χαρακτηρίστηκε από τις διεθνείς ενώσεις των δημοσιογράφων. Ολοι -μαζί με άλλους 23 συλληφθέντες- σύμφωνα με το κατηγορητήριο ανήκουν στο εκτός νόμου Μαρξιστικό Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα (MLKP), που έχει χαρακτηριστεί «τρομοκρατική οργάνωση» και συγκεντρώθηκαν, οπλισμένοι, τον Σεπτέμβριο του 2006 στο χωριό Οτσακλί της δυτικής Τουρκίας για να πραγματοποιήσουν το τέταρτο συνέδριο τους. Ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι στόχος τους ήταν «να ανατρέψουν τη συνταγματική τάξη διά της βίας». Επιπλέον, τρεις από τους δημοσιογράφους κρίθηκαν ένοχοι για 150 «μεμονωμένες πράξεις» του κόμματος και τιμωρήθηκαν με έξτρα ποινή άλλων 3.000 ετών ο καθένας!
Είναι όλα ψέματα, υποστηρίζει η Φουσούν στην επιστολή της προς τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα, επιμένοντας ότι η ίδια κι ο επίσης κατηγορούμενος σύζυγός της, Ιμπραήμ Τσιτσέκ, συνελήφθησαν ενώ έφευγαν από φιλικό σπίτι σε άλλη πόλη. «Στο φως της ημέρας», αναφέρει στη μαρτυρία της, «στο μέσον ενός πολυσύχναστου δρόμου της Σμύρνης, αστυνομικοί με πολιτικά με απήγαγαν και με έβαλαν διά της βίας σε ένα αυτοκίνητο…Τα μάτια μου ήταν δεμένα, έχασα την αίσθηση του χρόνου… δεν ήξερα πού με πήγαιναν. Ταξιδεύαμε έτσι επί ώρες. Φθάσαμε σε ένα σπίτι, ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο και μου είπαν να ξαπλώσω μπρούμυτα στο πάτωμα δίπλα σε άλλους ανθρώπους που ήταν ακίνητοι στην ίδια στάση… Είχε νυχτώσει όταν φθάσαμε σε ένα αστυνομικό τμήμα… Νωρίς το πρωί, πάλι με πολιτικό αυτοκίνητο, φύγαμε για την Κωνσταντινούπολη… Επειτα από τέσσερις ημέρες στα κρατητήρια οδηγήθηκα στο δικαστήριο και στις 12 Σεπτεμβρίου του 2006 έγινε επίσημα η σύλληψη μου. Το κατηγορητήριο το μάθαμε κι εγώ και ο δικηγόρος μου- το καλοκαίρι του 2007… επειδή οι αναφορές της αστυνομίας ήταν ελλιπής και γι αυτό δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου μέχρι την τρίτη ακροαματική διαδικασία, το 2008. Εμεινα στη φυλακή ακριβώς δυο χρόνια χωρίς να ξέρω γιατί είχα συλληφθεί…».
Στη διάρκεια της δίκης ήταν παρόντες εκπρόσωποι από όλες τις μεγάλες επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων -οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF), η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (EFJ) οι τουρκικές ενώσεις TGS και TGC και διεθνείς παρατηρητές- που καταδίκασαν με σφοδρότητα. «Αυτές οι απίστευτα σκληρές ποινές ολοκλήρωσαν μια δίκη που σημαδεύτηκε από παραβιάσεις των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων και απαράδεκτα μεγάλης διάρκειας προφυλάκισης» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση της RFS, παροτρύνοντας το δικαστικό σύστημα να επανεξετάσει την υπόθεση με «απόλυτη αμεροληψία».
Μεταξύ των δημοσιογράφων που καταδικάστηκαν, εκτός από τη Φουσούν -επικεφαλής του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελευθερία» που εκπέμπει στην κουρδική γλώσσα- και τον Τσιτσέκ, είναι οι Μπαϊράμ Ναμάζ, Σεντάτ Σενόγλου και Ζίγια Ουλουσόι.
