Στόχος των δολοφόνων, ο εκτροχιασμός των ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ του Οτσαλάν και της τουρκικής κυβέρνησης
Του Γιώργου Τσιάρα
Τις παρασκηνιακές συνομιλίες για μια οριστική ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Αγκυρας και Κούρδων αυτονομιστών του PKK, που όπως αποκαλύπτεται βρίσκονταν σε προχωρημένο στάδιο, είχαν ως πραγματικό στόχο οι άγνωστοι δολοφόνοι που εκτέλεσαν εν ψυχρώ, με μαφιόζικο τρόπο, τη νύχτα της περασμένης Τετάρτης τις τρεις Κούρδισσες ακτιβίστριες στην οδό Λαφαγιέτ, στο 10ο διαμέρισμα των Παρισίων.
Αυτό, τουλάχιστον, είναι το κοινό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν τις τελευταίες ώρες στις δημόσιες τοποθετήσεις τους τόσο η τουρκική κυβέρνηση, διά στόματος του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν, όσο και η κουρδική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία- κατηγορώντας, φυσικά, η μία την άλλη για την «επαγγελματική» τριπλή δολοφονία στο κέντρο της πόλης του Φωτός.
Πράγματι, μετά τους διαδικτυακούς υπαινιγμούς του ηγέτη του κουρδικού Κόμματος για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία (BDP), Σελαχατίν Ντεμιρτάς για τουρκικό δάκτυλο πίσω από τη δολοφονία, τις καταγγελίες εκπροσώπου του PKK για «τρομοκρατική επίθεση κατά του κουρδικού λαού» και τη μαχητική διαδήλωση εκατοντάδων Κούρδων κατοίκων του Παρισιού έξω από το κτίριο όπου σημειώθηκαν οι δολοφονίες, με κεντρικό σύνθημα «Τουρκία δολοφόνε, Ολάντ συνένοχε», ο Τούρκος πρωθυπουργός έκανε λόγο για «πιθανό ενδοκουρδικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών». «Είναι πολύ νωρίς να σχολιάσουμε. Εχουμε μια συνεχιζόμενη διαδικασία εναντίον της τρομοκρατίας στην Τουρκία. Μπορεί να είναι μια πρόκληση για να γίνει ζημιά σε αυτήν ή μια εσωτερική βεντέτα – δεν ξέρουμε ακόμη», είπε ο Ερντογάν.
Σε νέες δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή, μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας του στη Σενεγάλη, επισήμανε επίσης πως «μία από τις φράξιες του ΡΚΚ έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι υπέρ της ειρήνης και ότι είναι υπέρ της συνέχισης της υφιστάμενης κατάστασης», ενώ ανέφερε πως αν το ΡΚΚ μείνει πιστό στο συμφωνημένο πλαίσιο που γίνεται μέσω της ΜΙΤ με τον Οτζαλάν και τις κουρδικές ομάδες στο Βόρειο Ιράκ και στην Ευρώπη, ο διάλογος «θα συνεχιστεί».
Επέμεινε, όμως, πως το ΡΚΚ «πρέπει να παραδώσει τα όπλα του», ενώ αρνήθηκε πως θα επιτραπεί επιτέλους η εκπαίδευση των Κούρδων στη μητρική τους γλώσσα, ένα πάγιο αίτημα της κουρδικής πλευράς, τονίζοντας πως «δεν πρόκειται να δώσουμε αφορμές για τον διαμελισμό της χώρας». Και ο Χουσεΐν Τσελίκ, ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), συμπλήρωσε πως οι δολοφονίες είναι «αποτέλεσμα εσωτερικής διαμάχης» εντός του «διασπασμένου» PKK.
Ποιος σκότωσε τις τρεις γυναίκες- την 54χρονη «Σάρα», κατά κόσμο Σακινέ Τζανσίζ, ιδρυτικό μέλος του PKK και στενή συνεργάτιδα (πολλοί λένε και σύντροφο) του Αμπντουλάχ Οτσαλάν μέχρι την απαγωγή του στην Κένυα, την 32χρονη υπεύθυνη του παρισινού Κέντρου Φιντάν Ντογάν και την 25χρονη ακτιβίστρια Λεϊλά Σουλεμέζ;
Παρά το ανθρωποκυνηγητό προς πάσα κατεύθυνση που έχει εξαπολύσει η γαλλική αντιτρομοκρατική, αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας, ώς και αργά χτες το βράδυ δεν είχε βρεθεί κάποια άκρη στο κουβάρι της εκτέλεσης. Αλλωστε πρόκειται για μια «κινηματογραφική» δολοφονία: οι φονιάδες ήταν πιθανότατα γνωστοί στα θύματα τους, αφού η θωρακισμένη εξώπορτα του Κέντρου ανοίγει μόνο με κωδικό και δεν φέρει ίχνη παραβίασης, ενώ χρησιμοποίησαν μάλλον όπλα με σιγαστήρα, γι' αυτό και οι σοροί βρέθηκαν αρκετές ώρες αργότερα.
Ούτως ή άλλως, όμως, αυτό που μετρά στην υπόθεση δεν είναι τόσο οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί που τράβηξαν τη σκανδάλη, αλλά ο εντολέας τους και φυσικά η πολιτική στόχευση του «συμβολαίου θανάτου». Qui bono – ποιος ωφελείται; Κι εκεί το πράγμα μπερδεύεται – αφού οι Τσανσίζ και Ντογάν φέρονται να υποστήριζαν ανοιχτά την ανάγκη τερματισμού των εχθροπραξιών και ως εκ τούτου πράγματι αντιμετωπίζονταν ως «προδότριες» από τους πιο μαχητικούς συντρόφους τους.
Από την άλλη μεριά, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει και από το διπλανό ρεπορτάζ για τα παλαιότερα φονικά «ανδραγαθήματα» του βαθέος (παρα)κράτους της Τουρκίας, η φυσική εξόντωση όσων (Κούρδων ή Τούρκων, ένστολων ή απλών πολιτών) αναζήτησαν κατά καιρούς μια πολιτική λύση στο κουρδικό πρόβλημα, αποτελεί… παράδοση στη γείτονα.
Ο Ερντογάν μοιάζει ειλικρινής, όταν αρνείται κάθε συμμετοχή στη δολοφονία: η τουρκική κυβέρνηση δεν είχε κανέναν προφανή λόγο να δολοφονήσει τις τρεις γυναίκες, που εκτός των άλλων διέθεταν και καλές σχέσεις με την γαλλική κυβέρνηση, εν μέσω των κρίσιμων διαπραγματεύσεων με τον Οτσαλάν.
Την άποψη αυτή μοιάζει να υποστηρίζει και ο ηγέτης του Εθνικού Κογκρέσου του Κουρδιστάν Ρεμζί Καρτάλ, που δήλωσε πως «είναι ένα πολιτικό έγκλημα, επ' αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο Οτσαλάν και η τουρκική κυβέρνηση έχουν ξεκινήσει μια ειρηνευτική διαδικασία, θέλουν να προχωρήσει ο διάλογος, υπάρχουν όμως μέρη που δεν επιθυμούν την επίλυση του κουρδικού ζητήματος και θέλουν να σαμποτάρουν την ειρηνευτική διαδικασία».
Σε ποιους αναφέρεται ο Καρτάλ; Μα φυσικά στις πολυπλόκαμες τουρκικές εθνικιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις, που ναι μεν έχουν δεχτεί ισχυρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια από τις δικαστικές έρευνες σε βάρος τους, αλλά παραμένουν ισχυρές και βέβαια επιθυμούν διακαώς τη συνέχιση της στρατιωτικής σύγκρουσης με το PKK: μόνον έτσι, με ανοιχτή την πληγή του Κουρδικού, μπορούν οι παρακρατικοί να διατηρούν κεντρικό ρόλο στην κυριαρχούμενη φαινομενικά από τον Ερντογαν και το ΑΚP, αλλά στην ουσία ρευστή και πάντα διαφιλονικούμενη τουρκική «σκακιέρα» ισχύος.
Και δεν είναι τυχαίο πως τα σενάρια για πιθανή δολοφονία της «Σάρας» από τούρκικές παραστρατιωτικές οργανώσεις αναπαράχθηκαν σε εκτενή ρεπορτάζ από τον φιλοκυβερνητικό τουρκικό τύπο- όπως βέβαια και τα σενάρια για «ενδοκουρδική βεντέτα», ή για πιθανή εμπλοκή από μυστικές υπηρεσίες τρίτων κρατών, με βασικούς «υπόπτους» τη Συρία και το Ιράν…
